Οι μεγάλες αλήθειες του Κώστα Καραμανλή (Φ. 1944)

Ο πρώην πρωθυπουργός με μια ολοκληρωμένη πλατφόρμα διαφοροποίησης στην εξωτερική πολιτική έδειξε το φεγγάρι αλλά κάποιοι εξακολουθούν να κοιτούν το δάκτυλο!

Η αλήθεια είναι πως ο Κώστας Καραμανλής είπε αρκετές μεγάλες αλήθειες κατά την παρουσίαση του βιβλίου του Σταύρου Λυγερού στο Πολεμικό Μουσείο το βράδυ της Τρίτης. Αλήθεια επίσης είναι πως το Μαξίμου αντέδρασε με απαξιωτικές διαρροές τόσο για τον Κώστα Καραμανλή, όσο και κατά του άλλου πρώην πρωθυπουργού που μιλούσε την παρουσίαση, του Αντώνη Σαμαρά.

Ας δούμε ορισμένες από τις αλήθειες του Κώστα Καραμανλή, που δεν κρύβονται ούτε αμφισβητούνται, είτε είσαι δεξιός, αριστερός κ.ο.κ.:

-«Ορθώς καταδικάζεται η προ τριάμισι περίπου ετών ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Όμως, η συλλογική Δύση δεν είναι αθώα του αίματος ούτε για τις συνθήκες που οδήγησαν στην σύγκρουση, ούτε για το συνεχιζόμενο δράμα, πρωτίστως εις βάρος του ουκρανικού λαού. Η πυροδότηση των ταραχών του 2014, η απαξίωση των συμφωνιών του Μίνσκ, η εμμονή να ενταχθεί η Ουκρανία στην βορειοατλαντική Συμμαχία με ξεκάθαρο αντιρωσικό πρόσημο, προφανώς δεν δικαιολογούν την ρωσική επιθετικότητα. Σίγουρα όμως θέτουν και την Δύση στο κάδρο των ευθυνών για τον πρώτο, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο, μεγάλο πόλεμο επί Ευρωπαϊκού εδάφους».

-«Ο μεγάλος χαμένος του πολέμου είναι η Ουκρανία. Δεύτερος μεγάλος χαμένος είναι η Ευρώπη. Υιοθετώντας άκριτα ένα εξόχως επιθετικό προσανατολισμό, αντί να πρωταγωνιστήσει στην αναζήτηση διεξόδου από την κρίση, ενεπλάκη με μεγάλο κόστος, ενεργειακό, οικονομικό και πολιτικό. Και μπορεί μεν οι ΗΠΑ να βρήκαν αγορές για τους υδρογονάνθρακές τους, μπορεί πράγματι να επέτυχαν την διεύρυνση του ΝΑΤΟ με την ένταξη της Σουηδίας και της Φιλανδίας. Η αλήθεια όμως είναι πως η εξέλιξη των πραγμάτων δείχνει προς μια στρατηγικού χαρακτήρα ήττα για την συλλογική Δύση. Και σε επίπεδο εντυπώσεων και ως ενίσχυση της τάσης προς ένα πολύ πιο πολυπολικό κόσμο που αυξανόμενα αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία της Δύσης και των θεσμών που αυτή επέβαλε στο διεθνές σύστημα».

-«Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι πράξη απαράδεκτη και καταδικαστέα. Τίποτα δεν δικαιολογεί την προσφυγή στην βία και την αιματοχυσία. Όμως, η αλήθεια είναι ότι ο ανταγωνισμός με τη Ρωσία είναι το κίνητρο που καθοδήγησε τη Δύση στον πόλεμο αυτό και όχι οι αρχές και οι αξίες. Διαφορετικά, δεν θα βλέπαμε αυτήν την τεράστια αναντιστοιχία της δυτικής στάσης στον πόλεμο στην Ουκρανία με τη στάση της απέναντι στην επιθετικότητα της Τουρκίας. Η Δύση σύρθηκε σε έναν πόλεμο χωρίς τέλος, πόλεμο που – κακά τα ψέματα – δεν αφορούσε καν κράτος μέλος του ΝΑΤΟ ή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τη στιγμή που τη βλέπουμε να εθελοτυφλεί σε απειλές εναντίον μελών της. Η Ευρωπαϊκή Ένωση φάνηκε για άλλη μια φορά να αυτοσχεδιάζει και απέτυχε να αναλάβει εγκαίρως πρωτοβουλίες για την ίδια την ήπειρό της, για την κατάπαυση του πυρός, τη λήξη του πολέμου και την επιστροφή στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, ενδεχομένως στη βάση των συμφωνιών του Μίνσκ».

-«Η δημιουργία αυτού του Ευρωπαϊκού αμυντικού μηχανισμού είναι ένας πάγιος στόχος της Ελλάδας. Η ασφάλεια ήταν ίσως ο σοβαρότερος λόγος, για τον οποίο η χώρα μας εντάχθηκε στην τότε ΕΟΚ. Όμως, για να έχει αυτός ο μηχανισμός αξιοπιστία, θα πρέπει η Ένωση να μην έχει δύο μέτρα και σταθμά, αλλά να πείθει ότι λειτουργεί πράγματι στη βάση αρχών, αξιών και του Διεθνούς Δικαίου. Δεν μπορεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να κρατάει ίσες αποστάσεις σε ότι αφορά την Τουρκία που κατέχει περίπου το 37% ενός κράτους μέλους της, της Κύπρου, και απειλεί καθημερινά με πόλεμο ένα άλλο κράτος μέλος της, την Ελλάδα».

-«Ο σημερινός κόσμος επιστρέφει σε μια realpolitik σφαιρών επιρροής και ωμής ισχύος ως μέσου διευθέτησης των διεθνών διαφορών με πλήρη απαξίωση των κανόνων δικαίου και των διεθνών οργανισμών. Είναι η επιστροφή στον ανταγωνισμό των μεγάλων και των ανερχόμενων δυνάμεων. Ο αιφνίδιος πόλεμος μεταξύ Ισραήλ και Ιράν που εκτυλίσσεται αυτές τις μέρες είναι εκκωφαντικό παράδειγμα της αστάθειας, του απρόβλεπτου και της επικινδυνότητας του κόσμου στον οποίο ζούμε. Ένα κόσμο που διολισθαίνει σε κατάσταση διεθνούς αναρχίας, χωρίς κανόνες και αρχές, με την βία να επιβάλλει το δίκαιο του ισχυρότερου. Οι εξελίξεις αυτές κάθε άλλο παρά ευνοϊκές είναι για την Ελλάδα, μια χώρα status quo, μια χώρα υπέρμαχο της δικαιοκρατικής τάξης (rules based order). Ένα διεθνές περιβάλλον χαρακτηριζόμενο από κατακερματισμό, αναθεωρητισμό, ηγεμονικές επιδιώξεις και σφαίρες επιρροής αντίκειται στα ελληνικά στρατηγικά συμφέροντα».

-«Δεν μπορεί και δεν πρέπει η Διακήρυξη των Αθηνών Περί Φιλίας και Καλής Γειτονίας και η λογική των «ήρεμων νερών» να εμποδίζουν την ανάδειξη του νέο-οθωμανικού, αναθεωρητικού και επιθετικού χαρακτήρα της Τουρκίας. Είναι εξωφρενικό να αναστέλλεται η ηλεκτρική διασύνδεση των νησιών μας, καταμεσής του Αιγαίου. Και, μάλιστα σε θαλάσσιες περιοχές που είναι αδιανόητο να υπάρχουν διεκδικήσεις εκ μέρους της Τουρκίας! Πού; Μέσα στο Αιγαίο; Πίσω από μία συστάδα ελληνικών νησιών; Η όποια κίνηση εναντίον μας και εναντίον ιταλικών σκαφών μισθωμένων από γαλλική εταιρεία, για ένα καλώδιο, ανάμεσα από ελληνικά νησιά καταδεικνύει το μέγεθος της τουρκικής επιθετικότητας και της καταχρηστικής συμπεριφοράς της».

-«Με το να επιμένουμε στη διατήρηση μιας εξωραϊσμένης εικόνας, παρά τα όσα συμβαίνουν, εταίροι και σύμμαχοι δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος της αποθράσυνσης της Τουρκίας ότι λειτουργεί ως νταής και ταραξίας απέναντί μας, αλλά μένουν με την εντύπωση ή, χειρότερα ακόμη προσποιούνται, ότι έχουν εξομαλυνθεί οι σχέσεις μας και είναι μόνο τεχνικά τα ζητήματα μεταξύ μας. Αντιθέτως, είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να αναδειχθεί προς τα έξω ο πραγματικός και εξόφθαλμα αποσταθεροποιητικός ρόλος της Τουρκίας στην περιοχή και όχι να περνούν λανθασμένα μηνύματα αδυναμίας της Ελλάδας ή ανοιχτών ζητημάτων στην καρδιά του Αιγαίου! Διαφορετικά, αποδίδουμε λόγο στην Άγκυρα για οτιδήποτε αφορά την παραμικρή λειτουργία της Ελλάδος μεταξύ των νησιών της θέτοντας έτσι ουσιαστικά υπό αίρεση την εδαφική μας συνοχή».

-«Το ίδιο ισχύει και για το σχέδιο δημιουργίας ενός ολοκληρωμένου θαλάσσιου πάρκου, στην καρδιά του Αιγαίου, το οποίο δεν μπορεί να διολισθήσει σταδιακά σε ένα σχέδιο που αποκλείει νησιά από τον αρχικό σχεδιασμό, ώστε να καταλήξει να αποφεύγει να ενσωματώσει περιοχές, όπου η κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας δεν μπορούν να αμφισβητηθούν από κανέναν. Ένα πράγμα θέλω να τονίσω. Στις εν λόγω περιοχές στην καρδιά του Αιγαίου, πίσω από ελληνικά νησιά, είναι αδιανόητο να αφήνεται να εννοηθεί ότι θα μπορούσε άλλη χώρα να διεκδικήσει κυριαρχικά δικαιώματα πέραν της Ελλάδας! Επ’ ουδενί!».

-«Τα επισημαίνω με έμφαση όλα αυτά διότι βλέπω ορατό έναν σοβαρό κίνδυνο: Σταδιακά, βήμα – βήμα, ανεπαισθήτως (κατά Κωνσταντίνο Καβάφη) να περιέλθει η χώρα σε μη αναστρέψιμη κατάσταση ομηρίας έναντι της Τουρκίας. Με απλά λόγια τίποτα να μη μπορεί να γίνει στην περιοχή χωρίς την έγκρισή της, έστω και αν παραβιάζονται βάναυσα το Διεθνές Δίκαιο, οι Διεθνείς Συνθήκες, τα ισχυρά θεμελιωμένα δίκαια της Ελλάδας. Αυτό πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία».

-«Όλοι ξέρουμε ότι σε πολεμικές περιόδους υπάρχει πάντα κάποια αυτοσυγκράτηση, ίσως και κάποιος έλεγχος, στην ελεύθερη διακίνηση πληροφοριών και την ελευθερία έκφρασης. Από το σημείο αυτό όμως μέχρι το άλλο άκρο, να διαχέεται συστηματικά χονδροειδής προπαγάνδα στα περισσότερα δυτικά ΜΜΕ, να διασπείρονται απροκάλυπτα fake news, να λιθοβολείται κάθε αντίθετη άποψη και να συκοφαντείται κάθε κριτική σκέψη ως τάχα υποκινούμενη από ρωσικές μυστικές υπηρεσίες η απόσταση είναι τεράστια. Και δικαιολογημένα βάζει σε σκέψεις. Δυσάρεστες σκέψεις».

-«Αν μάλιστα αυτό συνδυαστεί με τις όλο και συχνότερες απόπειρες κυβερνήσεων σε πολλές χώρες να αξιοποιήσουν προς όφελός τους την δικαστική εξουσία, όπως το είδαμε στις ΗΠΑ, και πιο πρόσφατα στη Γαλλία και την Ρουμανία, είτε επιχειρώντας να σπιλώσουν αντιπάλους είτε ακόμα και να τους αποκλείσουν από τις εκλογές, το πράγμα γίνεται πολύ σοβαρότερο. Η δικαιοσύνη και τα μέσα ενημέρωσης είναι πυλώνες της δημοκρατίας. Και πρέπει να διαφυλαχθούν ως κόρη οφθαλμού. Η προσπάθεια χειραγώγησης της δικαιοσύνης και των μέσων ενημέρωσης είναι ακραία αντιδημοκρατική συμπεριφορά και συνιστά ορατό κίνδυνο φαλκίδευσης του δυτικού τύπου δημοκρατίας».

Το δάκτυλο και το φεγγάρι

Η αλήθεια είναι πως το Μαξίμου, μέσω των μηχανισμών του, έκανε ότι μπορούσε για να αποκρυφτούν αυτές οι θέσεις, μα ταυτόχρονη προσπάθεια προσωπικής απαξίας του Κώστα Καραμανλή, όπως άλλωστε και του Αντώνη Σαμαρά ο οποίος και υπήρξε περισσότερο επιθετικός απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Κάποιοι μάλιστα θύμιζαν αυτούς που τους έδειχνες το φεγγάρι και αυτοί κοιτούν το ...δάκτυλο!