Με ποιά πλευρά της ιστορίας είναι η Τουρκία; (Φ. 1957)

 

 

Του Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα *

 

Για να μπορέσουμε να αξιολογήσουμε σωστά την πλευρά της ιστορίας, την οποία επέλεγε διαχρονικά κάθε φορά η Τουρκία και να δούμε την τελική της κατάληξη, πρέπει να κάνουμε μια αναδρομή στην ιστορική της πορεία από τις αρχές του 20^ου αιώνα μέχρι σήμερα. Ιδιαίτερα κρίσιμες είναι οι δύο πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα, που άφησαν έντονα το πολιτιστικό αποτύπωμα της Τουρκίας, αλλά και έθεσαν τις βάσεις για την δημιουργία του νέου Τουρκικού Κράτους μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πρέπει να υπογραμμίσουμε με έμφαση εδώ ότι αυτός που έθεσε τις βάσεις της Νέας Τουρκίας στην εν λόγω κρίσιμη χρονική περίοδο είναι ο Γερμανός Στρατηγός Όττο Λήμανν φον Σάντερς, τον οποίο ο Κεμάλ Ατατούρκ διόρισε Αρχιστράτηγο των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων. Βασική θέση του εν λόγω Γερμανού Στρατηγού ήταν η απαλλαγή της Τουρκίας από όλες τις μειονότητες, που υπήρχαν στο έδαφός της. Και αυτό δεν μπορούσε να γίνει αποτελεσματικά αλλιώς, παρά μόνο δια της μαχαίρας. Οι Νεό-Τουρκοι και οι Τσέτες του Κεμάλ ακολούθησαν πιστά το σχέδιο του Φον Σάντερς και έβαψαν ολόκληρη την Τουρκία στο αίμα. Αυτός λοιπόν ήταν ο ηθικός αυτουργός των σχετικών γενοκτονιών που διέπραξαν οι Τούρκοι. Πρώτα πέρασαν από το σφαγείο οι Αρμένιοι (1915), ακολούθησαν οι Ασσύριοι (1916), οι Πόντιοι (1917-1919) και τελευταίοι οι Έλληνες της Μικράς Ασίας μετά την Μικρασιατική Καταστροφή (1922).

Είναι αξιοσημείωτο ότι στην σφαγή του Μικρασιατικού Ελληνισμού συμμετείχαν δια παραλείψεως και οι σύμμαχοι (!), οι δυνάμεις των οποίων, κυρίως ναυτικές, καθόντουσαν με σταυρωμένα χέρια, ενώ έβλεπαν τους αγριεμένους Τσέτες να εφορμούν εναντίον του αμάχου πληθυσμού και να κατασφάζουν με τις χατζάρες τους γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους, που ήσαν συγκεντρωμένοι στην προκυμαία της Σμύρνης περιμένοντας να έλθει από κάπου η σωτηρία τους, την οποία δυστυχώς πάντα εματαίωνε το φάσγανο του χάρου. Η παράλειψη των συμμάχων να αποτρέψουν τις ωμότητες και τις θηριωδίες του μαινόμενου τουρκικού όχλου σε βάρος του αμάχου Μικρασιατικού Ελληνισμού δικαιολογήθηκε από αυτούς με το σαθρό επιχείρημα  ότι είχαν εντολή από τις κυβερνήσεις των κρατών τους να τηρήσουν αυστηρή ουδετερότητα και να μη παρέμβουν (!) Αυτό θα ήταν ίσως κατανοητό, εάν επρόκειτο για ένοπλα τμήματα  του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος της Μικράς Ασίας, που κατέφευγαν στις συμμαχικές δυνάμεις και ζητούσαν την βοήθειά τους. Ουδεμία όμως απολύτως βάση δικαιολόγησης έχει για την προκλητική αδιαφορία των συμμαχικών δυνάμεων μπροστά στην εν ψυχρώ σφαγή αμάχου πληθυσμού. Η σιωπή και η απραξία πρό της σφαγής αθώων θυμάτων ενώπιον άλλων δεν καλύπτεται ποτέ από καμιάς μορφής ουδετερότητα. Για αυτό η συγκεκριμένη συμπεριφορά των συμμάχων αποτελεί όνειδος στην ιστορία του πολιτισμού, για το οποίο ουδείς από τους υπαιτίους αισθάνθηκε ποτέ τη ανάγκη να απολογηθεί. Όλες οι γενοκτονίες που διέπραξαν συνολικά οι Τούρκοι στις δύο πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα υπολογίζεται ότι εστοίχισαν την ζωή συνολικά σε   τέσσερα εκατομμύρια (4.000.000) περίπου ψυχές.  Οι γενοκτονίες αυτές αποτελούν τον αληθινό «καθρέφτη» της Τουρκίας, τον οποίο όχι μόνον αποφεύγουν σήμερα οι Τούρκοι να κοιτάξουν, αλλά και ενοχλούνται, όταν τούς τον δείχνεις, διότι θέλουν να κυκλοφορούν στον πολιτισμένο κόσμο με πλαστή ταυτότητα. Μόλις που χρειάζεται να τονιστεί ότι οι εν λόγω γενοκτονίες της Τουρκίας την εντάσσουν στην χειρίστη πλευρά της ιστορίας. Στην ίδια πλευρά της ιστορίας  ανήκει και η επιλογή της να συμμαχήσει στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο με την ηττημένη αυτού του πολέμου Γερμανία. Ευλόγως για τις ανεκτίμητες υπηρεσίες, που προσέφερε σε αυτήν ο Γερμανός Στρατηγός Όττο φον Σάντερς.

Όλων αυτών των γεγονότων είχαν γνώση οι σύμμαχοί μας, νικητές του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου  (Άγγλοι, Γάλλοι και Ιταλοί). Και είναι απορίας άξιον, πώς έσπευσαν να στηρίξουν στρατιωτικά την Τουρκία, για να νικήσει την Ελλάδα, την πολιτιστική τους τροφό, κατά την Μικρασιατική Εκστρατεία.  Παρ’ όλα αυτά δεν θα επετύγχανε τον στόχο της η συμμαχική προδοσία, εάν εμείς δεν ήμασταν διχασμένοι και δεν κάναμε παιδαριώδη στρατηγικά λάθη, όπως ήταν η αυτοχειριαστική προέλαση του στρατού μας στην τουρκική ενδοχώρα, στην οποία προσπαθούσε ο Κεμάλ Ατατούρκ να τραβήξει τον στρατό μας, ώστε καθώς ήταν αποκομμένος από τις βάσεις ανεφοδιασμού του να τού δώσει το τελικό χτύπημα. Εν πάση περιπτώσει τα «γενόμενα  ούκ απογίγνονται», έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Ένα πελώριο όμως ερώτημα παραμένει αναπάντητο: Γιατί οι σύμμαχοι πήραν την Τουρκία από την κακή πλευρά, της ιστορίας, που είχε επιλέξει η ίδια και την έφεραν στην από δώ, την καλή πλευρά της, βοηθώντας την μάλιστα το 1923 να ανασυνταχθεί σε νέο Τουρκικό Κράτος. Παρ’ όλα αυτά η Τουρκία δεν άλλαξε ποτέ το οθωμανικό της γονιδίωμα, που κουβαλάει μέσα της. Το βλέπουμε αυτό στις διάφορες εξάρσεις βαρβαρότητας, που εκδηλώνει κατά καιρούς, όπως ήταν η μετατροπή της Αγίας Σοφίας, αλλά και της Μονής της Χώρας σε μουσουλμανικά τεμένη, αλλά και η στρατιωτική εισβολή στην Κύπρο, κατά την διάρκεια της οποίας διέπραξε αναρίθμητα εγκλήματα πολέμου (π.χ. βιασμούς και εν ψυχρώ δολοφονίες αιχμαλώτων πολέμου, τους οποίους εχαρακτήρισαν αγνοούμενους, μολονότι τους είχαν σκοτώσει οι ίδιοι και τους έθαψαν σε ομαδικούς τάφους!). Η Τουρκία και σε αυτή την περίπτωση ακολουθεί την γνώριμη σε αυτήν οδό εντασσόμενη και πάλι στην κακή πλευρά της ιστορίας με την βεβαιότητα ότι οι μεγάλοι του κόσμου θα την μεταχειρισθούν και πάλι σαν να είχε ενταχθεί στην καλή πλευρά της. Γνωρίζει καλά ότι οι μεγάλοι λησμονούν πολύ γρήγορα τις διακηρύξεις τους, αδιαφορούν για την προστασία των διεθνών αξιών και συμπεριφέρονται με γνώμονα τα συμφέροντά τους.

Αυτό μπορούμε να το δούμε καθαρά, εάν συγκρίνουμε την στάση των μεγάλων του κόσμου στο ζήτημα της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.  Όταν εισέβαλαν οι δυνάμεις του Αττίλα στην Μεγαλόνησο το 1974, εκδόθηκε αμέσως το πρώτο ομόφωνο καταδικαστικό Ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε, που ζητούσε την αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής από την Κύπρο. Όσο περνούσε ο καιρός, η αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, που καλλιεργούσε μεταξύ των μεγάλων η Τουρκία, δυσχέραινε την επίτευξη ομοφωνίας για την έκδοση αναλόγου Ψηφίσματος. Η ομοφωνία αυτή είναι σήμερα αδύνατη, εάν αναλογισθεί κάποιος τις σχέσεις που έχει διαμορφώσει η Τουρκία με την Ρωσσία και τις Η.Π.Α. Κάπως έτσι πέρασαν 50 ολόκληρα χρόνια χωρίς να κινείται τίποτε στην Κύπρο. Ανάλογα ισχύουν και για την περιφρόνηση του Διεθνούς Δικαίου της θάλασσας από την Τουρκία. Μόνον εάν ενεργοποιηθεί η Ομογένεια των Η.Π.Α. και αναδείξει το αληθινό πρόσωπο της Τουρκίας μπορεί να φανεί η κακή πλευρά της ιστορίας, στην οποία μονίμως αυτή ευρίσκεται με την ανοχή ή την στήριξη των μεγάλων. Τότε μπορεί πραγματικά κάτι να αλλάξει, τουλάχιστον στην στάση των Η.Π.Α. έναντι της Τουρκίας. 

 

 * Αλεξάνδρος Π. Κωστάρας

Ομότιμος Καθηγητής Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης