731 ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ : (Η Τιτανομαχία στο θρυλικό Ύψωμα 731 από 9-24 Μαρτίου 1941) / «Νυν υπέρ πάντων ο αγών»

Η Τιτανομαχία στο περιμάχητο Ύψωμα …731 ή όπως αλλιώς , ΟΙ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ, ή ακόμη, ΤΑ ΝΕΑ ΔΕΡΒΕΝΑΚΙΑ, υπήρξε το σημαντικότερο έρισμα που είχε καταλάβει ο Ελληνικός Στρατός στις πολεμικές επιχειρήσεις των 4 μηνών εκείνο το χειμώνα 1940-41.
Συμπληρώνονται σήμερα 78 χρόνια από την απόκρουση της Εαρινής Ιταλικής Επίθεσης της 9ης έως 25ης Μαρτίου 1941, με την ονομασία «PRIMAVERRA» αποτελεί μοναδικό φαινόμενο ηρωισμού και αυταπάρνησης. Κατά τους πολεμικούς ανταποκριτές έλαβε την ονομασία « κρανίου τόπος» κι άλλοτε Γολγοθάς, ενώ από τους Ιταλούς, της αυτοκρατορίας Μουσολίνι, εθεωρείτο « Χάρος». Από τότε ο τριψήφιος αριθμός 731 στο « πέπλο» της πρόσοψης του μνημείου του « Αγνώστου Στρατιώτη» είναι ο φάρος του μεγαλείου της πολεμικής ανδρείας του Ελληνικού Στρατού, είναι ο τόπος της θυσίας που συμβολίζει τη ρήση « Εκεί που οι Έλληνες εδίδαξαν το «ευ αγωνίζεσθαι». Σε τούτο το απάτητο και επιβλητικό μεγαλειώδες τμήμα της γης οι Έλληνες πολέμησαν με ευψυχία μοναδική και θέληση χαλύβδινη και μετέτρεψαν το ΟΧΙ του Οκτώβρη, σε περίλαμπρη νίκη, τη νίκη του Δαυίδ ενάντια στον Γολιάθ.
Από τα σπλάχνα, εκείνης της αρετής αέναη είναι η στεντόρια φωνή από τα παγωμένα βουνά της Αλβανίας, του στρατευμένου ( 1940-1941) Νομπελίστα ποιητή μας ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ. « Κάψτε την Ελλάδα απ’ άκρον σ’ άκρον, δώστε της ένα αμπέλι, μία ελιά, μία βάρκα και θα ξαναγίνει. Χτυπούν καμπάνες από κρούσταλλο, αύριο, αύριο λένε: Το Πάσχα του Ουρανού».
Από το συγγραφικό έργο « Στην Ανατολή του Ήλιου»- ιστορικό αφήγημα 1940-41, της ιστορικού και ποιήτριας Ελένης Λουκάτου, αξίζει να παραθέσω από τις μάχες σώμα με σώμα, στο θρυλικό ύψωμα 731, όπως :
-« Όλες οι ημέρες και όλες οι νύχτες του πρώτου 10ημέρου,( 9-10/3/41) ξεμάθαμε ολότελα τον ύπνο, κάθε λεπτό του λεπτοδείκτη εσήμαινε και επιθανάτιους ρόγχους. Ναι, δέκα ημέρες και δέκα νύχτες η γη έφτυνε προς τον ουρανό κορμιά κομματιασμένα, ο ουρανός σφυροκοπούσε τη γη με σιδερένιες γροθιές, ο Άρης έσπερνε ατσάλι σ’ όλη την περιοχή και οι νεκροί, ξανασκοτώνονταν».
Και όμως μέσα σ’ αυτόν τον έβδομο κύκλο της κόλασης του Δάντη, ζούσαν Έλληνες στρατιώτες που κρατούσαν σφιχτά το ύψωμα.
« Κι αν είναι να πεθάνουμε για την Ελλάδα,
Θεία είν’ η δάφνη, μια φορά κανείς πεθαίνει».

* Του Φωτίου Σπυροπούλου Τραπεζικού-ερευνητού-Συγραφέως