Τί περιμένει το Κογκρέσο από την Ελλάδα; Φ.1793
«Τίποτα δεν μπορεί να ανακόψει μία ιδέα, όταν έχει έλθει η ώρα της» (αποδίδεται στον Βίκτωρα Ουγκώ)
Γράφει ο Κώστας Τζαναβάρας *
Μελετώντας επισταμένως τον λόγο του Πρωθυπουργού της Ελλάδας κ.Κυριάκου Μητσοτάκη στο Κογκρέσο, διαπιστώνουμε αβίαστα ότι το κέντρο βάρους ήταν αλλού από εκεί όπου εστίασαν τα φώτα της δημοσιότητας. Και ήταν σίγουρα βαρυσήμαντη ομιλία, είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς με τον ομιλητή και τους ακροατές που τον χειροκρότησαν όρθιοι.
Εξηγώ: Προβλήθηκαν στον τύπο περισσότερο οι εθνικές θέσεις και διεκδικήσεις, και κάπως λιγότερο οι προσεγγίσεις επί του ουκρανικού. Δεν θα υποστηρίξω, φυσικά, ότι αυτά είναι ασήμαντα. Τολμώ να πω, όμως, ότι οι εθνικές θέσεις και διεκδικήσεις ενισχύονται σφόδρα, όταν συνδυάζονται με το ειδικό βάρος της Ελλάδας σε οικουμενικής σημασίας μεγαθέματα. Και αυτό ακριβώς υποδεικνύω εδώ.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο κ. Πρωθυπουργός έθεσε, εμμέσως πλην σαφώς, ελληνική υποψηφιότητα για τον επανασχεδιασμό της δημοκρατίας.
Και χειροκροτήθηκε θερμά, μάλλον διότι οδήγησε -σιωπηρά και αβίαστα- τους ακροατές του στο αυτονόητο: η Ελλάδα εφηύρε τη δημοκρατία, άρα η Ελλάδα είναι ιδανική για να την επανασχεδιάσει.
Αλλιώς: έχουμε όχι απλώς το δικαίωμα, αλλά κυρίως! το Χρέος.
Θα είναι μέγα λάθος, φρονώ, να νομίσει κανείς ότι πρόκειται για τα συνήθη αόριστα της Αθηναϊκής πολιτικής. Δόθηκε σαφής περιγραφή των δύο καίριων προβλημάτων της σύγχρονης δημοκρατίας, καθώς και ιεράρχησή τους.
Καταγράφω: [1] «εσωτερικοί κατακερματισμοί των δημοκρατιών μας», και [2] «απειλή αλαζονικών τυράννων».
Ως προς το επίκαιρο πρόβλημα [2], υπήρξε σαφήνεια:
«αυταρχικά καθεστώτα αμφισβητούν την ικανότητά μας να προσφέρουμε ευημερία σε όλους τους πολίτες μας. Προσφέρουν στο λαό τους μια «φαουστιανή» συμφωνία: να ανταλλάξουν την πολιτική ελευθερία και τα ατομικά δικαιώματα με υψηλά επίπεδα ανάπτυξης και ατομικής οικονομικής ευημερίας. Πολλοί είναι πρόθυμοι να το αποδεχτούν.» Προφανώς, χωρίς αυταρχισμό, έχουμε πλέον πρόβλημα με την διατήρηση της ευημερίας μας.
Ως προς το βασικό πρόβλημα [1], ευθέως αναγνωρίσθηκαν έμφυτες αδυναμίες στο αρχαιοελληνικό πρότυπο. Αλλά υπεδείχθη το πρωταρχικό: «Καμία κοινωνία πριν από τους Έλληνες δεν τόλμησε να πιστέψει ότι τάξη και ελευθερία ήταν έννοιες συμβατές». Προφανώς, χρειάζεται να το ξαναπιστέψουμε. Όλοι μας.
Ο πρωθυπουργικός συλλογισμός κατέληγε: «το να καταστήσουμε τις Δημοκρατίες μας πιο ανθεκτικές αποτελεί μία πολύ σημαντική προτεραιότητα για τη γενιά μας».
Ολοκληρώνοντας, τόνιζε:
«Εύχομαι να είχα τις απαντήσεις σε αυτά τα περίπλοκα ερωτήματα».
Το δίλημμά μας, φρονώ, είναι ακριβώς αυτό: να πιστέψουμε ότι ψάχνουν ανώτερη μορφή δημοκρατίας; ή απλώς ετοιμάζουν κάποιου είδους «σοβατίσματα» τα οποία θα πλασάρουν ως ελληνικό επανασχεδιασμό;
Προσωπικά, αφ’ ενός πιστεύω ακράδαντα στην απόλυτη αναγκαιότητα βαθιών αλλαγών στο πολίτευμά μας, αλλά και γνωρίζω ότι η σχετική αγωνιώδης αναζήτηση υπάρχει σε υψηλά κλιμάκια, και από χρόνια. Αφ’ ετέρου, όμως, δεν έχει νόημα ο,τιδήποτε, στην ως άνω δεύτερη περίπτωση -σωστά;
Συνεπώς, εισηγούμαι να συμπράξουμε. Θα θυμίσω υπερατλαντικώς, μάλιστα, το γνωστό: «When they go low, you go high». Όταν πηγαίνουν χαμηλά, πήγαινε ψηλά.
Καταλήγω: Οι τακτικοί αναγνώστες της ΦΩΝΗΣ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ, που με τιμούν με την προσοχή τους, έχουν δει πρόσφατα δύο (σχετικά με το παρόν μεγαθέμα) άρθρα: «Δημοκρατία -ο μεταλλαγμένος θεσμός των Ελλήνων» (φ.1778/10.2.22) και «Η κουλτούρα διαλόγου ως ανταγωνιστικό πλεονέκτημα» (φ.1790/5.5.22).
Επίσης στο αρχείο της ΦΩΝΗΣ μας, ήδη από τις 21 Νοεμβρίου 2013, έχει καταγραφεί η σχετική θέση του αλησμόνητου Νίκου Καλογερόπουλου. Τίτλος του άρθρου: «Νέες ιδέες: Φωνή θεού ή βοώντος εν ερήμω;» Αναφερόταν στην ιδέα της αριστοδημοκρατίας, του υπογράφοντος, και μιλούσε ευθέως για το «Μεγάλο Πάταγο».
Κόρινθος 23 Μαΐου 2022
Εξηγώ: Προβλήθηκαν στον τύπο περισσότερο οι εθνικές θέσεις και διεκδικήσεις, και κάπως λιγότερο οι προσεγγίσεις επί του ουκρανικού. Δεν θα υποστηρίξω, φυσικά, ότι αυτά είναι ασήμαντα. Τολμώ να πω, όμως, ότι οι εθνικές θέσεις και διεκδικήσεις ενισχύονται σφόδρα, όταν συνδυάζονται με το ειδικό βάρος της Ελλάδας σε οικουμενικής σημασίας μεγαθέματα. Και αυτό ακριβώς υποδεικνύω εδώ.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο κ. Πρωθυπουργός έθεσε, εμμέσως πλην σαφώς, ελληνική υποψηφιότητα για τον επανασχεδιασμό της δημοκρατίας.
Και χειροκροτήθηκε θερμά, μάλλον διότι οδήγησε -σιωπηρά και αβίαστα- τους ακροατές του στο αυτονόητο: η Ελλάδα εφηύρε τη δημοκρατία, άρα η Ελλάδα είναι ιδανική για να την επανασχεδιάσει.
Αλλιώς: έχουμε όχι απλώς το δικαίωμα, αλλά κυρίως! το Χρέος.
Θα είναι μέγα λάθος, φρονώ, να νομίσει κανείς ότι πρόκειται για τα συνήθη αόριστα της Αθηναϊκής πολιτικής. Δόθηκε σαφής περιγραφή των δύο καίριων προβλημάτων της σύγχρονης δημοκρατίας, καθώς και ιεράρχησή τους.
Καταγράφω: [1] «εσωτερικοί κατακερματισμοί των δημοκρατιών μας», και [2] «απειλή αλαζονικών τυράννων».
Ως προς το επίκαιρο πρόβλημα [2], υπήρξε σαφήνεια:
«αυταρχικά καθεστώτα αμφισβητούν την ικανότητά μας να προσφέρουμε ευημερία σε όλους τους πολίτες μας. Προσφέρουν στο λαό τους μια «φαουστιανή» συμφωνία: να ανταλλάξουν την πολιτική ελευθερία και τα ατομικά δικαιώματα με υψηλά επίπεδα ανάπτυξης και ατομικής οικονομικής ευημερίας. Πολλοί είναι πρόθυμοι να το αποδεχτούν.» Προφανώς, χωρίς αυταρχισμό, έχουμε πλέον πρόβλημα με την διατήρηση της ευημερίας μας.
Ως προς το βασικό πρόβλημα [1], ευθέως αναγνωρίσθηκαν έμφυτες αδυναμίες στο αρχαιοελληνικό πρότυπο. Αλλά υπεδείχθη το πρωταρχικό: «Καμία κοινωνία πριν από τους Έλληνες δεν τόλμησε να πιστέψει ότι τάξη και ελευθερία ήταν έννοιες συμβατές». Προφανώς, χρειάζεται να το ξαναπιστέψουμε. Όλοι μας.
Ο πρωθυπουργικός συλλογισμός κατέληγε: «το να καταστήσουμε τις Δημοκρατίες μας πιο ανθεκτικές αποτελεί μία πολύ σημαντική προτεραιότητα για τη γενιά μας».
Ολοκληρώνοντας, τόνιζε:
«Εύχομαι να είχα τις απαντήσεις σε αυτά τα περίπλοκα ερωτήματα».
Το δίλημμά μας, φρονώ, είναι ακριβώς αυτό: να πιστέψουμε ότι ψάχνουν ανώτερη μορφή δημοκρατίας; ή απλώς ετοιμάζουν κάποιου είδους «σοβατίσματα» τα οποία θα πλασάρουν ως ελληνικό επανασχεδιασμό;
Προσωπικά, αφ’ ενός πιστεύω ακράδαντα στην απόλυτη αναγκαιότητα βαθιών αλλαγών στο πολίτευμά μας, αλλά και γνωρίζω ότι η σχετική αγωνιώδης αναζήτηση υπάρχει σε υψηλά κλιμάκια, και από χρόνια. Αφ’ ετέρου, όμως, δεν έχει νόημα ο,τιδήποτε, στην ως άνω δεύτερη περίπτωση -σωστά;
Συνεπώς, εισηγούμαι να συμπράξουμε. Θα θυμίσω υπερατλαντικώς, μάλιστα, το γνωστό: «When they go low, you go high». Όταν πηγαίνουν χαμηλά, πήγαινε ψηλά.
Καταλήγω: Οι τακτικοί αναγνώστες της ΦΩΝΗΣ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ, που με τιμούν με την προσοχή τους, έχουν δει πρόσφατα δύο (σχετικά με το παρόν μεγαθέμα) άρθρα: «Δημοκρατία -ο μεταλλαγμένος θεσμός των Ελλήνων» (φ.1778/10.2.22) και «Η κουλτούρα διαλόγου ως ανταγωνιστικό πλεονέκτημα» (φ.1790/5.5.22).
Επίσης στο αρχείο της ΦΩΝΗΣ μας, ήδη από τις 21 Νοεμβρίου 2013, έχει καταγραφεί η σχετική θέση του αλησμόνητου Νίκου Καλογερόπουλου. Τίτλος του άρθρου: «Νέες ιδέες: Φωνή θεού ή βοώντος εν ερήμω;» Αναφερόταν στην ιδέα της αριστοδημοκρατίας, του υπογράφοντος, και μιλούσε ευθέως για το «Μεγάλο Πάταγο».
Κόρινθος 23 Μαΐου 2022
Κώστας Τζαναβάρας
σύμβουλος μηχανικός συγγραφέας
Αφήστε ένα σχόλιο