10 Φεβρουαρίου 2019 : ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΟΥ ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΠΟΙΜΕΝΑ

Πόσες, άραγε, φορές θά εϊχε διαβάσει ό σήμερα έορταζόμενος άγιος Ίερομάρτυς Χαράλαμπος τίς ποιμαντικές έπιστολές τοϋ άποστόλου Παύλου πρός τούς άποστόλους Τιμόθεο καί Τίτο. Άμέτρητες φορές θά είχε σταθεΐ καί στό σημερινό άποστολικό ανάγνωσμα άπό τή δεύτερη έπιστολή πρός τόν Τιμόθεο, όπου ό Παϋλος θέτει τά θεμέλια τής ζωής τοϋ αληθινού ποιμένα. Πάνω σ’ αύτά τά θεμέλια έχτισε τήν Ίεραχική του διακονία καί ό άγιος Χαράλαμπος καί έτσι έγινε «στϋλος άκλόνητος τής Έκκλησίας Χριστοΰ καί λύχνος άείφωτος τής οϊκουμένης».

Πατέρας καί πρότυπο
Ό άληθινός ποιμένας πρώτα άπό όλα είναι ένας στοργικός πατέρας, πού θέλει νά άπευθύνεται σέ κάθε «πρόβατό» του μέ τήν προσφώνηση «τέκνον μου». Τήν τρυφερότητα τής φράσης τοΰ Παύλου δέν τήν αφήνει ασχολίαστη ό έπίσης άληθινός ποιμένας Ίερός Χρυσόστομος λέγοντας: «Μετά πολλής φιλοστοργίας τήν παραίνεσιν προσάγει, καλώντας τόν Τιμόθεο όχι άπλώς τέκνον, άλλα τέκνον έμόν. Καί σ’ αύτή τή στοργή στηρίζει καί τήν προτροπή: «Αν είσαι παιδί μου, μιμήσου τόν πατέρα».
Τό χρυσό στόμα τής Έκκλησίας επισημαίνει τό μυστικό κλειδί τής ποιμαντικής τοΰ άποστόλου, πού δέν είναι τόσο ή διδασκαλία μέ τά λόγια όσο μέ τό παράδειγμα. Ό άπόστολος Παϋλος γράφει τήν έπιστολή του όχι άπό τό άνετο γραφείο του άλλα μέσα άπό τή φυλακή, «κακοπαθών μέχρι δεσμών ώς κακοϋργος». Καί μόνο αύτή τή φράση νά έγραφε πρός τόν Τιμόθεο, θά ήταν άρκετή γιά νά άποτελέσει τό πιό υψηλό σεμινάριο ποιμαντικής. «Δέν υπάρχει», λέει ό Χρυσορρήμων, «μεγαλύτερη πηγή θάρρους γιά τόν μαθητή πού παλεύει στή θάλασσα άπό τό νά δει τόν δάσκαλο του νά ναυαγεί καί νά σώζεται. Ανάλογο κουράγιο παίρνει ό στρατιώτης στον πόλεμο βλέποντας τον στρατηγό νά τραυματίζεται καί νά συνεχίζει ων αγώνα. «Ετσι καί ό Τιμόθεος, άκούγοντας ότι ό Παύλος, πού με τό κήρυγμα του εξουσίαζε όλη τήν οικουμένη, βρίσκεται σε δεσμά καί σε θλίψει, χωρίς μάλιστα νά άπεππίζεται πού όλοι οι δικοί του τόν έγκαχέλειψαν, θεωρεί φυσικό τό νά πάθει κι αύτός τά ίδια κακοπαθώντας γιά τόν Χριστό».

Στρατιώτης, άθλητής καί γεωργός
Φυσικά ό ποιμένας πρέπει νά έχει καί τή μεταδοτιτή ίκανότητα τής διδασκαλίας διά τού λόγου, άφοϋ «ή πίστΐς έξ άκοής, ή δε ακοή διά ρήματος θεού» (Ρωμ. 10,17). Καί ό ύπεραιωνόβιος μιμητής τού αποστόλου Παύλου άγιος Χαράλαμπος, πρίν αξιωθεί τού μαρτυρικού τέλους, μιά ζωή «τρανώς τήν όρθόδοξον πίστιν άνεκήρυττε», όδηγώντας άπό τήν πλάνη τών ειδώλων στήν αλήθεια τού Χριστού πλήθους σωζόμενων. Ή μεγαλύτερη όμως δόξα τού :κηρύγματος είναι «τό υπέρ Χριστού πάσχειν». Έδώ ό Άπόστολοί άριστοτεχνικά χρησιμοποιεί τίς είκόνες τού στρατιώτη, τού άθλητή καί τού γεωργού. Καί οι τεϊς κοπιάζουν, ό καθέναν γιά τόν δικό του σκοπό.
Ό στρατιώτης ίσως χρειαστεί νά θυσιάσει καί τή ζωή του. «Κι άν κάτι τέτοιο δίνει μεγάλη δόξα στόν στρατιώτη πού ύπηρετεί επίγειο βασιλιά», λέει ό αγιος Ίωάννης, «πόσο μεγαλύτερη δόξα άποτελεί τό νά είσαι στρατιώτης τού επουρανίου Βασιλέως Χριστού καί νά κακοπαθείς γιά τό θέλημα του!» Μέσα στά δεσμά της φυλακής ό πιστός στρατιώτης χού Χριστού άπόστολος Παΰλος αξιώθηκε δόξα άσύγκριια μεγαλύτερη καί άπό τή δόξα τού αύτοτράτορα Νέρωνα: «Ποιός ήταν λαμπρότερος;» ρωτάει ρητορικά τό χρυσό στόμα τής Έκκλησίας. «Ό έν δεσμοϊς νικών ή ό έν άλουργίδι νικώμενος; Ό άλυσοδεμένος Παύλος νικούσε, ένώ ό ντυμένος τή βασιλική άλουργίδα ήταν ό ήττημένος». Απερίγραπτοι σίγουρα ήταν, όχι άπλώς οι κόποι, άλλα καί τά φρικιά μαρτύρια πού ύπέστη καί ό ύπέργηρος άγιος Χαράλαμπος γιά τόν Χριστό. Άκολουθώντας την προτροπή τού Αποστόλου, δεν παραιτήθηκε μόνο άπό τας κοσμικές μέριμνες, γιά νά αρέσει στον Χριστό πού τόν στρατολόγησε, άλλα αφιέρωσε ολόκληρο τόν εαυτό του στή θεοφιλή ιερατική του διακονία. Κέρδισε καί τά δύο στεφάνια, τής ίερωσύνης καί τής άθλήσεως, γιατί «ήθλησε νομίμως, τον θείον αγώνα καλώς άγωνισάμενος», όπως λέει ένα τροπάριο του. Πώς νά μήν ήταν νόμιμη ή άθληση του, όταν τίποτε δέν επεδίωξε γιά τή δική του ανάπαυση καί τιμή, άλλα γεμάτος ταπείνωση καί αγάπη ακόμη καί γιά τους διώκτες του θυσίασε τά πάντα καί στό τέλος καί τή ζωή του γιά τή δόξα τοϋ Χριστού;

Άπολαβές καί καρποί τής Άνάσταση
Ό άληθινός όμως ποιμένας, έκτος άπό τό επίπονο καί ενίοτε αιματηρό χρέος της νομίμου άθλήσεως, έχει καί δικαιώματα καί άπολαβές, τις όποίες μπορεί νά γευθεί καί άπό αυτή τή ζωή. Ό θεός δέν αφήνει χωρις παρηγορίες, ύλικές καί πνευματικές, τούς πιστούς έργάτες τοϋ αμπελώνα τής Έκκλησίας του. Κορυφαία βέβαια παρηγοριά είναι νά βλέπει ό ποιμένας ψυχές νά σώζονται μέσα άπό τή διακονία του, όπως αξιώθηκε ό άγΐος Χαράλαμπος νά δει πρώην είδωλολάτρες νά παίρνουν ακόμη καί στεφάνι μαρτυρίου εμπνεόμενοι άπό τό δικό του παράδειγμα.
Καί δέν εϊναι παράδοξο, τό νά δίνει τέτοιους καρπούς το παράδειγμα τών αληθινών ποιμένων, όταν αύτοί στηρίζονται στή μνήμη καί στήν άκατανίκητη δύναμη τής Άνάστασης τοϋ Χριστοϋ. Ό πρώην διώκτης τοϋ άναστάντοϊ Χρίστου καί τώρα Άπόστολός του είναι ό καταλληλότερος καί έγκυρότερος μάρτυρας αϋτής τής άλήθειας. Ό δέ διάδοχός του άγιος Χαράλαμπος χαριτώθηκε νά τελέσει ό ΐδιος ανάσταση νεκρού δοξάζοντας τήν τοϋ Χριστοϋ Άνάσταση.
Νά, γιατί ό φυλακισμένος άπόστολος Παΰλος μπορεί νά έχει δεμένα τά χέρια καί τά πόδια, άλλα κανείς δέν μπορεί νά τοΰ δέσει τό άγιο στόμα του, μέ τό όποιο συνεχίζει νά χαρίζει σέ τόσες ψυχές ανάσταση καί ελευθερία άπό τήν πλάνη γράφοντας τίς θεοφώτιστες έπιστολές του.

Άρχιμ. Β.Λ