Header Ads

ΕΝΑ ΧΑΜΕΝΟ ΠΑΣΧΑ Ή ΜΙΑ ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ φ.1693

ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΘΕΜΑΤΑ
Ένα χαμένο Πάσχα ή μια κερδισμένη Ανάσταση;




του Αλέξανδρου Κωστάρα*


Διαχρονικά το ελληνικό Πάσχα έχει κάτι το ξεχωριστό στον εορτασμό του σε σύγκριση με τις άλλες εορτές. Γιορτάζουμε την Ανάσταση του Κυρίου από τα δεσμά του θανάτου, αλλά και την απελευθέρωση της φύσης από την «αιχμαλωσία» της στην παγωνιά του χειμώνα. Το Πάσχα είναι η Γιορτή της Ζωής. Αυτής και της Άλλης. Δεν έχει σημασία ότι κάποιοι γιορτάζουν το Πάσχα μόνο με την θωριά στην ζωή που ψηλαφούν. Πάντως αυτή η Μεγάλη Γιορτή της Χριστιανοσύνης σηματοδοτεί αληθινά την Διάβαση (το λέει και το όνομά της) από τον θάνατο προς την Ζωή. Την υμνούν οι Ιερείς και οι ψαλτάδες στις Εκκλησίες, τα πουλιά και τα λουλούδια με τα άνθη των δένδρων στην πλάση. Μια ευχαριστήρια «συναυλία» όλων στον Πλάστη για το μονάκριβο δώρο Του. Πώς να γιορτάσεις όμως το Πάσχα σε συνθήκες φυλακής; Χωρίς το «Δεύτε, λάβετε Φως» και τους Ασπασμούς της Αγάπης, με αυτοαπομόνωση των πολιτών στα σπίτια τους, με γενική απαγόρευση της κυκλοφορίας μέσα και έξω από τις πόλεις και τα χωριά. Και βέβαια με αποκλεισμό από τα πασχαλιάτικα έθιμα, στα οποία δεσπόζει ο οβελίας. Φέτος τον πασχαλιάτικο χορό στις αυλές ή στις πλατείες του χωριού δεν τον έσυραν χαρούμενοι χορευτές. Τους πρόλαβαν τα «σταγονίδια» του θανατηφόρου ιού της πανδημίας, που σαν τους διαβολικούς καλλικάντζαρους έστησαν τον δικό τους «χορό» σε κάθε σπιθαμή γης. Γι’ αυτό το φετινό Πάσχα δεν ήταν Πάσχα των Ελλήνων. Ήταν Πάσχα του κορωνοϊού, αυτού του νοσογόνου παρασίτου στην Ευλογία του Θεού, αφού απομυζά τους χυμούς της Ζωής που χαρίζει Εκείνος. 

Φυλακισμένοι μέσα στους χώρους του αυτοεγκλεισμού μας, εξ αιτίας της επιδημίας του κορωνοϊού, μπορεί να στερηθήκαμε τον παραδοσιακό εορτασμό του Πάσχα, στην ουσία όμως δεν χάσαμε τίποτε, αν κρατήσαμε βαθειά μέσα μας το μήνυμά του: Την Ανάσταση του Χριστού. Όσοι την αμφισβητούσαμε μέχρι τώρα ή την προσεγγίζαμε με χλιαρή πίστη, είναι ευκαιρία, μετά το «φρένο» που αναγκασθήκαμε να βάλουμε στον φρενήρη ρυθμό της ζωής μας, να ξανακοιτάξουμε μέσα μας, για να βρούμε το αληθινό νόημα της ζωής, μακρυά όμως από το υλιστικό-κοσμικό φρόνημα, με το οποίο την βλέπαμε μέχρι τώρα. Ας συλλογιστούμε: Ένα απειροελάχιστο σωματίδιο αρρωστημένης ύλης κρατάει σήμερα αιχμάλωτο ολόκληρο τον πλανήτη στο κράτος της φθοράς και του φόβου που προκαλεί. Αυτή είναι η αξία της ζωής; Να μετριέται με το ευτελές και να τρέχει να κρυφτεί, για να γλιτώσει από την απόρριψή της στην άβυσσο του μηδενός; Όχι βέβαια. Η ανθρώπινη ζωή δεν είναι αναλώσιμο αγαθό φτιαγμένο να χάνεται στην διαδρομή από το «απειροελάχιστο» στο «τίποτα». Πολλές φορές μάλιστα με ένα επώδυνο, βουβό ή εξευτελιστικό τρόπο, χωρίς την δυνατότητα του ύστατου αποχαιρετισμού ή του τελευταίου ασπασμού προσφιλών προσώπων, όπως συμβαίνει σήμερα που ο θάνατος από την επιδημία μαζεύει καθημερινά σωρηδόν τους νεκρούς σαν το απορριματοφόρο που περισυλλέγει αζήτητα δέματα με ληγμένη την ημερομηνία του ευπαθούς περιεχομένου τους. Η ζωή στον κόσμο της φθοράς. Τον αντιστρατεύεται με την αναστάσιμη σιγουριά του ο κόσμος της αφθαρσίας, την οποία χαρίζει σε όλους ο Χριστός. Στον κόσμο αυτό κρύβεται ο αληθινός θησαυρός της ζωής. Και, για να τον βρούμε, πρέπει να δοκιμάσουμε να πορευτούμε ξανά τον δρόμο του Γολγοθά μαζί με τον Χριστό. Εκεί επάνω στον Τόπο του Κρανίου βρίσκεται το «θησαυροφυλάκιο» που χωράει την «ένδεια» όλων μας, αν θέλουμε να «πλουτίσουμε» με τα «χρυσαφικά» του. Αυτό το «θησαυροφυλάκιο» το είδε πρώτος ο έσχατος των ανθρώπων. Ο μετανοιωμένος ληστής! Το «άνοιξε» όμως Εκείνος που κρατούσε το «κλειδί» του και το χρησιμοποίησε την στιγμή που έσπασε τα «δεσμά» του Άδη. 

Γολγοθάς και κενό Μνημείο. Ο Σταυρός και ο Τάφος. Τα δύο ορόσημα της Ανάστασης. Αν προβληματιστούμε βαθύτερα με τα μηνύματα και τις διδαχές τους, κάτι έχουν να μας πουν και για τον δικό μας Γολγοθά, από τον οποίο περνάει ο «δρόμος» της προσωπικής μας ανάστασης. Βέβαια η πίστη στην Ανάσταση δεν είναι το «αντίδοτο» που μας εξασφαλίζει «ανοσία» στην νοσογόνο δράση των απειροελάχιστων σωματιδίων, που καταδυναστεύουν την ζωή μας. Ο Χριστός δεν σταυρώθηκε και δεν αναστήθηκε, για να μας απαλλάξει από τους κορωνοϊούς της κάθε επιδημίας, αλλά για να μας λυτρώσει από τον «κορωνοϊό» της αμαρτίας με τα αναρίθμητα «σταγονίδια» του. Τις άλλες τις συμβατικές ασθένειες τις αφήνει ανέγγιχτες. Όχι, διότι δεν μπορεί να τις θεραπεύσει (τα θαύματά Του με την θεραπεία πολλών ασθενών βεβαιώνουν του λόγου το ασφαλές), αλλά διότι οι ασθένειες αυτές, επιτελούν ένα σπουδαίο έργο στην προσπάθεια της σωτηρίας μας: Είναι το «αμόνι», επάνω στο οποίο «σφυρηλατείται» η ψυχή μας, για να πάρει το «σχήμα» που χρειάζεται, ώστε να μπορέσει να διέλθει την Πύλη της Βασιλείας των Ουρανών. Οι ασθένειες, για να μιλήσουμε με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου (Β΄ Κορ ιβ΄ 7), είναι οι «σκόλοπες» της σάρκας, που μας έδωσε ο Θεός, για να μας «κολαφίζουν» κάθε τόσο, ώστε να μη «φουσκώνουμε» από αλαζονεία και οίηση αποστασιοποιούμενοι έτσι από τον κόσμο της Ανάστασης. Βάλαμε τον ορθολογισμό να σκοτώσει μέσα μας τον Θεό και διαμορφώσαμε, σαν τους αναιδείς Σοδομίτες, ένα κόσμο χειραφετημένο από τα μη βλεπόμενα με άξονα την παντοδυναμία του ανθρώπου στην γη. Και απολαμβάνουμε τώρα το μεγαλείο της παντοδυναμίας μας: Ανίκανοι να νικήσουμε τα τιποτένια της ζωής μας τρέχουμε να κρυφτούμε πανικόβλητοι, μήπως τα συναντήσουμε πουθενά και μας αφανίσουν με ένα εξευτελιστικό τρόπο! 

Εάν θέλουμε να βιώσουμε στην εντελέχεια του το νόημα της Ανάστασης, που μας ελευθερώνει από τον φόβο του σαρκικού θανάτου και την αιχμαλωσία μας από τα ευτελή της ζωής, πρέπει πρωτίστως να σκοτώσουμε τον «κορωνοϊό» του εγωισμού, που μας έχει προσβάλει λίγο πολύ όλους. Μόνο τότε θα καταφέρουμε να βγούμε από την «διασωλήνωση» του ατομοκεντρισμού, όταν γίνει «πνεύμονας» του καθενός από μας η αρετή της ταπείνωσης, που δεν χρειάζεται «αναπνευστήρα», αφού είναι η ίδια «οξυγόνο» και τούτης αλλά και της άλλης ζωής. Θα μπορέσουμε να μπούμε στην «τροχιά» της τελευταίας, όταν μετατρέψουμε τις «χάρτινες» μετοχές της ζωής μας σε άϋλα «αξιόγραφα» που αναγνωρίζονται στην Βασιλεία των Ουρανών. Ας μη λησμονούμε ότι ο Χριστός περπάτησε στους ίδιους με εμάς δρόμους της φθοράς και νίκησε τον κόσμο μας. Μας καλεί τώρα με την Ανάστασή Του στον κόσμο της δικής Του αφθαρσίας. Μας έδειξε άλλωστε τον «δρόμο», για να πορευθούμε προς Αυτόν και να γίνουμε έτσι «πολίτες» της Βασιλείας Του. Αν διδαχθήκαμε κάτι από την πρόσφατη δοικιμασία μας, τώρα που θα ανοίξουν σε λίγο πάλι τα «κελιά» της «φυλακής» μας, ας κάνουμε «παιάνα» της νέας πορείας μας στην ζωή τον επινίκιο ύμνο της αφθαρσίας σε βάρος της φθοράς: Χριστός Ανέστη! 

* Ο κ. Αλεξάνδρος Π. Κωστάρας, είναι Ομότιμος Καθηγητής Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης

Δεν υπάρχουν σχόλια