ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΑΡΘΡΑ

ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

«Τασούλες, θεσούλες και πολιτικές «ομελέτες»

Του Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα

Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης

Η επικαιρότητα που βιώνουμε αυτές τις ουσιαστικά προεκλογικές ημέρες μας «βομβαρδίζει» ανελέητα με πρωτόγνωρες πολιτικές εμπειρίες, τις οποίες μόνον η απερχόμενη Κυβέρνηση της «αριστεράς του τίποτα» θα μπορούσε να μας προσφέρει, καθώς προσπαθεί, σαν ένας ισχυρός «απορροφητήρας», να τραβήξει στην «άβυσσο» του μηδενισμού της διαχρονικές αρχές και αξίες του δημόσιου βίου. Σαν αυτές που

«σφυρηλατούν» τις έννοιες της πολιτικής εντιμότητας και της ευθιξίας ή σαν εκείνες που μας δείχνουν την εμβέλεια της συνταγματικής νομιμότητας στον «χώρο» που διαμορφώνεται μετά από μια εκλογική συντριβή. Είναι οι αρχές και οι αξίες που «λάμπουν» πάντα στο πολιτικό «στερέωμα, άσχεται αν πολλές φορές κάποιες πολιτικές πρακτικές δεν «αντικατοπτρίζουν» την «φωτεινάδα» τους, αλλά μας δείχνουν τις «σκιές» τους.  Τώρα όλα αυτά οι σημερινοί κυβερνώντες τα περνούν από την «κατσαρόλα» τους, αφού τα βλέπουν ως αντικείμενο «μαγειρικής».

Το δικαίωμα να μιλήσουμε εδώ για την κυβερνητική πολιτική με όρους «κουζίνας» μας το δίνει η ίδια η Κυβέρνηση, η οποία για δικούς της κομματικούς λόγους μετέτρεψε τις προάλλες το Μέγαρο Μαξίμου σε «εστιατόριο» ! Όπως προκύπτει από τον σχετικό «κατάλογο», το  κυβερνητικό «εστιατόριο» έχει αποκλειστικότητα στις «ομελέτες». Όσοι βέβαια αγαπούμε το φαγητό αυτό, πρέπει να προσέξουμε, διότι οι κυβερνητικές «ομελέτες» δεν είναι σαν τις κοινές ομελέτες που όλοι γνωρίζουμε και  φτιάχνονται με λίγα ή πολλά αυγά, όποια κι’ αν είναι αυτά. Οι «ομελέτες» του Μαξίμου έχουν κάτι το μοναδικό: Την ατομικότητα των «αυγών» που χρησιμοποιούνται για την «ομελέτα». Μάλιστα τα «αυγά» αυτά έχουν ξεχωριστή επωνυμία το καθένα, έστω κι’ αν βρίσκονται όλα στην ίδια «θήκη».  Λέγονται π.χ. «Βούτσης», «Τασούλα», «Πολάκης», «Μπαλάφας», «Καλογήρου», «Κοντονής», «Ραγκούσης», «Τζουμάκας», «Μαριλίζα», «Κόκκαλης» κλπ. Ας δούμε λοιπόν εδώ, εντελώς ενδεικτικά, μερικές ενδιαφέρουσες «ομελέτες» από αυτές που προσφέρει το «μενού» του Μαξίμου.

Μια σπάνια «ομελέτα» είναι εκείνη που αναγράφεται στον «κατάλογο» με τον τίτλο: «θεσούλα, αγάπη μου». Η «ομελέτα» αυτή «παρασκευάζεται» πολύ εύκολα, αν πάρεις το «αυγό» που λέγεται «Βούτσης» και το «χτυπήσεις» με το «αυγό» που λέγεται «Τασούλα». Βέβαια τα «αυγά» αυτά είναι διαφορετικά. Το ένα είναι  χοντρουλό και το άλλο μακρουλό. Είπαμε όμως ότι εκείνο που μετράει σε αυτές τις «ομελέτες» του Μαξίμου είναι η ατομική επωνυμία των «αυγών» τους και όχι το μέγεθος ή το σχήμα τους. Από εκεί και πέρα ό,τι άλλο και να προσθέσει κάποιος στην «ομελέτα» αυτή, δεν αλλάζει η «σπεσιαλιτέ», έστω κι’ αν γίνεται λιγότερο ή περισσότερο «πικάντικη». Πρέπει να σημειωθεί ότι την «ομελέτα» αυτή την προτιμούν όσοι έχουν θυγατέρες ή κάθε είδους «πρώην», που θέλουν να τις βολέψουν. Είναι, νομίζω, προφανής εδώ  η ανάγκη μιας σοβαρής προειδοποίησης: Μη διανοηθεί να μιλήσει κανείς για αυτή την «ομελέτα» σε άνεργους, σε απολυμένους συμβασιούχους ή σε γονείς που κουβαλάνε τον καημό του ξενητεμού του παιδιού τους, επειδή δεν μπόρεσε να  βρει κάποια θέση, για να ζήσει στην πατρίδα. Κινδυνεύει η σωματική του ακεραιότητα!

Σε ορισμένες μάλιστα ιδιαίτερες περιπτώσεις ακόμη και η ζωή του. Και κάτι ακόμη: Τα δυο «αυγά» αυτής της «ομελέτας» έχουν σκληρό «τσόφλι», που δεν το διαπερνάει ποτέ η ευαισθησία της συγγνώμης. Θεωρούν ότι η συγκεκριμένη «ομελέτα» είναι στα καθήκοντα της υπηρεσίας τους! Μόνο το μακρουλό «αυγό» αντέδρασε. Περίεργα όμως. Απευθύνθηκε στο «ορνιθοτροφείο», όχι στους «καταναλωτές», και ζήτησε συγγνώμη από τα υπόλοιπα «αυγά του «αχυρώνα» από τον φόβο, μήπως η κακόγευστη αυτή «ομελέτα» μειώσει την εμπορική αξία τους.

Άλλη πάλι αξιοπρόσεκτη «ομελέτα» του κυβερνητικού «εστιατορίου» είναι  αυτή που την βλέπει κάποιος στον «κατάλογο» με την ονομασία: «δημοκρατικός φασισμός». Η «ομελέτα» αυτή γίνεται, εάν πάρει κάποιος το «αυγό» που λέγεται «Πολάκης» και το «χτυπήσει» μαζί με το «αυγό» που ακούει στο όνομα «Μπαλάφας». Μπορεί  και τα «αυγά» αυτά να είναι διαφορετικά, όπως τα προηγούμενα, κάνουν όμως την ίδια δουλειά: «Κουνάνε» και τα δυο το «δάκτυλο» σε όσους τους ενοχλούν. Ο ένας, για να τιμήσει τον Βολταίρο, έτοιμος να «χώσει δυο μέτρα κάτω από την γη» όσους έχουν διαφορετική γνώμη από την δική του. Και ο άλλος, για να επαναφέρει στην τάξη δημοσιογράφους,  που τολμούν να βάζουν στα γεγονότα διαφορετική «ταμπέλλα» από την δική του. Το «μενού» απευθύνεται σε όσους πάσχουν από ένα ιδιότυπο διχασμό της πολιτικής τους ταυτότητας: Η γλώσσα των χειλέων τους ομιλεί την δημοκρατική «διάλεκτο», ενώ η «γλώσσα» της καρδιάς ή της σκέψης» τους είναι φασιστική. Όμοια με εκείνη των μαύρων ή ερυθρών δικτατόρων, που τους εμπνέουν. Το «βραχυκύκλωμα» γίνεται στην πράξη, όταν όλοι αυτοί οι fans της «ομελέτας» επιχειρούν να «καμουφλάρουν» την γλώσσα των χειλέων με εκείνο που έχουν στην καρδιά τους.  

Ενδιαφέρουσες είναι και μερικές άλλες ακόμη «ομελέτες», όπως π.χ. αυτή που «παρασκευάζεται» με τα «αυγά» «Καλογήρου» και «Κοντονής» και απευθύνεται  σε όσους αγωνιούν για την τύχη των Ποινικών Κωδίκων. Βλ. λ.χ. Ρένα,  Τόσκα,  Πολάκη, Κουφοντίνα, Ρουβίκωνες κ.ά. Στον «κατάλογο» την «ομελέτα» αυτή την βρίσκει  κάποιος με δυο ονομασίες. Η μια έχει τίτλο: «βιασμέ, αμαρτία μου» και η  άλλη: «τρέξτε, γιατί μας κυνηγάνε να μας βάλουν μέσα». Για την «ομελέτα» αυτή οφείλουμε μια διευκρίνιση, για να μη δημιουργείται σύγχυση: Το «αυγό» «Κοντονής» δεν αρνήθηκε να μπει στην «ομελέτα», επειδή είχε τάχα αντιρρήσεις για την  νομιμότητα της «παρασκευής». Διαφώνησε μετά το «τηγάνι» μόνον ως προς τον χρόνο του «σερβιρίσματος» της «ομελέτας». Τέλος, για την άλλη πολυδιαφημιζόμενη ως «εξαιρετικό πιάτο» «ομελέτα»,  που «φτιάχνεται» με τα πολλά περίεργα «αυγά» «Ραγκούσης», «Τζουμάκας», «Μαριλίζα», «Καλογρίτσας», «Κόκκαλης» κ.ά. και εντοπίζεται με τις ονομασίες «προοδευτικός πόλος», «μια καινούργια γεύση» ή «φάρμακο κατά της διαπλοκής», δεν χρειάζεται να πούμε τίποτε. Αν και προσφέρεται, συνήθως σε «λαϊκές θαλαμηγούς», με πολλά ανταλλάξιμα «κουπόνια», έχει μηδενική σχεδόν ζήτηση.

Αφήσαμε τελευταία μια σπουδαία παρατήρηση: Όλες οι «ομελέτες» του Μαξίμου  περιέχουν, εκτός των άλλων, ένα «μυρωδικό» που λέγεται «λησμονήθρα». Είναι σε μεταλλαγμένη μορφή εκείνο που βρήκαν μπροστά τους στην χώρα των Λωτοφάγων οι σύντροφοι του Οδυσσέα και κινδύνευαν, αν το δοκίμαζαν, να ξεχάσουν από πού ήλθαν και πού θέλουν να πάνε. Τον ίδιο κίνδυνο διατρέχουμε και εμείς σήμερα.

 Οδεύοντας λοιπόν προς τις επικείμενες κρίσιμες βουλευτικές εκλογές, ας μη λησμονούμε, εκτός των άλλων, και αυτές τις «ομελέτες». Όταν μια Κυβέρνηση κάνει σε προεκλογική περίοδο τόσες και τέτοιες αθλιότητες, τί άλλο ακόμη περιμένει κάποιος, για να πεισθεί ότι είναι ανίκανη να διαχειρισθεί τα κοινά προς το συμφέρον του Λαού; Κάναμε ένα λάθος την προηγούμενη φορά, επειδή ξεγελασθήκαμε από τις απατηλές υποσχέσεις της. Ας μη το επαναλάβουμε και τώρα. «Τό δίς εξαμαρτείν ούκ ανδρός σοφού», έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Το γεγονός, εξ άλλου, ότι και κάποιοι άλλοι «έφτιαχναν» παλιότερα τις ίδιες ή χειρότερες «ομελέτες» δεν αποτελεί άλλοθι των «Αρχαγγέλων της Κάθαρσης». Δεν είναι «απορρυπαντικό», για να «ξεπλύνει» το «τηγάνι» τους.