Γιατρέ, βλέπω ξανά με δυό μάτια (Φ.1817)
Γράφει ο Κώστας Τζαναβάρας *
Διαγνώσθηκα με καταρράκτη πριν από χρόνια.
«Μιά αρχή» στο αριστερό μάτι, και 10/10 όραση. «Σοβαρό πρόβλημα» στο δεξί, μόνο 10% όραση. Και συνέπεσε (2010) η διάγνωση με την αλλόκοτη προσωπική μου απόφαση να «αυτοεξορισθώ» στο Διμηνιό, με απώτερο σκοπό να αλλάξω -ούτε λίγο ούτε πολύτον ρου της Ελληνικής Ιστορίας.
Αλλόκοτες ήταν και οι συμπτώσεις που εμπόδισαν την άμεση αντιμετώπιση αυτού του καίριου προβλήματος της υγείας μου. Είχα πάρει ζεστά το θέμα αρχικά, πηγαίνοντας στους καλύτερους γιατρούς της Αθήνας. Αλλά παρέπεμπα στις καλένδες τις ισχυρές αποφάσεις.
Αυτή η διστακτική στάση μου απέκτησε de facto ένα «σύμμαχο»: το 10% του δεξιού ματιού έφθανε για να βοηθά το καλό αριστερό, τόσο ώστε να είναι η όρασή μου επαρκής και στερεοσκοπική.
Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΛΛΑΞΕ κάπου πριν ένα χρόνο, όταν το δεξί επιβαρύνθηκε ακόμη περισσότερο. Τώρα πιά, όχι μόνον δεν υποστήριζε τη στερεοσκοπική όραση, αλλά χάλαγε και την απλή δισδιάστατη εικόνα του αριστερού.
Το πρόβλημα ήταν πλέον οξύ, μόνον που οι αποφάσεις αργούσαν και πάλι...
ΑΡΧΙΣΑΝ ΠΙΑ ΝΑ ΠΛΗΘΑΙΝΟΥΝ οι συστάσεις φίλων που έβλεπαν τι συνέβαινε. Μεταξύ άλλων, κάπως έτσι έμαθα και ότι νέος νόμος μου έδινε δυνατότητα περίθαλψης στο νοσοκομείο, αν και ανασφάλιστος.
Επί πλέον, άκουγα από παντού τα καλύτερα λόγια για τους οφθαλμιάτρους του Νοσοκομείου μας.
ΚΑΙ ΟΜΩΣ, ΟΥΤΕ ΑΥΤΑ επαρκούσαν. Η διστακτικότητα, η δυσανεξία, η βαθύτερη δυσπιστία ... δεν ήταν απλό θέμα. Για χρόνια ήμουν ο γιατρός του εαυτού μου. Δεν είχα κάνει ούτε πυρετό, δεν κόλλησα κορωνοϊό. Και ξεπέρασα μόνος ακόμη και τη διαγνωσμένη υπνική άπνοια που απειλούσε άμεσα.
ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΛΛΑΞΑΝ ΔΙΑ ΜΙΑΣ, όταν ο Βαγγέλης Κόκκινος όχι μόνον έκανε κι αυτός συστάσεις, αλλά πρόφερε και όνομα γιατρού. Δεν τον είχα ακουστά, αλλά το επώνυμο ξύπνησε μνήμες της παιδικής μου ηλικίας.
Ήταν κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ‘60. Η οφθαλμολογική κλινική ήταν λίγες δεκάδες μέτρα από το σπίτι μας. Θυμάμαι σαν τώρα τη μητέρα μου να με χαιρετά από ασυνήθιστη θέση.
Από το μπαλκόνι της κλινικής, και με το ένα μάτι κάτω από επιδέσμους.
Δεν θυμάμαι να χρειάσθηκε να ξαναπάει σε οφθαλμίατρο.
Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ είχε και κάτι ακόμη. Άκουγα από μακριά το όνομά μου, την ώρα που μετέφερα από το φούρνο του Κόντη ένα ταψί λαχταριστά φρεσκοψημένα φιστίκια. Ήταν η εμπειρική λύση αμοιβαίας εξουδετέρωσης συναισθημάτων. Λύση παραδοσιακή και σοφή. Αποτελεσματική.
Εξηγώ: για το τριήμερο της αναγκαστικής μητρικής απουσίας, είχε έλθει «στο πόδι της» η Διμηνιώτισσα γιαγιά μας. Ως Τρικαλίτισσα, το γένος Κωνστ. Γκουρβέλου, θα μας έβαζε σε στρατιωτική πειθαρχία. Ταυτόχρονα όμως, σοφά, θα μας καλόπιανε με κάτι πρωτόγνωρο για εμάς: τα λαχταριστά φιστίκια.
Απλά πράγματα.
ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ, ΕΛΙΩΣΑΝ ΟΙ ΠΑΓΟΙ των αναστολών.
Τα ζεστά λαχταριστά φιστίκια λειτουργούσαν για δεύτερη φορά. Την πρώτη στο ταψί, τη δεύτερη ως ζεστή ανάμνηση.
Στην προεγχειρητική εξέταση υπήρχε ένας ακόμη λόγος ζεστής επικοινωνίας, με ένα γιατρό που ούτως ή άλλως έπειθε αβίαστα για την ανθρωπιά του.
Χειρουργήθηκα με επιτυχία. Αλλόκοτη εμπειρία, να νιώθεις να σου σκαλίζουν το μάτι. Αλλόκοτη και η ακούσια κίνησή μου: αντιλαμβανόμενος τη φράση του γιατρού που σήμαινε τη λήξη της επέμβασης, έτεινα αμέσως το χέρι για τα συγχαρητήρια. Τυφλά.
Αυτόματη ήταν και η αποδοχή της τυφλής πρότασης χειραψίας. Αλησμόνητη αίσθηση ανθρωπιάς.
ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ότι, οι τακτικοί αναγνώστες της αρθρογραφίας μου στη ΦΩΝΗ μας, «συγχωρούν» τον προσωπικό τόνο αυτού του άρθρου. Μείζων αλλαγή, άλλωστε, δρομολογήθηκε με μία σύντομη σωτήρια φιλική στιχομυθία: «Βαγγέλη ποιός θα με εγχειρίσει;» ...
«Θα πας στον Παπαπάνο.» Είπα αμέσως για τα παλιά, και, ο πολύτιμος φίλος Βαγγέλης, με πληροφόρησε ότι ο Παναγιώτης Παπαπάνος, Διευθυντής της Οφθαλμολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου Κορίνθου, είναι γιός του Γρηγόρη Παπαπάνου, που είχε χειρουργήσει τη μητέρα μου.
ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ! Ήμουν σίγουρος, κι από δύο πηγές, ότι είναι άριστος επιστήμονας και ανθρωπιστής από οικογενειακή παράδοση.
Ευχαριστώ τον γιατρό, που με δέχθηκε πρόθυμα, με εγχείρισε και έχω αυτό το υπέροχο αποτέλεσμα.
Μου άνοιξε τα μάτια!
Κόρινθος 18 Νοεμβρίου 2022
«Μιά αρχή» στο αριστερό μάτι, και 10/10 όραση. «Σοβαρό πρόβλημα» στο δεξί, μόνο 10% όραση. Και συνέπεσε (2010) η διάγνωση με την αλλόκοτη προσωπική μου απόφαση να «αυτοεξορισθώ» στο Διμηνιό, με απώτερο σκοπό να αλλάξω -ούτε λίγο ούτε πολύτον ρου της Ελληνικής Ιστορίας.
Αλλόκοτες ήταν και οι συμπτώσεις που εμπόδισαν την άμεση αντιμετώπιση αυτού του καίριου προβλήματος της υγείας μου. Είχα πάρει ζεστά το θέμα αρχικά, πηγαίνοντας στους καλύτερους γιατρούς της Αθήνας. Αλλά παρέπεμπα στις καλένδες τις ισχυρές αποφάσεις.
Αυτή η διστακτική στάση μου απέκτησε de facto ένα «σύμμαχο»: το 10% του δεξιού ματιού έφθανε για να βοηθά το καλό αριστερό, τόσο ώστε να είναι η όρασή μου επαρκής και στερεοσκοπική.
Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΛΛΑΞΕ κάπου πριν ένα χρόνο, όταν το δεξί επιβαρύνθηκε ακόμη περισσότερο. Τώρα πιά, όχι μόνον δεν υποστήριζε τη στερεοσκοπική όραση, αλλά χάλαγε και την απλή δισδιάστατη εικόνα του αριστερού.
Το πρόβλημα ήταν πλέον οξύ, μόνον που οι αποφάσεις αργούσαν και πάλι...
ΑΡΧΙΣΑΝ ΠΙΑ ΝΑ ΠΛΗΘΑΙΝΟΥΝ οι συστάσεις φίλων που έβλεπαν τι συνέβαινε. Μεταξύ άλλων, κάπως έτσι έμαθα και ότι νέος νόμος μου έδινε δυνατότητα περίθαλψης στο νοσοκομείο, αν και ανασφάλιστος.
Επί πλέον, άκουγα από παντού τα καλύτερα λόγια για τους οφθαλμιάτρους του Νοσοκομείου μας.
ΚΑΙ ΟΜΩΣ, ΟΥΤΕ ΑΥΤΑ επαρκούσαν. Η διστακτικότητα, η δυσανεξία, η βαθύτερη δυσπιστία ... δεν ήταν απλό θέμα. Για χρόνια ήμουν ο γιατρός του εαυτού μου. Δεν είχα κάνει ούτε πυρετό, δεν κόλλησα κορωνοϊό. Και ξεπέρασα μόνος ακόμη και τη διαγνωσμένη υπνική άπνοια που απειλούσε άμεσα.
ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΛΛΑΞΑΝ ΔΙΑ ΜΙΑΣ, όταν ο Βαγγέλης Κόκκινος όχι μόνον έκανε κι αυτός συστάσεις, αλλά πρόφερε και όνομα γιατρού. Δεν τον είχα ακουστά, αλλά το επώνυμο ξύπνησε μνήμες της παιδικής μου ηλικίας.
Ήταν κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ‘60. Η οφθαλμολογική κλινική ήταν λίγες δεκάδες μέτρα από το σπίτι μας. Θυμάμαι σαν τώρα τη μητέρα μου να με χαιρετά από ασυνήθιστη θέση.
Από το μπαλκόνι της κλινικής, και με το ένα μάτι κάτω από επιδέσμους.
Δεν θυμάμαι να χρειάσθηκε να ξαναπάει σε οφθαλμίατρο.
Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ είχε και κάτι ακόμη. Άκουγα από μακριά το όνομά μου, την ώρα που μετέφερα από το φούρνο του Κόντη ένα ταψί λαχταριστά φρεσκοψημένα φιστίκια. Ήταν η εμπειρική λύση αμοιβαίας εξουδετέρωσης συναισθημάτων. Λύση παραδοσιακή και σοφή. Αποτελεσματική.
Εξηγώ: για το τριήμερο της αναγκαστικής μητρικής απουσίας, είχε έλθει «στο πόδι της» η Διμηνιώτισσα γιαγιά μας. Ως Τρικαλίτισσα, το γένος Κωνστ. Γκουρβέλου, θα μας έβαζε σε στρατιωτική πειθαρχία. Ταυτόχρονα όμως, σοφά, θα μας καλόπιανε με κάτι πρωτόγνωρο για εμάς: τα λαχταριστά φιστίκια.
Απλά πράγματα.
ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ, ΕΛΙΩΣΑΝ ΟΙ ΠΑΓΟΙ των αναστολών.
Τα ζεστά λαχταριστά φιστίκια λειτουργούσαν για δεύτερη φορά. Την πρώτη στο ταψί, τη δεύτερη ως ζεστή ανάμνηση.
Στην προεγχειρητική εξέταση υπήρχε ένας ακόμη λόγος ζεστής επικοινωνίας, με ένα γιατρό που ούτως ή άλλως έπειθε αβίαστα για την ανθρωπιά του.
Χειρουργήθηκα με επιτυχία. Αλλόκοτη εμπειρία, να νιώθεις να σου σκαλίζουν το μάτι. Αλλόκοτη και η ακούσια κίνησή μου: αντιλαμβανόμενος τη φράση του γιατρού που σήμαινε τη λήξη της επέμβασης, έτεινα αμέσως το χέρι για τα συγχαρητήρια. Τυφλά.
Αυτόματη ήταν και η αποδοχή της τυφλής πρότασης χειραψίας. Αλησμόνητη αίσθηση ανθρωπιάς.
ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ότι, οι τακτικοί αναγνώστες της αρθρογραφίας μου στη ΦΩΝΗ μας, «συγχωρούν» τον προσωπικό τόνο αυτού του άρθρου. Μείζων αλλαγή, άλλωστε, δρομολογήθηκε με μία σύντομη σωτήρια φιλική στιχομυθία: «Βαγγέλη ποιός θα με εγχειρίσει;» ...
«Θα πας στον Παπαπάνο.» Είπα αμέσως για τα παλιά, και, ο πολύτιμος φίλος Βαγγέλης, με πληροφόρησε ότι ο Παναγιώτης Παπαπάνος, Διευθυντής της Οφθαλμολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου Κορίνθου, είναι γιός του Γρηγόρη Παπαπάνου, που είχε χειρουργήσει τη μητέρα μου.
ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ! Ήμουν σίγουρος, κι από δύο πηγές, ότι είναι άριστος επιστήμονας και ανθρωπιστής από οικογενειακή παράδοση.
Ευχαριστώ τον γιατρό, που με δέχθηκε πρόθυμα, με εγχείρισε και έχω αυτό το υπέροχο αποτέλεσμα.
Μου άνοιξε τα μάτια!
Κόρινθος 18 Νοεμβρίου 2022
Ο κ. Κώστας Τζαναβάρας, είναι σύμβουλος μηχανικός - συγγραφέας
Αφήστε ένα σχόλιο