Κυριακὴ ΣΤ΄ Λουκᾶ – Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 26 Ὀκτωβρίου 2025 (Φ. 1959)

 

20 Οκτωβρίου, 2025

Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 26 Ὀκτωβρίου 2025, ΣΤ΄ Λουκᾶ (Λουκ. η΄ 27-39)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ ᾿Ιη­σοῦ εἰς τὴν χώραν τῶν Γα­δα­­­­ρηνῶν, ὑπήντησεν αὐτῷ ἀ­νήρ τις ἐκ τῆς πόλεως, ὃς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνε­διδύσκετο καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ᾿ ἐν τοῖς μνήμασιν. ἰδὼν δὲ τὸν ᾿Ιησοῦν καὶ ἀνακράξας προσέπεσεν αὐτῷ καὶ φωνῇ μεγάλῃ εἶπε· τί ἐμοὶ καὶ σοί, ᾿Ιησοῦ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βασανίσῃς. παρήγγειλε γὰρ τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ ἐξελθεῖν ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου. πολλοῖς γὰρ χρόνοις συνηρπάκει αὐτόν, καὶ ἐδεσμεῖτο ἁλύσεσι καὶ πέδαις φυ­λασσόμενος, καὶ διαρρήσσων τὰ δεσμὰ ἠλαύνετο ὑπὸ τοῦ δαίμονος εἰς τὰς ἐρήμους. ἐπηρώτησε δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· τί σοί ἐστιν ὄνομα; ὁ δὲ εἶπε· λεγεών· ὅτι δαιμόνια πολλὰ εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν· καὶ παρεκάλει αὐτὸν ἵνα μὴ ἐπιτάξῃ αὐ­τοῖς εἰς τὴν ἄβυσσον ἀπελθεῖν. ἦν δὲ ἐ­κεῖ ἀγέλη χοίρων ἱκανῶν βοσκομένων ἐν τῷ ὄρει· καὶ παρεκάλουν αὐτὸν ἵνα ἐπιτρέψῃ αὐτοῖς εἰς ἐκείνους εἰσελθεῖν· καὶ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς. ἐξελθόντα δὲ τὰ δαιμόνια ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου εἰσῆλθον εἰς τοὺς χοίρους, καὶ ὥρμησεν ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν λίμνην καὶ ἀπεπνίγη. ἰδόντες δὲ οἱ βόσκοντες τὸ γεγενημένον ἔφυγον, καὶ ἀπήγγειλαν εἰς τὴν πόλιν καὶ εἰς τοὺς ἀγρούς. ἐξῆλθον δὲ ἰδεῖν τὸ γεγονός, καὶ ἦλθον πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ᾿ οὗ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ ᾿Ιησοῦ, καὶ ἐφοβήθησαν. ἀπήγγειλαν δὲ αὐτοῖς οἱ ἰδόντες πῶς ἐσώθη ὁ δαιμονισθείς. καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῶν, ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο. αὐτὸς δὲ ἐμβὰς εἰς τὸ πλοῖον ὑπέστρεψεν. ἐδέετο δὲ αὐτοῦ ὁ ἀνήρ, ἀφ᾿ οὗ ἐξελη­­λύ­θει τὰ δαιμόνια, εἶναι σὺν αὐτῷ· ἀπέλυ­σε δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· ὑπόστρεφε εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός. καὶ ἀπῆλθε καθ᾿ ὅλην τὴν πό­λιν κηρύσσων ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς.

 

ΣΚΕΨΕΙΣ – ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ – ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

1. Ἀνίσχυρος ὁ διάβολος

Τὴν κακία καὶ τὴ μοχθηρία τοῦ διαβόλου μᾶς περιγράφει τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο τῆς σημερινῆς Κυριακῆς. Μόλις ὁ Κύριος ἔφθασε στὴ χώρα τῶν Γαδαρηνῶν, τὸν συνάντησε ἕνας δυστυχισμένος ἄνθρωπος, κυριευμένος γιὰ πολλὰ χρόνια ἀπὸ δαιμόνια. Οἱ δαίμονες τὸν ἔκαναν νὰ μὴ φορεῖ ροῦχα, νὰ μὴ μένει σὲ σπίτι, ἀλλὰ στὰ μνήματα. Οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς τὸν ἔδεναν μὲ ἁλυσίδες στὰ χέρια καὶ στὰ πόδια γιὰ νὰ μὴν κάνει κακό, ἀλλὰ αὐτὸς ἔσπαζε τὰ δεσμὰ καὶ συρόταν ἀπὸ τοὺς δαίμονες στὶς ἐρήμους. Βλέποντας τώρα τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ κραύγασε δυνατά, ἔπεσε στὰ πόδια του καὶ μὲ δυνατὴ φωνὴ εἶπε: «Ποιά σχέση ὑπάρχει ἀνάμεσα σ᾿ ἐμένα καὶ σ᾿ Ἐσένα, Ἰησοῦ, Υἱὲ τοῦ Ὑψίστου; Σὲ παρακαλῶ, μὴ μὲ βασανίσεις».

Ἐκεῖ κοντά, στὸ βουνό, ἔβοσκε ἕνα κοπάδι πολλῶν χοίρων. Οἱ δαίμονες λοιπὸν παρακάλεσαν τὸν Κύριο «ἵνα ἐπιτρέψῃ αὐτοῖς εἰς ἐκείνους εἰσελθεῖν»· νὰ τοὺς ἐπιτρέψει δηλαδὴ νὰ εἰσέλθουν στοὺς χοίρους καὶ νὰ μὴν τοὺς στείλει στὸ σκοτάδι τῆς ἀβύσσου. Ὁ Κύριος ἔδωσε τὴν ἄδεια, διότι ἡ ἐκτροφὴ χοίρων ἦταν ἀπαγορευμένη γιὰ τοὺς Ἑβραίους. Τότε λοιπὸν συνέβη κάτι τρομακτικό. Τὸ κοπάδι ἔτρεξε μὲ μανία στὸν γκρεμό, ἔπεσε στὴ λίμνη καὶ πνίγηκε. Τρομα­γμένοι οἱ βοσκοὶ ἔτρεξαν νὰ ἀναγγείλουν τὸ φοβερὸ γεγονὸς στοὺς κατοίκους τῆς περιοχῆς.

Ἀπὸ τὶς ἱκεσίες τῶν δαιμόνων πρὸς τὸν Χριστὸ καὶ τὶς παρακλήσεις τους νὰ μὴν τοὺς στείλει στὴν ἄβυσσο, ἀλλὰ νὰ τοὺς δώσει τὴν ἄδεια νὰ εἰσέλθουν στοὺς χοίρους, κατανοοῦμε ὅτι χωρὶς τὴ συγκατάθεση καὶ τὴν ἄδεια τοῦ Κυ­ρίου οἱ δαίμονες δὲν ἔχουν τὴ δύναμη νὰ κάνουν τίποτα ἀπολύτως. Οὔτε τὰ ἄλογα ζῶα δὲν μποροῦν ἀπὸ μόνοι τους νὰ βλάψουν. Πολὺ περισσότερο δὲν ἔχουν ἐξουσία ἀπέναντι στὸν ἄνθρωπο. Ἰδιαιτέρως μάλιστα τὸν πιστό, ὁ ὁποῖος εἶναι ἐνεργὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ἔχει λάβει τὸ ἅγιο Βάπτισμα, τὸ ἅγιο Χρῖσμα, ἐξομολογεῖται, μεταλαμβάνει καὶ ἔχει μέσα του τὸν ἴδιο τὸν Θεό. «Μείζων ἐστὶν ὁ ἐν ὑμῖν ἢ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ» (Α΄ Ἰω. δ΄ 4), τονίζει ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης. Ὁ Θεός, δηλαδή, ὁ Ὁποῖος εἶναι μέσα σας, εἶναι μεγαλύτερος καὶ δυνατότερος ἀπὸ τὸν διάβολο, ποὺ ἐνεργεῖ μέσα στὸν κόσμο τῶν ἀπομακρυσμένων ἀπὸ τὸν Θεὸ ἀνθρώπων. Ἂς μὴ φοβόμα­στε συνεπῶς τὸν διάβολο, ἀλλὰ ἂς ἐ­πιδιώκουμε νὰ ἔχουμε τὸν Θεὸ «ἐν ἡμῖν».

2. Ἡ μεγάλη ἀλλαγὴ

Οἱ κάτοικοι τῆς γύρω περιοχῆς κατέφθασαν ἀναστατωμένοι καὶ μὲ ἔκπληξη ἀντίκρισαν τὸν πρώην δαιμονισμένο «ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ»· νὰ κάθεται, δηλαδή, κοντὰ στὰ πόδια τοῦ Κυρίου καὶ νὰ εἶναι ντυμένος μὲ ροῦχα καὶ σωφρονισμένος. Ὅλους τότε τοὺς κυρίευσε φόβος. Πράγματι, ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ποὺ ἄλλοτε ἔτρεχε ὁρμητικά, ποὺ περιφερόταν χωρὶς ἐνδύματα, τώρα βρίσκεται «ἱματισμένος» κοντὰ στὰ πόδια τοῦ Κυρίου, ἐνῶ ἀργότερα σπεύδει νὰ τοὺς διηγηθεῖ τὸ μεγάλο θαῦμα ποὺ τοῦ ἔκανε ὁ Χριστός. Ἡ ἀλλαγὴ εἶναι πραγματικὰ ἐντυπωσιακή. Βρίσκεται πλέον σὲ κοινωνία μὲ τὸν Θεὸ καὶ μὲ τοὺς ἀδελφούς του!

Αὐτὸ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ἀναρίθμητα παραδείγματα ἀνθρώπων μέσα στὴν ἱστορία, ποὺ ἐπιβεβαιώνουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀλλάζει ὁλοκληρωτικά, ὅταν γνωρίσει τὸν Χριστό. Ἡ ἐσωτερικὴ ἀλλοίωση ἀποτυπώνεται στὴν ἐξωτερική του συμ­περιφορά· στὸ βλέμμα, στὰ λόγια, στὴν ἐνδυμασία. Ἀπὸ ἄγριος, ἀγωνίζεται νὰ γίνει ἅγιος· ἀπὸ λύκος ἀρνάκι. Ὁδηγεῖ τὰ βήματά του στὸν Καλὸ Ποιμένα· στὸν ἱερὸ ναὸ καὶ σὲ τόπους πνευματικῶν συν­άξεων. Ἱκετεύει δὲ τὸν Κύριο νὰ μείνει γιὰ πάντα μαζί Του. Αὐτὴ τὴν πνευματικὴ μεταστροφὴ ποὺ χαρίζει ἡ ἕνωση μὲ τὸν Χριστό, ἂς τὴ χαρίσει καὶ σ᾿ ἐμᾶς ὁ Κύριος.

3. Ἀνεπιθύμητος

Θὰ περίμενε κανεὶς τώρα οἱ Γαδαρηνοὶ νὰ μετανοήσουν, νὰ ἐκφράσουν τὴν εὐγνωμοσύνη τους στὸν Χριστό, νὰ Τὸν παρακαλέσουν νά μείνει μαζί τους. Συνέβη ὅμως ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο. Τὸν παρακάλεσαν νὰ φύγει ἀπὸ τὰ μέρη τους. Φοβήθηκαν ἴσως μήπως χάσουν καὶ ἐκεῖνοι τὶς περιουσίες τους. Ἔτσι ὁ Κύριος ἀνέβηκε στὸ πλοῖο καὶ ἐπέστρεψε στὴν Καπερναούμ.

Πόσο θλιβερὸ εἶναι νὰ ὑπάρχουν ἄνθρωποι εὐεργετημένοι ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο, οἱ ὁποῖοι ὅμως θεωροῦν ὅτι ἡ παρουσία του τοὺς βλάπτει, τὸ Εὐαγγέλιό του τοὺς ζημιώνει, διότι ἐλέγχει τὶς πράξεις τους καὶ τὶς ἁμαρτωλὲς ἐπιδιώξεις τους. Ἔτσι τελικὰ διώχνουν τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὴ ζωή τους καὶ ἐπιλέγουν νὰ ἐκτρέφουν τοὺς χοίρους τῶν παθῶν. Ἀλλὰ καὶ σήμερα, δυστυχῶς, εἶναι ἀνεπιθύμητος ὁ Κύριος. Κάποτε καὶ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς Χριστιανούς, ποὺ Τὸν θέλουμε βέβαια στὴ ζωή μας, χωρὶς ὅμως νὰ Τοῦ ἐπιτρέπουμε νὰ ἐλέγχει τὰ πάθη μας.

Ἂς εἴμαστε λοιπὸν πρόθυμοι νὰ ὑπο­βληθοῦμε σὲ ὁποιαδήποτε θυσία, προκειμένου νὰ κρατήσουμε κον­τά μας τὸν Κύριο. Ἂν ἔχουμε ἔνοικο τῆς καρδιᾶς μας Ἐκεῖνον, θὰ ἀπολαμβάνουμε κάθε ἀγαθό, ὑλικὸ καὶ πνευματικό, ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὁ προφήτης Δαβίδ: «οἱ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον οὐκ ἐλαττω­θήσονται παντὸς ἀγαθοῦ» (Ψαλ. λγ΄ [33] 11).