ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ : Τα είκοσι χρόνια του ευρώ / Οι «μεταρρυθμίσεις» που απέμειναν είναι η άγρια φορολογία και οι χιλιάδες κατασχέσεις

ΤΟΥ ΝΑΠΟΛΕΩΝΤΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ *

Η Ελλάδα μπήκε στο ευ­ρώ τον Ιανουάριο του 2001, δύο χρόνια μετά τη δημι­ουργία του. Η επίσκεψη της ευγνωμονούσας κυρί­ας Μέρκελ την προηγούμε­νη εβδομάδα ήταν η δέου­σα παρουσία για τις δύο αυ­τές σημαντικές επετείους του Ιανουαρίου. Δεν έχουν υπάρξει στην Ελλάδα, αλλά και γενικώς στην Ευρώπη, ι­διαίτερα χαρμόσυνες εκδη­λώσεις και αφιερώματα για το ευρώ. Αν κάτι χαρακτηρί­ζει το γενικό κλίμα για τα 20 χρόνια του, αυτό είναι η διά­σπαρτη υποτονικότητα. 
Θυμάμαι το δημοψήφι­σμα του 2015, όπου ήμουν στους υποστηρικτές του «Ναι» όχι για κανέναν θετι­κό λόγο και όραμα, αλλά α­πλούστατα γιατί μια άτακτη χρεοκοπία και έξοδος από το ευρώ υπό αυτές τις συν­θήκες θα δημιουργούσαν αυτόματα μια απίστευτη αν­θρωπιστική κρίση. Η ελληνι­κή οικονομία μέσα στην Ε.Ε., και ειδικά μετά την υιοθέτη­ση του ευρώ, είχε μετατρα­πεί σε έναν τρόφιμο επιδο­τήσεων και δανεικών, κατα­στρέφοντας κάθε παραγω­γικό στοιχείο στη χώρα. 
Αργότερα έμαθα ότι οι πιο ρεαλιστές των Βρυξελ­λών χρησιμοποιούν έναν ι­διότυπο όρο για να περιγρά­ψουν τις συνέπειες των πο­λιτικών που εφαρμόζουν: «προωθητικές αποτυχίες». Πρόκειται για τις καταστρο­φικές συνέπειες των πολι­τικών που υποστηρίζουν, αλλά που έχουν ως αποτέ­λεσμα τη δημιουργία των συνθηκών για «ακόμα πε­ρισσότερη Ευρώπη». Το ευ­ρώ επωλήθη ως ένα εργα­λείο ευημερίας. Η αποτυχί­α του χρησιμοποιείται ως ε­πιχείρημα για τη δημιουργί­α της θέσης του Ευρωπαίου υπουργού Οικονομικών και την περαιτέρω συγκέντρω­ση εξουσιών και αποφάσε­ων στις Βρυξέλλες. 
Η όλη κατάσταση δεν δι­αφέρει και πολύ από την πραγματικότητα των πρώ­ην σοσιαλιστικών χωρών της ανατολικής Ευρώπης, ό­που όποιες αδυναμίες του συστήματος πάντα εξηγού­νταν ως μια απόδειξη ανε­παρκούς σοσιαλιστικής συ­νειδήσεως και την αναγκαι­ότητα για ακόμα περισσότε­ρο σοσιαλισμό. Θα ήταν ευ­κταίο οι ομοιότητες μετα­ξύ Ε.Ε. και πρώην σοσιαλι­στικών κρατών να τελείω­ναν εκεί, αλλά πού τέτοια χάρη... 
Θα είχε ενδιαφέρον να δούμε πώς ο κ. Σημίτης και οι συνοδοιπόροι του θα προσπαθούσαν να πωλή­σουν σήμερα την ιδέα του ευρώ στους Ελληνες πολί­τες. Τι ακριβώς θα τους έλε­γαν για τα οφέλη του ευρώ και τις καλύτερες ημέρες που θα φέρει. Για την ώρα, ο κ. Τσίπρας φιλοξένησε την ευγνωμονούσα κυρία Μέρ­κελ, η οποία προηγουμέ­νως τον είχε απαλλάξει και από την τελευταία μεταρ­ρυθμιστική υποχρέωση του Μνημονίου που είχε υπο­γράψει, με αντάλλαγμα την παράδοση άνευ όρων στους Σκοπιανούς. Οι μόνες πλέ­ον «μεταρρυθμίσεις» που α­πέμειναν είναι η άγρια φο­ρολογία και οι χιλιάδες κα­τασχέσεις της ιδιωτικής πε­ριουσίας κάθε μήνα. 
Στην -υποτίθεται- μετα­μνημονιακή εποχή, η Ελλά­δα δεν μπορεί καν να δανει­στεί από τις αγορές. Οι λε­γόμενοι «εταίροι» έχουν μεί­νει με το προνόμιο να απο­φασίζουν για εμάς, χωρίς ό­μως και την υποχρέωση να τσοντάρουν αραιά και πού. Η ελληνική κυβέρνηση πα­ζαρεύει εθνικά θέματα για μικροπολιτικές χάρες από τους δανειστές. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που πεθαίνει σε πολιτικά ελεγχόμενους ρυθμούς. Αλλά να ξέρετε ό­τι η λύση είναι «περισσότε­ρη Ευρώπη».

* Ο Ναπολέων Λιναρδά­τος, γεννήθηκε και μεγά­λωσε στα Βαλσαμάτα/Φρα­γκάτα Κεφαλλονιάς. Zεί και εργάζεται στη Νέα Υόρκη.