ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ : ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ Β. ΗΠΕΙΡΟΥ

Του Ιωάννη Ασλανίδη * 

- Αφορμή για το παρόν κείμενο α­πετέλεσε, η συνεχιζόμενη εξοντωτι­κή συμπεριφορά του Αλβανικού κρά­τους, έναντι των Ελλήνων της Βορεί­ου Ηπείρου. Έχω την γνώμη ότι, το ποτήρι έχει ξεχειλίσει, με την συνε­χιζόμενη συμπεριφορά, του Αλβανι­κού κράτους κατά των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου. Ακόμη πιστεύω και η δολοφονία των Κων/νου Κατσίφα, οργανώθηκε από το Αλβανικό Κρά­τος, διότι προσπαθεί με κάθε τρόπο, να σβήσει από την σκέψη των Ελλή­νων της Β. Ηπείρου, την βεβαιότητα ότι, η περιοχή αυτή είναι Ελληνική. 
- Για τον λόγο αυτό κρίνω σκόπι­μο ν’ αναφερθούμε για τους αγώνες και τις θυσίες των προγόνων μας, ώ­στε να μπορούμε ν’ αποφασίσουμε για το «τι μέλλει γενέσθαι» στο μέλ­λον από την οποιαδήποτε πολιτική ε­ξουσία της χώρας μας όποια και αν εί­ναι αυτή. Βέβαια! Πάντα με την συ­γκατάθεση της Βουλής και του Ελλη­νικού λαού. 
- Ας αναφερθούμε λίαν περιλη­πτικά, στα ιστορικά γεγονότα που έ­λαβαν χώρα, μετά την απελευθέρω­ση των Ιωαννίνων (21 Φεβ. 1913) από τον τουρκικό ζυγό. Ο Ελληνικός Στρα­τός συνεχίζει απελευθερώνοντας μί­α-μία και τις πόλεις της Β. Ηπείρου, μέχρι έξω από την Αυλώνα. 
- Στις 17 Δεκεμβρίου 1913, δυστυ­χώς, η Ιταλία και η Αυστροουγγαρί­α, εξυπηρετώντας δικά των συμφέ­ροντα, με το αμαρτωλό πρωτόκολ­λο της Φλωρεντίας, δημιουργούν για πρώτη φορά το Αλβανικό Κράτος, πε­ριέχοντας στα όριά του και την Βό­ρειο Ήπειρο. Μάλιστα! με εκβιασμό προς την Ελληνική Κυβέρνηση, να διαλέξει μεταξύ νησιών Ανατολικού Αιγαίου και Βορείου Ηπείρου. 
- Το γεγονός αυτό ανάγκασε τους Έλληνες της Β. Ηπείρου να ξεσηκω­θούν σε ένοπλη εξέγερση με αποκο­ρύφωμα, την Αυτονομία της Β. Ηπεί­ρου στις 17 Φεβρουαρίου 1914. Α­ποτέλεσμα! να σχηματισθεί Κυβέρ­νηση με πρόεδρο τον Γεώργιος Χρη­στάκη-Ζωγράφο και μέλη τους ηρω­ικούς Μητροπολίτες Δρυινουπόλεως Βασίλειος, Βέλλας και Κονίτσης Σπυ­ρίδωνα και Κορυτσάς Γερμανό. Υψώ­νεται η σημαία της αυτονόμου Ηπεί­ρου και ενταγμένος ο Ελληνισμός σε εθελοντικά αυτονομιστικά σώματα και Ιερούς Λόχους, ελευθερώνει την Βόρειο Ήπειρο, υποχρεώνοντας τους Αλβανούς να υπογράψουν το Πρω­τόκολλο της Κέρκυρας στις 17 Μαΐ­ου 1914. 
- Σύμφωνα με το Πρωτόκολλο αυ­τό:
Αναγνωρίζονταν η αυτονομία και το αυτοδιοίκητο της Β. Ηπείρου. 
Ελευθερία Σχολείων, γλώσσας και θρησκείας. 
Δικαίωμα να έχουν δικό τους Στρα­τό και δική τους χωροφυλακή. 
Η περιοχή (Χειμάρα, Αργυρόκα­στρο, Αγ. Σαράντα, Λεσκοβίκι, Πρεμε­τή, Κορυτσά κ.ά.) θα ονομάζεται «Ή­πειρος» και οι κάτοικοί της ονομάζο­νται Ηπειρώτες και όχι Αλβανοί. 
- Η Έναρξη του Α΄ Π.Π. και η έ­κρυθμη κατάσταση στην Αλβανία, α­ναγκάζει τους Ευρωπαίους, να επι­τρέψουν την είσοδο του Ελληνικού Στρατού για αποκατάσταση της τά­ξης στην Β. Ήπειρο. Η Αυτονομιστι­κή Κυβέρνηση παραδίδει ευχαρίστως την εξουσία της στο Ελευθερωτικό Στρατό. Έτσι ο Ελληνικός Στρατός ε­λευθερώνει για 2η φορά την Βόρειο Ήπειρο. Η Ένωση της Β. Ηπείρου με την μητέρα Ελλάδα, πραγματοποιή­θηκε με την συμμετοχή 16 αντιπρο­σώπων στη Βουλή των Ελλήνων, στις εκλογές που έλαβαν χώρα στην Ελ­λάδα μετά από ένα (1) χρόνο. 
- Δυστυχώς όμως, ο διχασμός και η έλλειψη ομοψυχίας στην Ελλάδα (Βενιζέλου - Βασ. Κωνσταντίνου), έ­δωσαν την ευκαιρία στους Ευρωπαί­ους προστάτες των Αλβανών, ν’ απο­σπάσουν και πάλι την Β. Ήπειρο, από τον Εθνικό Κορμό την Ελλάδα. 
- Στην δεκαετία του 1920, ο Αλβανικός Εθνικισμός, απέκοψε πρα­ξικοπηματικά την Αλβανική Εκκλησί­α από το Πατριαρχείο Κωνσταντινου­πόλεως. Προσπάθησε μάλιστα να ε­πιβάλλει ως λειτουργική γλώσσα την Αλβανική. (Κύριος Εκπρόσωπος της προσπάθειας αυτής, ο Αλβανός ψευ­δεπίσκοπος από την Αμερική Φαν Νό­λι).
- Στην δεκαετία του 1930 ο Βασι­λιάς Ζιώγου της Αλβανίας, επιτέθη­κε εναντίον της Ελληνικής παιδείας των Ελλήνων της Β. Ηπείρου. Οι Βο­ρειοηπειρώτες προσφεύγουν στο δι­καστήριο της Χάγης και δικαιώνονται (1935). 
- Στις 28 Οκτωβρίου το 1940, στο πλευρό του Ιταλικού Στρατού, εισέ­βαλλαν και δύο Αλβανικές Μεραρχί­ες. Όμως! ο Ελληνικός Στρατός, προ­έλασε και πάλι νικηφόρα, όπως ξέ­ρουμε, στην Β. Ήπειρο και έγινε δε­κτός από τους Βορειοηπειρώτες ως ελευθερωτής. Αυτή είναι η τρίτη (3η) φορά που ελευθερώθηκε η Β. Ήπει­ρος. Δυστυχώς και αυτή η ελευθερία κράτησε μέχρι τον Απρίλιο του 1941, οπότε με την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα, ο Ελληνικός Στρατός ε­γκατέλειψε και πάλι την Β. Ήπειρο. 
- Μετά την λήξη του Β΄ Παγκοσμί­ου Πολέμου και την ήττα του Άξονα, η Ελληνική Κυβέρνηση ζήτησε από την Διεθνή Διάσκεψη Ειρήνης των 21 Εθνών στο Παρίσι (30-8-46) την Ένω­ση της Β. Ηπείρου με την Ελλάδα. Το ζήτημα παραπέμφθηκε ύστερα από αντιδράσεις του Σοβιετικού Υπουρ­γού Εξωτερικών Μολότοφ και άλλων Κομμουνιστικών Κρατών, στο Συμ­βούλιο Υπουργών των Εξωτερικών των Μεγάλων Δυνάμεων (Γαλλία, Η­ΠΑ, Μεγ. Βρετανία, Ρωσία) η οποί­α έγινε στην Ν. Υόρκη (4 Νοεμ. έως 12 Δεκ. 1946). Το Συμβούλιο ανέβα­λε την λήψη αποφάσεων, ως προς το Βορειοηπειρωτικό για μετά την υπο­γραφή της Συνθήκης Ειρήνης με την Αυστρία και την Γερμανία. Η Συνθήκη Ειρήνης με την Αυστρία υπογράφηκε στις 15 Μαΐου 1955 στην Βιέννη και με την Γερμανία στις 11 Σεπτεμβρίου 1990 στη Μόσχα. Δυστυχώς μέχρι και σήμερα το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα περιμένει τη λύση του. 
- Μέχρι την δεκαετία του 1960 οι Ελληνικές Κυβερνήσεις κατέ­βαλαν προσπάθειες για την ανάδει­ξη του ζητήματος σε διεθνές επίπε­δο, στην συνέχεια όμως δεν έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Εδώ αξίζει τον κόπο να θυμηθούμε, τι είχε δηλώσει ο «Γέρος της Δημοκρατίας» Γεώργιος Παπανδρέου, είπε: «Εκείνο το οποίο οφείλουν όλες οι Ελληνικές Κυβερ­νήσεις να γνωρίζουν, είναι ότι το θέ­μα της Βορείου Ηπείρου υφίσταται. Εκείνο το οποίο απαγορεύεται εις τον αιώνα τον άπαντα, είναι δι’ οιανδήπο­τε λόγο η απάρνηση του Ιερού αιτή­ματος… καθ’ όσον αφορά την Βόρει­ο Ήπειρο, την πανάρχαια αυτή Ελλη­νική Περιοχή, η διεκδίκηση είναι Ιερά και απαράγραπτος». 
- Προτού κλείσουμε την συνοπτι­κή αυτή Ιστορική αναδρομή στο ζή­τημα της Β. Ηπείρου, θα ήθελα ν’ α­ναφερθώ σ’ ένα γνήσιο και ακάματο αγωνιστή, για τους Έλληνες της Β. Η­πείρου, τον αοίδιμο Μητροπολίτη Σε­βαστιανό Δρυινουπόλεως, Πωγωνια­νής και Κονίτσης από το 1967 έως τις 12 Δεκεμβρίου 1994 όταν και απεβί­ωσε. 
- Υπάρχουν κάποιες προσωπικό­τητες, που όχι μόνο σηματοδοτούν την Ιστορία με το δυναμικό τους πέ­ρασμα, αλλά κυλώντας ο χρόνος, οι άνθρωποιαισθάνονται ολοένα και πε­ρισσότερο την ανάγκη της παρουσί­α των, στην περίπτωση του Σεβαστια­νού και τις ευλογίες του. Άνευ αμφι­βολίας μία τέτοια προσωπικότης υ­πήρξε ο Μητροπολίτης αυτός. 
- Το 1991 ο ΟΜΌΝΟΙΑ Αργυ­ροκάστρου τον είχε χαρακτηρίσει ως σύμβολο του Ελληνισμού της Βορεί­ου Ηπείρου. 
Στον ενθρονιστήριο λόγο του, ανέφερε επί λέξει: «… κατά την στιγμήν αυτήν η σκέψης μου στρέφε­ται προς τους αλύτρωτους αδελφούς μας της Β. Ηπείρου, τους στενάζο­ντες υπό τον ζυγόν της πικρής δου­λείας,τους διαβεβαιώσουμε όμως ό­τι, όχι μόνο οι προσευχές μας θα τους συνοδεύουν καθημερινά, αλλά και παν το δυνατόν θα πράξουμε, όπως λυτρωθούν των δεσμών της δουλεί­ας. 
- Ίδρυσε το 1982 και στην συνέχεια οργάνωσε και ενίσχυσε οι­κονομικά την μοναδική φοιτητική ορ­γάνωση για το Βορειοηπειρωτικό, την συντονιστική φοιτητική Ένωση Βο­ρειοηπειρωτικού Αγώνα (ΣΦΕΚΑ). Το 1987 ίδρυσε το Πανελλήνιο σύνδε­σμο Βορειοηπειρωτικού Αγώνα (ΠΑ­ΣΥΒΑ) με έδρα την Κόνιτσα, σύνδε­σμο στον οποίο συμμετέχουν επιστή­μονες και στελέχη του διηπειρωτικού χώρου. Περίπου δεκαπέντε (15) είναι οι εκδόσεις του Μητροπολίτου για το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα, πολλές α­πό τις οποίες έχουν μεταφρασθεί στα Αγγλικά, Γερμανικά, Γαλλικά και Αλ­βανικά και πολλές άλλες προσπάθει­ες.
- Επισκέφθηκε ακόμη και το Αμε­ρικανικό Κογκρέσο και το Ευρωπαϊ­κό Κοινοβούλιο, όπου καταγγέλλει τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δι­καιωμάτων των Βορειοηπειρωτών. Θεσμοθέτησε τον εορτασμό της ε­πετείου της Αυτονομίας της Β. Ηπεί­ρου του 1914. Μετά την πτώση των ηλεκτροφόρων συρματοπλεγμάτων (1990) στην Αλβανία, συνέταξε α­νοικτές επιστολές-εκκλήσεις, που έ­χουν μοιρασθεί σε χιλιάδες αντίτυ­πα για την επιστροφή των Βορειοη­πειρωτών στον τόπο τους. Απεβίω­σε στις 12 Δεκ. 1994 και ο τάφος του βρίσκεται στην Ιερά Μονή Μολυβδο­σκεπάστρου, Ανδριάντας του βρίσκε­ται στην Κόνιτσα και προτομή του στην Αθήνα. 
- Σε μία Ελλάδα, που συνεχώς αλ­λοτριώνεται από τις μικρότητές της, αλλά και φτωχαίνει, από τις απουσίες των Μεγάλων, είναι αναγκαία η από­δοση ευγνωμοσύνης στα πρόσωπα των γνησίων αγωνιστών της Πατρί­δος και επιβεβλημένος ο αναβαπτι­σμός στα ακατάλυτα και αιώνια πρό­τυπά τους. 
Ο Μεγάλος Έλλην Ιστορικός ΠΟ­ΛΥΒΙΟΣ είπε: «Όλβιος όστις της Ιστο­ρίας έσχε Μάθησιν». 

*Ο κ.Ιωάννης Μ. Ασλανίδης, είναι Αντ/γος ε.α., Επίτιμος Διοικητής της Σ.Σ.Ε. από την Δράμα διαμένων στην Αθήνα.