Header Ads

Πρωτοσέλιδο άρθρο του «Κορίνθιου» /Φ.1813

ΜΕ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΤΗΣ ΓΝΩΜΗΣ


Ο «Κορίνθιος»


Η Προσφώνηση του «ΚΟΡΙΝΘΙΟΥ» στην εκδήλωση της Κυριακής



Κυρίες και Κύριοι, ευχαριστούμε που είστε μαζί μας.

Δεν θα σας απασχολήσω πολύ. Θα αναφερθώ με λίγα λόγια στο σκοπό της εκδήλωσής μας. Ως εκπρόσωπος της Οργανωτικής Επιτροπής σας καλοσωρίζω. Η εκδήλωση αυτή είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας και της ομόθυμης επιθυμίας των τεσσάρων οργανωτικών φορέων να τιμήσουμε την Εθνική Επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940 και ν΄αποτίσουμε φόρο τιμής στον συμπατριώτη μας Ήρωα Στρατηγό Κων/νο Κόρκα, παρουσιάζοντας παράλληλα το εκδοθέν βιβλίο του με τίτλο: «Σαράντα καυτά χρόνια – 10 Πόλεμος και 30 Ειρήνη – ( 1940 – 1980 ).

Όταν τον Ιανουάριο του 1972 υπέβαλα την παραίτησή μου από το Στράτευμα δεν γνώριζα πως η εκπαίδευσή μου στην ΣΣΕ και η υπηρεσία μου στις Ειδικές Δυνάμεις Καταδρομών Αλεξιπτωτιστών, θα με ακολουθούσαν στην υπόλοιπη ζωή μου, επί μισό αιώνα.

Η εκπαίδευσή μου αρχικά στη ΣΣΕ χάραξε στην καρδιά μου το πνεύμα συναδέλφωσης, πειθαρχίας, φιλοπατρίας, γενικής και πολεμικής γνώσης.

Στη συνέχεια μετά την ετήσια μεταπτυχιακή εκπαίδευση στη Σχολή ΠΖ Χαλκίδας και την επιλογή μου στις Ειδικές Δυνάμεις Καταδρομών Αλεξιπτωτιστών, ήλθα σε επαφή και με κάτι άλλο.

Η σκληρή εκπαίδευση, η συναδέλφωση με τους 11 ακόμη συμμαθητές νεαρούς Ανθυπολοχαγούς, που επιλεγήκαμε για τις Ειδικές Δυνάμεις, οι κίνδυνοι, η κακουχία, που ατσάλωσε το σώμα και το πνεύμα μας, οι συνεχείς εκπαιδεύσεις με τους υπόλοιπους Αξιωματικούς και οπλίτες ειδικοδυναμίτες και η αλληλεγγύη, δημιούργησαν την μεταξύ μας αγάπη, φιλία και επικοινωνία, που κρατάει μια ολόκληρη ζωή. Αυτό είναι το πνεύμα Μονάδων των Ειδικών Δυνάμεων, που μας δίνει με τη χάρη του Θεού δύναμη να συνεχίζουμε να είμαστε παρόντες μέχρι την τελευταία μας πνοή.

Φέρνω, ως παράδειγμα δεσμού τον συμμαθητή μου στη ΣΣΕ και Καταδρομέα Αξιωματικό από το Κρυονέρι Κορινθίας, Κων/νο Ραυτόπουλο, όπως και τους Εφέδρους Αξ/κούς των Καταδρομών, Γεώργιο Φάγκρα από το Ξυλόκαστρο, τον Γεώργιο Καρυώτη από την Κόρινθο και πολλούς οπλίτες των Ειδικών Δυνάμεων, που μερικοί είναι σήμερα μαζί μας.

Οφείλω να ομολογήσω ότι από την καριέρα μου στο στράτευμα ευγνωμονώ την ώρα και τη στιγμή που ήλθα σε επαφή με το όνομα της μεγάλης Οικογένειας Κόρκα.

Μετά την Σχολή Πεζικού Χαλκίδας πήγαμε για τη βασική εκπαίδευση του Καταδρομέα στο Μεγάλο Πεύκο. Στη συνέντευξη γνωριμίας με τον τότε Διοικητή της Μονάδος, Αντισυνταγματάρχη Νικόλαο Λύτη, η πρώτη του ερώτηση ήταν:

Από πού είσαι κύριε Ανθυπολοχαγέ; Του απάντησα «Από την Κόρινθο».

Και τότε, είδα τον Διοικητή, να πετάγεται όρθιος από τη θέση του, να με αγκαλιάζει και να μου λέγει:

Ξέρεις παιδί μου ότι κατάγεσαι από μία γενέτειρα Ηρώων; Οι συνάδελφοί μας Αδελφοί Γιάννης και Κώστας Κόρκας, υπήρξαν Ήρωες, ο θρύλος τριών πολέμων! Πολέμησαν κατά των Ιταλών το «40», κατά των Γερμανών στην Ελλάδα και τη Μέση Ανατολή, αλλά και κατά των κομμουνιστών μετά την απελευθέρωση της Ελλάδος.

Γι’ αυτό προήχθησαν επ’ ανδραγαθία για τις Ηρωϊκές τους πράξεις!

Να είσαι υπερήφανος γι’ αυτούς, όπως είμαστε όλοι οι Λοκατζήδες. Περήφανοι και ευγνώμονες!.

Τότε, αγαπητοί μου, Κυρίες και Κύριοι, άκουσα για πρώτη φορά το όνομα Κόρκας!...

Ειδικά όταν, αργότερα ήμουν στο ΚΕΜΚ στο Μεγάλο Πεύκο, ως Λοχαγός, μεταστάθμευσε η Γ΄Α.Μ.Κ. με Διοικητή, Αντισυνταγματάρχη τον ίδιο τον Στρατηγό, Κωνσταντίνο Κόρκα, στο Στρατόπεδο του Κέντρου.

Γνωριστήκαμε καλύτερα. Με φώναζε στο Γραφείο του συχνά και εκεί δεν χόρταινα να τον ακούω. Με την μπάσα, αντρίκια φωνή του, με συμβούλευε, με καθοδηγούσε στα μυστικά του πολέμου και της Ειρήνης.

Ο Στρατηγός δεν ήταν φιλοπόλεμος, αλλά υπερασπιστής της Ελευθερίας και της Πατρίδας. Οι πολεμικές ιστορίες, που μου διηγόταν μίλαγαν στο πνεύμα του «Μητρός τε και πατρός τε, απάντων τιμιότερον και αγιότερον εστί η Πατρίς…».

Ήταν ο Στρατηγός
και παρέμεινε μέχρι τέλος ακραιφνής Πατριώτης, ήταν ο προστάτης μου… Ευγνωμονώ τη μνήμη του γιατί μέχρι και σήμερα με συνοδεύουν στο διάβα του βίου μου, στο κατώφλι των 90 χρόνων, τα λόγια ενός Μεγάλου Ανδρός!.

Την ημέρα που πραγματοποιούταν το φετινό Ετήσιο Μνημόσυνο, στο Ηρώο Πεσόντων Λοκατζήδων, στο Καβούρι Αττικής, ο γιός μου Κυριάκος, Δικηγόρος στο επάγγελμα, Έφεδρος Καταδρομέας, Αλεξιπτωτιστής, Βατραχάνθρωπος της Σχολής του Πολεμικού Ναυτικού Ομάδων Υποβρυχίων Καταστροφών, υπηρετείσας στο Ειδικό Τμήμα Αλεξιπτωτιστών, μου τηλεφώνησε συντετριμμένος από την αυλαία της εκδήλωσης.

Μου ανήγγειλε το δυσάρεστο και συνάμα σημειακό γεγονός του θανάτου του Στρατηγού στον Ιερό Χώρο των παλικαριών, που συμπολέμησαν μαζί του και έδωσαν ό,τι πολύτιμο είχαν, τη ζωή τους για να μείνει η Πατρίδα μας ελεύθερη και έξω από την τότε Σοβιετική Ένωση.

Συγκλονίστηκα!

Τον έκλαψα, γιατί ήταν ο άνθρωπός μου, ο Ήρωάς μου! Ο Μέντοράς μου!

Χωρίς να υπήρξα ποτέ ο Τηλέμαχος, ευγνωμονώ τη μνήμη του γιατί μέχρι και σήμερα ήταν και θα είναι ο Δάσκαλός μου… ο οδηγός μου για τα εύκολα και τα δύσκολα στη ζωή!...

Συμπαριστάμεθα στην οικογένεια του Στρατηγού Κων/νου Κόρκα Εκ μέρους της Οργανωτικής Επιτροπής της Εκδήλωσης Αναφωνώ:

-Στρατηγός Κων/νος Κόρκας:

ΑΘΑΝΑΤΟΣ!...

Οι οικογένειες Κόρκα, δικαιολογημένα θρηνούν, αλλά και επίσης αισθάνονται υπερήφανες!...

Είμαστε μαζί τους!...

Τέλος, απευθύνομαι στην κόρη του Στρατηγού κα Έλενα, που είναι σήμερα κοντά μας και την παρακαλώ να διαβιβάσει στην αξιότιμη μητέρα της κα Ακριβή τη συμπαράσταση όλων μας, Αλλά συνάμα και την υπερηφάνεια για τον σύζυγο και πατέρα σας 

Και πάλι, αναφωνήστε μαζί μου, ΑΘΑΝΑΤΟΣ!...

Ευχαριστώ, που με ακούσατε…


Δεν υπάρχουν σχόλια