ΤΙ ΔΙΑΚΥΒΕΥΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ;
Μιλώντας κάποιος για το διακύβευμα των εκλογών είναι, νομίζω, προφανές ότι δεν παραπέμπει σε ένα φυσικό μέγεθος ή φαινόμενο, που υπόκειται στην ίδια παρατήρηση από όλους. Προβαίνει σε μια αξιολόγηση ορισμένης πραγματικότητας, που ως τέτοια ενδέχεται να έρχεται σε αντίθεση με την αξιολόγηση της ίδιας πραγματικότητας από άλλους. Όσο κι’ αν την αξιολόγηση του ενός την συμμερίζονται και άλλοι, αυτό δεν επαρκεί να αποκλείσει την σύγκρουση της συγκεκριμένης αξιολόγησης με διαφορετικές αξιολογήσεις που την αμφισβητούν. Βλέπουμε π.χ. σήμερα τα κόμματα να προσδιορίζουν το διακύβευμα των εκλογών σε συνάρτηση με τον ιδεολογικό τους προσανατολισμό, που τον αντιπαραθέτουν προς τον ιδεολογικό προσανατολισμό άλλων κομμάτων και τον συνδέουν με την αναπόδραστη ισχυρή παρουσία της παράταξής τους στην Βουλή. Αλλιώς θα επικρατήσει εκείνο που επισείουν ως απευκτέο ενδεχόμενο (λ.χ. φασισμός, χάος, οπισθοδρόμηση κλπ.) Δεν έχει σημασία ότι η παράταξη, που προσδιορίζει το διακύβευμα, καταλαμβάνεται πολλές φορές από εκείνο που αφορίζει στο δίλημμά της. Η κυβερνώσα παράταξη θέτει π.χ. σήμερα στους ψηφοφόρους το δίλημμα της κατάληψης της εξουσίας από δυνάμεις φασιστικής ιδεολογίας, εάν δεν ψηφιστεί αυτή, λησμονώντας ωστόσο ότι τον φασισμό τον εξεδήλωσε η ίδια κατά την σύναψη της Συμφωνίας των Πρεσπών, όταν περιφρόνησε πλήρως τον λαό, που της ζητούσε επίμονα την διενέργεια δημοψηφίσματος. Κάτι ανάλογο είχε κάνει επίσης το 2009 ο κ. «λεφτά υπάρχουν», όταν έθετε στους ψηφοφόρους το δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Τελικά ανήλθε στην εξουσία και μας έφερε την βαρβαρότητα των Μνημονίων δια του «σοσιαλισμού» !
Προσωπικά δεν προσδιορίζω το διακύβευμα των επόμενων εκλογών με το βλέμμα ενός κομματικού ψηφοφόρου, ο οποίος θέλει να βάλει στο σχετικό διακύβευμα που επισημαίνει την προοπτική της δικής του παράταξης. Βλέπω το «τοπίο» με τα μάτια ενός Έλληνα που είναι λάτρης της παραδοσιακής Ελλάδας. Και ψάχνει, πέρα και έξω από κόμματα, να βρει σήμερα αυτή την Ελλάδα. Για να μπορέσω λοιπόν να διατυπώσω με πειστικό τρόπο το διακύβευμα των επόμενων εκλογών, ώστε να είναι ορατό και από άλλους καλοπροαίρετους ψηφοφόρους, θα «χαρτογραφήσω» εδώ τις δυο Ελλάδες: Αυτήν που παρέλαβε η «αριστερά του τίποτα» το 2015 και εκείνη που μας παραδίδει σήμερα, μετά από μια τετραετή άσκηση της εξουσίας.
Θα αρχίσω από το οικονομικό πρόβλημα που μας πονάει πρωτίστως όλους. Όπως είναι γνωστό, στα τέλη του Ιανουαρίου 2015, όταν δηλ. ανέλαβε την εξουσία η Κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, η χώρα είχε ένα χρέος 190 δισεκατομμυρίων ευρώ και είχε υπογράψει δυο Μνημόνια. Σήμερα μας παραδίδει ο κ. Τσίπρας την χώρα με ένα χρέος 350 δισεκατομμυρίων περίπου ευρώ (!) και με ένα επί πλέον Μνημόνιο. Βέβαια από το Μνημόνιο αυτό τυπικά βγήκαμε πέρυσι. Στην ουσία όμως παραμένουμε σε αυτό, αφού η Ελλάδα θα είναι υπό την εποπτεία των δανειστών μέχρι το 2060, ενώ το χρέος θα αποπληρωθεί μετά από 100 χρόνια! Δίπλα σε αυτά θα πρέπει να προστεθεί η συνεχής οικονομική εξαθλίωση του λαού με τις διαδοχικές περικοπές των μισθών και των συντάξεων, την αύξηση της φορολογίας (άμεσης και έμμεσης) και την μείωση του φορολογητέου εισοδήματος. Υπολογίζεται ότι από το 2015 μέχρι σήμερα κάθε νοικοκυριό έχει καταβάλει συνολικά ως «φόρο αίματος», κατά μέσο όρο, 10.000 ευρώ περίπου. Έτσι, για να μπορέσει να αντιληφθεί καθένας το μέγεθος του εμπαιγμού του Ελληνικού Λαού, στον οποίο η Κυβέρνηση, από άκρα ευσπλαχνία για τα δεινά που υπέστη εξ αιτίας της ανάλγητης οικονομικής πολιτικής της, δίνει σήμερα παραμονές εκλογών υπό την μορφή 13ης σύνταξης, 300-400 ευρώ ! Με ένα «πινάκιο φακής» επιχειρεί να εξαγοράσει ο κ. Τσίπρας την ψήφο των πολιτών, για να παραμείνει στην εξουσία. Είναι περιττό να αναζητεί κάποιος συναισθήματα αιδούς από πολιτικούς, που δεν έχουν αναστολές να προβούν σε τέτοιες ενέργειες. Το μόνο που απομένει είναι να διαπιστωθεί, πώς αποτιμούν την προσωπική τους αξιοπρέπεια οι ψηφοφόροι, όταν βρεθούν μπροστά στην κάλπη.
Απολογούμενος για τα κατορθώματά του αυτά ο Πρωθυπουργός κ. Τσίπρας είπε πρόσφατα σε προεκλογική ομιλία του ότι λυπάται για τα επώδυνα οικονομικά μέτρα που έλαβε. Διευκρίνισε ωστόσο ότι τα μέτρα αυτά δεν ήσαν δική του επιλογή. Αναγκάσθηκε από τους Ευρωπαίους εταίρους να τα λάβει. Αυτοί τον εξεβίαζαν, για να υπογράψει. Ουδέν αναληθέστερον όμως τούτου! Μόνον άκριτοι άνθρωποι ή ευρισκόμενοι σε κατάσταση βαρέος εγκεφαλικού επεισοδίου θα μπορούσαν να δεχθούν ως πειστικές τις εξηγήσεις αυτές του κ. Τσίπρα, εάν αναλογιστεί κάποιος ότι ο κ. Τσίπρας πριν υπογράψει το 3ο Μνημόνιο ζήτησε με Δημοψήφισμα, που διενήργησε τον Ιούνιο του 2015, την γνώμη του Ελληνικού Λαού. Και αυτός με την ισχυρή πλειοψηφία του 62% του είπε «ΟΧΙ», να μη υπογράψει. Παρ’ όλα αυτά ο κ. Τσίπρας μετέτρεψε το «ΟΧΙ» σε «ΝΑΙ» και υπέγραψε! Δεν ήταν λοιπόν ο δήθεν εξαναγκασμός των Ευρωπαίων εταίρων η αιτία της υπογραφής του 3ου Μνημονίου από τον κ. Τσίπρα, αλλά η πίεση της «καρέκλας», που είχε ανέλπιστα βρεθεί μπροστά του και φοβόταν, μήπως την χάσει, εάν ακολουθώντας την συμβουλή του Λαού η χώρα έμπαινε σε περιπέτειες. Στα οικονομικά λοιπόν η Κυβέρνηση του κ. Τσίπρα είχε τις ίδιες και ακόμη χειρότερες επιδόσεις με εκείνες της προηγούμενης Κυβέρνησης που υποσχέθηκε να διορθώσει.
Ιδιαίτερα τραγική είναι η εικόνα σε όλα τα άλλα μέτωπα, που συνθέτουν την εθνική και κοινωνική μας συνοχή. Εάν συγκρίνει κάποιος το «τοπίο» της σημερινής Ελλάδας με εκείνο που υπήρχε πριν από το 2015, βλέπει καθαρά την εικόνα της διάλυσης της παραδοσιακής Ελλάδας. Και αυτό δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου εξωτερικού εξαναγκασμού, αλλά συνέπεια ενσυνείδητης ιδεολογικής επιλογής της «αριστεράς του τίποτα». Η παράταξη του κ. Τσίπρα, που σχημάτισε Κυβέρνηση μειοψηφίας, μας κυβέρνησε τέσσερα χρόνια με την αλαζονεία και την έπαρση μιας αυτοδύναμης Κυβέρνησης πανίσχυρης πλειοψηφίας. Θέλοντας να αφήσει και τα δικά της «αποτυπώματα» από το πέρασμα της εξουσίας έβαλε μπροστά την «μπουλντόζα» της μηδενιστικής ιδεολογίας της και τα ισοπέδωσε όλα. Δεν άφησε τίποτε όρθιο. Παιδεία, Θρησκεία, Οικογένεια, Πατρίδα φέρουν ανάγλυφα τα ίχνη από την αλλοτριωτική επέλαση σε αυτές της ιδεολογίας της «αριστεράς του τίποτα». Είναι νωπές ακόμη οι «πληγές» από την «μαχαιριά», που έδωσε η Κυβέρνηση του κ. Τσίπρα στην Μακεδονία μας με την κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών, δια της οποίας παραχωρήθηκε ερήμην του Λαού η «μακεδονική ταυτότητα» στους Σκοπιανούς. Εάν σε αυτά προστεθούν οι ακατάπαυστες ροές μουσουλμάνων λαθρομεταναστών, που αλλοιώνουν την σύνθεση του ελληνικού πληθυσμού και οφείλονται στην πολιτική των ανοικτών συνόρων, που ακολούθησε η Κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, δεν χρειάζονται, νομίζω, περισσότερα στοιχεία, για να αντιληφθεί κάποιος το βαρύ «εμφραγμα» που έχει υποστεί η Ελλάδα από την άσκηση της εξουσίας της «πρώτη» – και ελπίζω τελευταία – φορά αριστερά».
Και ιδού λοιπόν το διακύβευμα των επόμενων βουλευτικών εκλογών, που πρέπει να το προδικάσουν οι Ευρωεκλογές της επόμενης Κυριακής: Θα επιζήσει τελικά η ευρισκόμενη στην «εντατική» παραδοσιακή Ελλάδα; Εάν παραμείνει στην φροντίδα του θεράποντος «ιατρού» κ. Τσίπρα, είναι βέβαιο ότι θα πεθάνει. Θα την σκοτώσει το «φάρμακο» του εθνομηδενισμού που της χορηγεί. Χρειάζεται λοιπόν κατεπειγόντως ένα «απινιδωτή» που θα της προκαλέσει το ενδεδειγμένο σε αυτές τις περιπτώσεις ισχυρό «σόκ», για να την επαναφέρει από το «κώμα». Όλοι εμείς οι ψηφοφόροι, με την συναίσθηση της ευθύνης που μας αναλογεί, θα κρίνουμε, εάν θα της δώσουμε το απαραίτητο «οξυγόνο» που επίσης χρειάζεται ή θα την αφήσουμε να πάθει «ασφυξία» στα χέρια του μοιραίου, επιπόλαιου και επικίνδυνου κ. Τσίπρα.
*του Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα,
Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Αφήστε ένα σχόλιο