ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΑ

«Γιο-γιο», 

το θεατρικό έργο 

της Μίνας Πέτρου – Βενετσάνου 

από την Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου  Περιγιαλίου, σε σκηνοθεσία 

Πολυξένης Ορκοπούλου – Ξανθάκη,

συνεχίζει την πορεία του για την κατάκτηση θεατρικών βραβείων ανά την Ελλάδα!

Γράφει και Επιμελείται

η Εύη Κοκκίνου *

Το Σάββατο, 12 Οκτωβρίου, βρεθήκαμε στο Θέατρο Περιγιαλίου, όπου παρακολουθήσαμε στην Κεντρική Σκηνή το θεατρικό έργο «Γιο-γιο» της συγγραφέως και ποιήτριας, Μίνας Πέτρου-Βενετσάνου, σε σκηνοθεσία Πολυξένης Ορκοπούλου – Ξανθάκη. Δεν θα μπορούσα δε, να αναφερθώ στο έργο, χωρίς να μιλήσω για την εξαίρετη αυτή συγγραφέα που τιμά την Κορινθία και τον πολιτισμό μας.

Η γνωστή σε μας τους Κορινθίους πολυβραβευμένη συγγραφέας γεννήθηκε στην Περαχώρα και μεγάλωσε στο Λουτράκι, ενώ εργάσθηκε και διαμένει στην Αθήνα. Από το 1966, που πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα με την ποιητική συλλογή της «Επί Πορείας», ακολούθησαν πολλά ποιητικά και θεατρικά έργα της («Η μπλόφα», κ.α.), με το «Γιο-γιο» να κατακτά το Κρατικό βραβείο για Δόκιμους Συγγραφείς το 1986 από το Υπουργείο Πολιτισμού, να παίζεται όλη τη χειμερινή περίοδο 1987-1988 στην Αθήνα, στο θέατρο «Κερκίδα» Ν.Σμύρνης, σε σκηνοθεσία Φίλιππου Κωνσταντέλλου, στο Δημοτικό Θέατρο της Θήβας (1991), στο  θεατρικό φεστιβάλ Κορίνθου (20-29.9.1991), να αποσπά δύο βραβεία καλύτερης παράστασης και σκηνοθεσίας και δύο επαίνους Α΄ και Β΄ Ανδρικού Ρόλου). Η ίδια τιμάται από τον Δήμο Λουτρακίου-Περαχώρας με το μετάλλιο της πόλης, τον Δήμο Κορινθίων, από την Νομ/κή Αυτ/ση Κορινθίας και άλλους φορείς Πολιτισμού της χώρας μας.

Η Κεντρική σκηνή του Θεάτρου Περιγιαλίου ανεβάζει το «Γιο-γιο» τον Μάρτιο του 2019, συμμετέχει και βραβεύεται στα Φεστιβάλ Διστόμου, Μονεμβασιάς και Ζωγράφου, ενώ προκρίνεται και θα συμμετέχει και στο 9^ο  Πανελλήνιο Φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου της Ιεράπετρας στις 23 Οκτωβρίου 2019.

Αποτελεί ένα έργο αναφορά στην ελληνική οικογένεια της δεκαετίας του ’80, που φέρνει μαζί της ήθη μίας γενιάς που θα έπρεπε να έχει αλλάξει. Ο θεσμός της προίκας, μολονότι έχει νομικά καταργηθεί, παραμένει ισχυρός στα ήθη και έθιμα της κοινωνίας. Οι γονείς (Ηλίας Λέκκας και Πολυξένη Ορκοπούλου-Ξανθάκη) του Κωστάκη (Θοδωρής Νταλιάρδος) θέλουν και επιμένουν να «δώσουν» στον υιό τους μία νύφη με μεγάλη περιουσία, την οποία «παζαρεύουν» με τον πατέρα της Μήτσο (Μπάμπης Ορκόπουλος) πιέζοντας το παιδί τους να απαρνηθεί την χαρά του έρωτα και εντέλει της ζωής μπροστά στο περιουσιακό όφελος!

Ο πατέρας απευθύνεται με διπλωματικό και διαπραγματευτικό τρόπο, η μητέρα χειριστική φτάνει στα ύψη το ενοχικό σύνδρομο, με το οποίο μεγαλώνει και πνίγει το παιδί της, και τελικά τα καταφέρνουν! Ο υιός τους παντρεύεται και βιώνει έναν καταπιεστικό γάμο με μία ακόμη πιο χειριστική και ευφυή σύζυγο (δεν εμφανίζεται στην σκηνή), που εκμεταλλεύεται στο έπακρο την αδυναμία του να επιβάλει τα «θέλω» του, καθώς και την γέννηση του παιδιού τους. Ο Κωστάκης ασφυκτιά, η αδελφή του Σοφία (Μαρία Γεωργίου) έχει προβλέψει από νωρίς την κατάληξη του γάμου και αγανακτεί –εκ του ασφαλούς- με τη συμπεριφορά όλων, οι γονείς συνειδητοποιούν αργά το μεγάλο σφάλμα τους, ώσπου ο Κωστάκης αποφασίζει να βάλει τέλος στην καταπίεση.

Ακόμη και τότε όμως, τα κοινωνικά ταμπού και η «δήθεν» εξασφάλιση που παρέχει η νύφη υπερισχύουν της λογικής, της ελευθερίας και της επιλογής της ευτυχίας. Οι γονείς -ακόμη και η αδελφή- κάνουν την ύστατη προσπάθεια να κρατήσουν τον Κωστάκη δέσμιο σε αυτόν τον ανέλπιδο γάμο. Με σφίξιμο καρδιάς το κοινό περιμένει την κατάληξη της σύγκρουσης, τη λύτρωση, την ελευθερία. Και ευτυχώς ο Κωστάκης ξεσπά και κάνει τη σωστή επιλογή!

Εξαιρετικές οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών, τους οποίους είχε καθοδηγήσει με μαεστρία η σκηνοθέτης και βασική ηθοποιός του Θεάτρου Περιγιαλίου, Πολυξένη Ορκοπούλου-Ξανθάκη. Ο λόγος γρήγορος και εύληπτος, η μουσική με επιμέλεια Παύλου Γιαννακάκου ταιριαστή.

Καθ’όλη τη διάρκεια του έργου δεν ήταν δυνατόν να μην κάνω σκέψεις για την σημερινή μέση οικογένεια στην Ελλάδα, η οποία –δυστυχώς- ακόμη κατατρέχεται από κοινωνικά ταμπού, ενοχικά συμπλέγματα, χειριστικές και εντέλει τοξικές συμπεριφορές που πνίγουν τα μέλη της. Η εμπαθής  αναφορά, μάλιστα, στον εμφύλιο και στα συναισθήματα μίσους και αδελφικής διχόνοιας, μου θύμισαν την ρήση της Ιστορικού και Πανεπιστημιακής Καθηγήτριας, Μαρίας Ευθυμίου, ότι οι Έλληνες «βυθίστηκαν στις αρρώστιες του παρελθόντος».

Αφού συγχαρώ, λοιπόν, όλους τους συντελεστές για την υπέροχη παράσταση που μας χάρισαν, να ευχηθώ να βγούμε όλοι νικητές από τις αρρώστιες του παρελθόντος και –ίσως- τότε ξαναδούμε τη χώρα μας να προχωρά υγιώς μπροστά!

*Η Εύη Κοκκίνου – Κελλάρη,

είναι Δικηγόρος, Διαμεσολαβήτρια,

Υπεύθυνη Προστασίας Δεδομένων DPO

Διεύθυνση Γραφείου

Απ. Παύλου 40 Κόρινθος

Τηλ. 27410 84568 Κιν. 6944964225