14 Απριλίου 2019 : ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Η ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΝΕΚΡΩΣΗ

Πλησιάζοντας στό τέλος τής Μεγάλης Σαρακοστής, σάν μιά τελευταία ώθηση «πρός διέγερσιν των ράθυμων», όπως μάς λέει τό συναξάρι τής ήμέρας, ή Εκκλησία μάς θυμίζει τό συγκλονιστικό παράδειγμα μετανοίας τής όσίας Μαρίας τής Αίγυπτίας. Επειδή συχνή αιτία τής ραθυμίας είναι ή έλλειψη έλπίδας στό έλεος τοϋ θεοΰ καί ενίοτε ή πλήρης απογοήτευση λόγω τής χρόνιας βύθισης σέ βούρκο παθών, προβάλλεται ή μετάνοια μιάς γυναίκας, ή οποία παρ’ όλο πού κατάντησε σέ πυθμένα άπωλείας, δέν απελπίστηκε· αποτόλμησε τόσο δυναμικό αγώνα μετανοίας ώστε όχι άπλώς σώθηκε, άλλα έγινε αγία. Πώς γεννήθηκε ή ελπίδα σωτηρίας στην καρδιά τής πόρνης; «Ελπίδα τίκτει δώρων Κυρίου πείρα», απαντάει ό Σινάίτης αγιος Ίωάννης καί τό πρώτο δώρο πού δέχθηκε ή αγία Μαρία ήταν τό νά ανοίξει καί γι αυτήν ή πόρτα τοϋ Ναού τής Άναστάσεως στά Ιεροσόλυμα καί νά μπορέσει νά προσκυνήσει τόν Πανάγιο Τάφο.

Τό δώρο καί ή θύρα
Γιά ασύγκριτα μεγαλύτερο δώρο καί γιά άπροσμέτρητα σπουδαιότερη θύρα μάς μιλάει στό σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα ό θεηγόρος Παϋλος. Τό δώρο είναι ή διά τής άρχιερωσύνης τοϋ Χριστού λύτρωση μας καί ή θύρα, πού Έκεΐνος μάς άνοιξε καί Πρώτος μετά σαρκός εισήλθε, είναι ή θύρα τοϋ επουρανίου Ναού καί θυσιαστηρίου του. Ή Παλαιά Διαθήκη προέβαλλε σκιωδώς τά θεία δώρα πού θά απολάμβαναν οι κληρονόμοι τής Καινής Διαθήκης, όταν οι προφητεΐες θά εκπληρώνονταν. «Ολα αυτά τά αγαθά εξαρτώνται άπό τή σταυρική θυσία τοϋ Χριστού καί άπό τήν αρχιερατική μεσιτεία του. Οϊ δωρεές πού ήδη απολαμβάνουμε, καθώς καί έκεΐνες πού πρόκειται νά μάς έπιδαψιλευθοΰν στή δόξα καί στή μακαριότητα τοϋ ούρανοϋ, όλες άπό τήν άρχιερωσύνη τοϋ Χριστού έκπηγάζουν καί στή θυσία του βασίζονται. Γι΄ αυτό καί ό Άπόστολος τόν ονομάζει «αρχιερέα τών μελλόντων αγαθών». Στήν Παλαιά Διαθήκη ό άρχιερέας γιά νά μπει μιά φορά τόν χρόνο, τήν ήμερα τοΰ εξιλασμού, στά «Αγια τών αγίων, στόν πιό ιερό χώρο τής Σκηνής τοΰ Μαρτυρίου, καί νά προσφέρει τή θυσία τοΰ θυμιάματος, έπρεπε πρώτα νά θυσιάσει καί νά προσφέρει αίμα μόστων γιά τίς δικές του άμαρτίες καί έπειτα αίμα τράγων γιά τις άμαρτίες τοΰ λαοϋ. Μέ αύτό Τό αϊμα ράντιζε τό Ίπαστήριο καί τό θυσιαστήριο. Ανάλογοι καθαρτήριοι ραντισμοί γίνονταν καί μέ νερό αναμεμειγμένο μέ στάχτη δαμάλεως. Ποιές συγκρίσει, άραγε, θά μπορούσαν νά γίνουν ανάμεσα σ’ αϋτές τίς προτυπώσεΐς καί στή θυσία τοΰ Χριστοΰ;

Συγκρίνονται τά ασύγκριτα
(α) Κατ’ αρχήν ή θυσία τοΰ Χριστοΰ δέν προσφέρθηκε σε χειροποίητο επίγειο ναό, όπως ήταν ή Σκηνή τοΰ Μαρτυρίου. Τή Σάρκα του, πού δημιουργήθηκε χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση, τήν έκανε ανώτερη καί τελειότερη Σκηνή, μέ τό νά σκηνώσει σ’ Αύτήν «πάν τό πλήρωμα τής θεότητος σωματικώς». Καί μέ αύτή τήν «άχειροποίητη Σκηνή» εισήλθε στό επουράνιο θυσιαστήριο, όπου παραμένει Άρχιερέας μας «εις τόν αιώνα».
(β) Ό Μέγας Άρχιερέας Χριστός, ώς άναμάρτητος, δέν είχε ανάγκη νά προσφέρει πρώτα θυσία γιά τόν Έαυτό του. Τό αίμα του προσφέρθηκε μόνο γιά τή σωτηρία τή δική μας.
(γ) Τό αίμα πού προσέφεραν οι Ίερεϊς τοΰ Μωσαϊκού Νόμου ήταν αίμα κτηνών. Ένώ τό αίμα στήν τέλεια θυσία τής Καινής Διαθήκης είναι τό άχραντο αίμα τοΰ θεανθρώπου Χριστοΰ, τό όποϊο «δέν είναι μόνον αίμα λογικού θύματος αλλά καί ενωμένο μέ τή θεότητα» (Ζιγαβηνός). Τόν Εαυτό του, λοιπόν, προσέφερε ό Χριστός στά επουράνια «Αγια τών αγίων, πού είναι καί ό θρόνος τής θεότητάς του. Έπομένως, ό Ίδιος ήταν θύτης, θύμα καί θυσιαστήριο.
(δ) Τά άλογα καί ακούσια θύματα τών Νομικών θυσιών δέν είχαν συνείδηση του σκοποΰ τής θυσίας οΰτε δυνατότητα έλεύθερης άποδοχής τής σφαγής τους. Αντίθετα, ό Χριστος εκούσια θυσίασε τόν Εαυτό του, άφοΰ τελείως ελεύθερα υπέταξε τό θέλημα του στό θέλημα τοϋ Πατέρα του.
(ε) Μέ τό αίμα, τέλος, τών θυσιών τής Παλαιάς Διαθήκης καί τούς ποικίλους ραντισμούς εξασφαλιζόταν μόνο ή πρόσκαιρη καθαρότητα τοϋ σώματος, ώστε νά μπορούν οι άπό οποιαδήποτε παράβαση τοϋ Νόμου μολυνθέντες νά συμμετέχουν στή λατρεία δέν μπορούσε νά καθαρίσει καί εσωτερικά έκείνους γιά τούς όποίους προσφερόταν ούτε νά εξασφαλίσει άφεση αμαρτιών. Αντίθετα, τό αίμα τοϋ Χριστού καθαρίζει καί αγιάζει ολόκληρο τόν άνθρωπο, προσφέροντας όχι μόνο προσωρινή συγχώρηση άλλα καί αιώνια λύτρωση άπό τήν αμαρτία καί τίς συνέπειές της, πού είναι ή φθορά καί ό θάνατος. Μάς τό επιβεβαιώνει καί ό μέτοχος τής Ίερωσύνης τοϋ Χριστού λειτουργος τής Καινής Διαθήκης, όταν μάς μεταδίδει τά Τίμια Δώρα: «Μεταλαμβάνει ό δοϋλος τοϋ θεοΰ είς άφεσιν αμαρτιών καί είς ζωήν αίώνιον».

Πρόθυμη συνεργασία
Αυτά όμως τά απερίγραπτα άξίας δώρα δέν δίνονται μαγικά καί άπροϋπόθετα. Γιά νά καθαριστεί ή συνείδηση μας άπό τά νεκρά έργα τής άμαρτίας καί γιά νά μπορέσουμε έτσι νά λατρεύσουμε τόν ζώντα θεό, απαιτείται ολόκληρη νεκρανάσταση. Πρόκειται γιά ένα μεγάλο θαϋμα, πού πηγάζει μέν άπό τήν άπειρη αγάπη τοϋ θεοΰ, άλλα άκριβώς γι’ αυτό δέν επιβάλλεται χωρις τή συγκατάθεση μας. Καί, φυσικά, δέν άρκεΐ μιά απλή διά νεύματος συγκατάνευση απαιτείται ή ολόκαρδη μετάνοια μας, πού δέν θά είναι μόνο λόγια, άλλα πρόθυμη εργασία τών ζωοποιών εντολών τοΰ θεοΰ. Άλλιώς, «όποιος επιμένει νά δουλεύει σέ νεκρά έργα, δέν μπορεί νά λατρεύει Αυτόν πού είναι ή όντως ζωή», θά πεϊ ό άγιος Ίωάννης ό Χρυσόστομος Καί αυτό συμβαίνει -κατά τόν άγιο θεοφύλακτο- απλούστατα διότι «δουλεύοντας ό άνθρωπος στα νεκρά έργα τών παθών του, ούσιαστικά τά θεοποιεί καταντώντας εϊδωλολάτρης». Ή όσία Μαρία ή Αίγυπτία, όπως λέει ένα τροπάριό της, «προθύμως διήγειρε τόν έαυτό της σε ένθεο ζήλο καί μόνο άφοϋ νέκρωσε τά σκιρτήματα τών παθών προσορμίσθηκε στό λιμάνι τής άπάθειας». Μέ τίς πρεσβεΐες της ας αγωνιζόμαστε κι έμεΐς γι’ αύτή τή ζωοποιό νέκρωση. 

Αρχιμ. Β. Λ.