Το κατ’ αρχάς κακόν μη κολαζόμενον, επί μείζον αυξάνεται (Αίσωπος)

Σε ελεύθερη μετάφραση: Το κακό αν δε χτυπηθεί στη ρίζα του, γιγαντώνεται

    

Θα μου πείτε ποιος τον ακούει. Σίγουρα κανείς, γιατί  επτασφράγιστα ώτα σε κάθε συνετή παραίνεση, πώς ν’ αντιληφθούν την αξία της παραπάνω ρήσης. Η διαπίστωσή μου αυτή έχει να κάνει με την αυξανόμενη βία, που τα τελευταία είκοσι χρόνια – λόγω ατιμωρησίας – έχει πάρει διαστάσεις χιονοστιβάδας. Ειδικά σε κάποιες ομάδες ¨ανθρώπων¨ που με τον μανδύα της φίλαθλης ιδιότητας, όχι μόνο εκδηλώνουν αλλά καλλιεργούν, αναπτύσσουν και προάγουν τη βία με νέες πρωτόγνωρες μεθοδεύσεις και εφαρμογές, που αφήνουν άναυδο και τον πλέον αισιόδοξο για την εξαφάνιση του φαινομένου ιδεαλιστή.

    Και πώς θα μπορούσε να εκλείψει το φαινόμενο, όταν στις περισσότερες χώρες του κόσμου δημιουργούνται ατιμωρητί φυτώρια ανάπτυξης ατόμων με αιμοβόρα ένστικτα, χωρίς αξιακά πρότυπα για τη ζωή και τον άνθρωπο, δίχως οίκτο ή έστω στιγμιαίο ενδοιασμό και συμπόνια για τα ανήμπορα ν’ αντιδράσουν θύματά τους; Αντίθετα η εγκεφαλική πλύση που έχουν υποστεί μέσα στα άντρα της εκπαίδευσής τους (που αποκαλούνται αλλοίμονο φίλαθλα σωματεία), θαρρείς και εξιτάρει την επιθετικότητά τους, που αβίαστα θα έλεγα ότι φθάνει στα όρια της ηδονικής απόλαυσης, όπως προκύπτει από άπειρες εικόνες τέτοιων συμβάντων μέσα από κάμερες που τ’ αποθανάτισαν. Η θέα τους σοκάρει, προκαλεί ανατριχίλα, απέχθεια, αποτροπιασμό και εμετική τάση σε κάθε υγιώς σκεπτόμενο πολίτη

    Η λέξη ντροπή, είναι πολύ φτωχή για να εκφράσει το μέγεθος του ξεπεσμού και της κατάντιας του σύγχρονου πολιτισμού που ανέχεται τέτοια φαινόμενα. Φαίνεται όμως ότι εξαιρουμένων κάποιων χωρών π.χ. Αγγλία , που κατάφερε να εκμηδενίσει σχεδόν το φαινόμενο του χουλιγκανισμού με άκρως δραστικά μέτρα και Νορβηγίας, Γερμανίας, Πορτογαλίας, Δανίας που το έχουν περιορίσει σημαντικά τουλάχιστον σε εσωτερικό επίπεδο, οι υπόλοιπες χώρες δεν τολμούν να ασχοληθούν με το θέμα. Πιθανότατα να είναι δέσμιες των μυθικών ποσών που επενδύονται στο ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, μέσα από το ποδοσφαιρικό κυρίως χρηματιστήριο αλλά και άλλων δραστηριοτήτων που διευκολύνονται από τους στρατευμένους χούλιγκαν (διακίνηση ναρκωτικών, λαθρεμπόριο όπλων κλπ), ή εμμέσως εξυπηρετούνται (εθνικιστικές, θρησκευτικές κ.ά. επιδιώξεις).

    Βέβαια ο χουλιγκανισμός ως φαινόμενο σε διεθνές επίπεδο αναφέρεται σε μία έννοια ομαδικής υποστήριξης, που αντιπροσωπεύει ένα βίαιο τμήμα νέων οργανωμένων σε ομάδες που εκδηλώνουν εξτρεμιστική εθνική, θρησκευτική, πολιτική ή κοινωνική ταυτότητα, με τη χρήση λεκτικής και κυρίως σωματικής βίας που φθάνει στην διάπραξη εγκλημάτων παντός τύπου.

    Η σημερινή όμως παρέμβασή μου αφορά αποκλειστικά το κομμάτι της βίας στο ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι της  χώρας μας. « Δίχως να σπάσεις αβγά, ομελέτα δεν γίνεται » λέει πολύ σωστά ο λαός. Τί μεγάλη αλήθεια, πόση σοφία συσσωρευμένης εμπειρίας χρόνων και χρόνων, που εκφράζει εύγλωττα την ολιγωρία, την αναβλητικότητα και εν τέλει την αποφυγή σύγκρουσης με τα οργανωμένα συμφέροντα αλλά και με τις ίδιες τις δολοφονικές ομάδες που χρησιμοποιούνται για την κατοχύρωσή τους.

 Η αρχή γίνεται με σταχυολόγηση κοινωνικών αποβρασμάτων, φασιστοειδών στοιχείων, προβληματικών ατόμων που μέσα από την ωμή βία εκτονώνουν όλα τα υποβόσκοντα στοιχεία αντίδρασης, εκδικητικότητας, διαταραγμένου ψυχολογικού υπόβαθρου, αρρωστημένου οικογενειακού περιβάλλοντος, άθλιων συνθηκών παιδικής ηλικίας κλπ. Έτσι η στρατολόγηση τέτοιων ατόμων από επιτήδειους είναι εύκολη, η εκπαίδευσή τους βασισμένη πάνω σε αδυναμίες της προσωπικότητάς τους εφικτή, η ένταξή τους σε τέτοιες ομάδες με καμουφλάζ την φίλαθλη ιδιότητα ακόμα ευκολότερη. Επόμενο στάδιο η εκδήλωση έκνομων ενεργειών αρχικά, αναρχικών συγκρουσιακών και θηριωδών (λέγε δολοφονικών) πράξεων στη συνέχεια ως δήθεν οπαδικής συμπεριφοράς παρεκτροπές και η συνήθης επωδός ως δικαιολογία,  άμυνα κατά επιθέσεων από αντίπαλες ομάδες.

    Κι έπειτα όλοι κλαψουρίζουν υποκριτικά πάνω από τις σωρούς δολοφονημένων παιδιών, εξαντλούνται σε λόγια συμπάθειας σε απαρηγόρητους γονείς, μοιράζουν υποσχέσεις λύσεων σε απορημένους φίλους, συμμαθητές και στην αδημονούσα αλλά εσαεί άπρακτη κοινωνία.

    Τί μέλλει γενέσθαι λοιπόν; Ως πότε θα παρακολουθούμε τέτοια φαινόμενα (έστω και ως εισαγόμενη βία) στη χώρα μας;  Η λύση είναι πραγματικά απλή. Δύσκολη βέβαια αλλά σίγουρα εφικτή. Υπάρχει πρότυπο έστω και με προσαρμογές, υπάρχουν σύγχρονα μέσα (ψηφιακή τεχνολογία κλπ.), που διευκολύνουν την εφαρμογή, το μόνο που λείπει είναι η θέληση και η αποφασιστικότητα προσωρινής σύγκρουσης με κάποια συμφέροντα. Για να εδραιωθεί επί τέλους η τάξη, να επιτευχθεί η ασφάλεια, να γίνουν τα γήπεδα χώροι ακίνδυνα προσβάσιμοι σε γονείς και παιδιά, σε κάθε φίλαθλο. Ν’ ανασάνει η κοινωνία, ν’ αποδιωχθεί οριστικά ο βραχνάς της βίας μέσα και έξω από τέτοιους χώρους, να ξαναφανεί το χαμόγελο στα χείλη κάθε υγιούς φιλάθλου, η ανθρωπιά να ξαναγεννηθεί, ο πολιτισμός να θριαμβεύσει στον τόπο που γεννήθηκε.

    Για να δούμε, θα δικαιωθεί η θα διαψευσθεί ο Αίσωπος, για να εφησυχάσει και ο γράφων.

 

Περικλής Καπνιστής