«Ενός λεπτού σιγή» Άρθρο του Αριστοτέλη Γ. Καλλή*

Α. Γ. Καλλής - Πλατεία Ηρώ­ων Νεμέας 

ΤΙΤΛΟΣ: «Ενός λεπτού σιγή» 

Έπρεπε λοιπόν να μεγαλώ­σω για να καταλάβω μπροστά σ’ αυτό το σεμνό μνημείο που βρί­σκεται στην πλατεία Ηρώων Νε­μέας, την εντολή, μα κατ’ ουσί­αν, «παράκληση» του εκάστοτε τελετάρχη της παρελάσεως, ό­ταν καλούσε εν αγωνίως σε «ε­νός λεπτού σιγή» τους παρευρι­σκομένους επ’ αφορμή της εθνι­κής εορτής . 
«Ενός λεπτού σιγή» για ένα παιδί, είναι απλά μια ακόμη ε­ντολή που ναι μεν την υπακού­ει (λόγω των επιπτώσεων, βά­ση κυρίως των άγραφων κανό­νων, της πιστοποιημένης «κακής του διαγωγής» από τον φυσικό του συνοδό δάσκαλο ή γονέα), αλλά ουσιαστικά δεν μπορεί να την κατανοήσει και να την αι­σθανθεί ως μια ιερή στιγμή. Γιατί απλά κανένα παιδί και για κανέ­ναν λόγο, δεν θα μπορέσει πο­τέ να «συμμαχήσει» με την «σι­γή», με τον θάνατο, με την τρα­γωδία του όποιου πολέμου, ό­σες ένδοξες σελίδες κι αν περιέ­χει αυτός (πλην βεβαίως όσων έ­χουν υποστεί τις ολέθριες συνέ­πειες της απώλειας και της κα­ταστροφής στην καθημερινότη­τά τους.) 
Όταν όμως έφτασα σε μια ώ­ριμη ηλικία, που μπορούσα να καταλάβω τα όσα διαδραματίζο­νταν γύρω μου, συνειδητοποίη­σα το μέγιστο αυτής της φράσης πέραν και μακράν της όποιας ι­δεολογίας και πολιτικής προ­σέγγισης θα μπορούσε να έχει κάποιος, χωρίς βεβαίως φανατι­σμούς και ακρότητες. 
«Ενός λεπτού σιγή» σημαί­νει σεβασμός,για εκείνους τους «κοινούς θνητούς» όλων των ε­ποχών, που «έσπασαν την θολή γραμμή των οριζόντων» όπως θα έλεγε κι ο ποιητής Ν. Καββαδί­ας, κι έδωσαν την ζωή τους για την Ελευθερία, την Εθνική Ανε­ξαρτησία, την Δημοκρατία, την Δικαιοσύνη, την Ισότητα, ενάντι­α στον απολυταρχισμό, τον φα­σισμό, τον εθνικισμό, την ξενο­κρατία και τα φοβικά σύνδρομα έναντι των ανθρώπων. 
«Ενός λεπτού σιγή» σημαίνει αυτογνωσία, τελετουργία μνή­μης και αυτοπροσδιορισμός έ­ναντι των μεγάλων ιδεών και α­ξιών, αναγνώριση και σεβασμός των νεκρών αγωνιστών, επανα­προσδιορισμός των στόχων, των λόγων και των πράξεών μας, ώ­στε ο κόσμος αυτός να γίνει ο­μορφότερος για τις γενιές που ακολουθούν. 
«Ενός λεπτού σιγή» σημαίνει σεβασμός, για αυτούς που σύρ­θηκαν βίαια στο άρμα του θανά­του, όταν οι άλλοι συναντούσαν τη ζωή, τη χαρά, τον έρωτα, το φως, τη δημιουργία. 
«Ενός λεπτού σιγή» σημαί­νει σεβασμός, για εκείνους που δεν γύρισαν μετά την μάχη πί­σω, για να αγκαλιάσουν τα παι­διά και την αγαπημένη τους σύ­ντροφο και να γευτούν το μεγα­λείο της ειρήνης και της αδελ­φοσύνης των λαών ως αποτέ­λεσμα της δικαίωσης του δικού τους αγώνα. 
«Ενός λεπτού σιγή» σημαίνει σεβασμός γι’ αυτούς που η θυ­σία τους, στα πεδία των μαχών και των κοινωνικών αγώνων, α­ναμένει τα δέοντα επί ματαίω α­πό τους εκάστοτε αξιωματού­χους που κατά τα συνήθη (πλην εξαιρέσεων) καρπώνονται και «αξιοποιούν» την δική τους θυσί­α προς ίδιον όφελος. 
«Ενός λεπτού σιγή» σημαίνει σεβασμός, στις μαυροφορεμέ­νες περήφανες γυναίκες και στα ορφανά παιδιά των νεκρών μα­χητών, που εδέχοντο ανέκαθεν καρτερικά τις φανφάρες των λό­γων των επιφανών παραγόντων κατά τις επετείους, και τ’ απο­φάγια της αγνωμονούσας πατρί­δας, όταν το γεγονός είχε πλέον λησμονηθεί. 
«Ενός λεπτού σιγή» σημαίνει σεβασμός, στους νεκρούς της μάχης των Θερμοπυλών, της μά­χης των Δερβενακίων, της μά­χης του Σαραντάπορου, της μά­χης των οχυρών του Ρούπελ, της μάχης της Κύπρου, σεβα­σμός στους νεκρούς ιπτάμενους ήρωες, μαχητές του Αιγαίου (Ί­μια) σεβασμός στους νεκρούς α­γωνιστές του Μακεδονικού αγώ­να, των αλησμόνητων πατρίδων, της Εθνικής Αντίστασης, του Γορ­γοπόταμου και της Καισαριανής, της ένωσης με την Κύπρο, σεβα­σμός στους νεκρούς των κοινω­νικών αγώνων, του Κιλελέρ, του Ανένδοτου αγώνα, της Μακρο­νήσου και της Γυάρου, των Λα­μπράκηδων, του 1-1-4, του αντι­δικτατορικού αγώνα, του Πολυ­τεχνείου, για μια Ελλάδα πραγ­ματικά Ελεύθερη, Δημοκρατική και Ανεξάρτητη. 
«Ενός λεπτού σιγή» σημαίνει σεβασμός, στα θύματα (εκατέ­ρωθεν) των εμφυλίων συρράξε­ων ανά τους αιώνες, το αίμα των οποίων πότισε άσκοπα και άδικα την ιερά γη των προγόνων μας, εξορίζοντας το μέλλον και την προοπτική μας μέσα από την ε­κάστοτε φυγή των «ηττημένων» και τον παροπλισμό των ικανών λόγω πολιτικών φρονημάτων. 
«Ενός λεπτού σιγή» σημαίνει σεβασμός γι αυτούς που χάθη­καν, γι αυτούς που βρέθηκαν, μα κυρίως γι αυτούς που άντε­ξαν στο χρόνο και είναι τώρα ε­δώ, μέσα από ένα δάκρυ πο­ταμό, που κυλάει πάνω σ’ ένα σκαμμένο πρόσωπο για να θυμί­ζει το ταξίδι στην αιωνιότητα ό­σων αγωνίστηκαν για αξίες, ιδέ­ες και οράματα, σ’ εκείνους που ναι μεν ζουν, αλλά ουσιαστι­κά έχουν πεθάνει εδώ και χρό­νια αγνοώντας το, γιατί τελικά ο θάνατος ή η Ανάσταση είναι ε­πιλογή του καθενός μας («πρέ­πει να πεθάνεις πριν πεθάνεις, για να μην πεθάνεις όταν πεθά­νεις» γραμμένο σε κάποια μονή του Άγιου Όρους). 
«Ενός λεπτού σιγή» σημαί­νει ακόμα σεβασμός στην μνήμη των αυτοκτονούντων πολιτών (15.000 νεκροί) που έγιναν θυ­σία την τελευταία δεκαετή μνη­μονιακή περίοδο, εν καιρώ ειρή­νης, στο βωμό των διεθνών οι­κονομικών συμφερόντων με την αμέριστη (όπως πάντα άλλωστε) συμπαράσταση των άσπονδων «φίλων» μας, με σκοπό την οικο­νομική «ανασυγκρότηση» (βλέπε αφανισμό) της χώρας μας. 
«Ενός λεπτού σιγή» σημαίνει σεβασμός για εκείνους που τώ­ρα σαν σκιές ανάμεσα στα μνή­ματα «ακούνε» τις ύβρεις, ει­σπράττουν την αδιαφορία και την κατ’ ουσίαν (ακούσια ή ε­κούσια) απαξίωση από εκείνους που αδημονούν να συνοδεύ­σουν την ημιμάθεια και την απά­θεια τους μ’ ένα γεύμα, ένα ρό­φημα ή ένα οινοπνευματώδες ποτό της αρεσκείας τους, επ’ α­φορμή της εθνικής επετείου, για να ξεχαστούν, να ταξιδέψουν και να χαθούν στην γλυκιά ραστώνη του «τίποτα», επιδεικνύοντας τα «φτωχά» υλικά τους πλούτη, μέ­ρος αναπόσπαστο της ματαιοδο­ξίας τού εφήμερου κόσμου που έπλασαν ως μικροί θεοί. 
Κι έτσι το «ενός λεπτού σι­γή», ηχεί πλέον όχι ως «παρά­κληση» μέσα στην οχλοβοή, αλ­λά ως «αιτία καθυστέρησης» για όσους αδημονούν να κατακτή­σουν στα «πεδία των μαχών της αγοράς» … ένα τραπέζι σε καλό σημείο … πέντε καρέκλες … κι έναν βραστό με ολίγη … ολίγη από πατριωτισμό … ολίγη από αθλητισμό … ολίγη από πολιτι­κή … ολίγη από «κοινωνική κρι­τική» … ολίγη … όπως κατήντη­σε η ζωή χωρίς αξίες και οράμα­τα … ολίγη. 
Κι έτσι το «ενός λεπτού σι­γή», ηχεί ως μια ακόμη «εντολή προς ναυτιλλόμενους», στο α­χανές πεδίο του «τίποτα», ανά­μεσα στα τόσα «τίποτα» μιας κα­θημερινότητας που αναζητά άλ­λοθι για να μην κάνει … τ ί π ο τ α. Μιας καθημερινότητας που θυμίζει στο διάβα της τους στί­χους του ποιητή Γ. Σεφέρη «πή­ραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλά­ξαμε ζωή….». 

*Α. Γ. Καλλής Επ. Πρ. Εμπο­ρικού Συλλόγου Νεμέας - Πτ. Πολιτ. Τμήματος Νομικής Σχο­λής Αθηνών