ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙ, ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ

Δρς Χαρ. Μ. Μπούστα,Μεγ. Υμνογράφου τής τών ‘Αλεξανδρέων Έκκλησίας

Τό αθάνατο Ελληνικό έθνος
μας είναι το έθνος των ηρώων,
των αγίων, τών φιλοσόφων, των
καλλιτεχνών, το έθνος πού γνω-
ρίζει να γεννά παλληκάρια, όπως
τον μακεδονομάχο μας, τον μο-
ναδικό Παΰλο Μελά, πού ανα-
γνωρίζει το μέγεθος της προσω-
πικής του θυσίας και πού μεθάει
άπό τό νεκταρόβρυτο κρασί του
πατριωτισμού και τών ευγενικών
αισθημάτων αυτού του Παλληκα-
ριού μας.
Ό απανταχού ελληνισμός προ-
βάλλοντας, ιδίως στους νέους
μας, το ήρωϊκό φρόνημα του με-
γάλου Μακεδονομάχου άναθαρ-
ρεύει, παρηγορείται και παίρνει
δύναμη για νέους ελπιδοφόρους
αγώνες μέ ταυτόχρονη ενημέρω-
ση της διεθνούς, πλανημένης
άλλοίμονο, κοινής γνώμης. Το
πρόβλημα τής Μακεδονίας σήμε-
ρα είναι περισσότερο άπό κάθε
άλλη φορά επίκαιρο, αφού οι ε-
πίβουλοι της ακονίζουν τα διπλω-
ματικά ξίφη τους. Ή Μακεδονία,
το λίκνον του Ελληνισμού, ήταν,
είναι και θα εΐναι Ελλάδα·ή καρ-
διά τής Ελλάδας, ή καρδιά τών α-
πανταχού τής γής Ελλήνων, οι ό-
ποιοι μέ το στόμα του γεωγράφου
Στράβωνος (68 π.Χ. -25 μ.Χ.) δια-
τρανώνουν ανά τους αιώνες στά
πέρατα τής οικουμένης ότι «Έστιν
ούν Ελλάς και ή Μακεδονία».
Ό Παύλος Μελάς υπήρξε ό
πρωτοπόρος και πρωτομάρτυρας
στον αγώνα γιά τήν απελευθέ-
ρωση τής Μακεδονίας άπό τους
Τούρκους και τους Βουλγάρους.
Ό νεαρός αυτός Αξιωματικός
του Πυροβολικού ήταν άπό εκεί-
νους πού είδαν αρκετά νωρίς το τί
συνέβαινε στην Μακεδονία και πί-
στεψαν πώς ήταν δικό τους καθή-
κον, άσχετα με την πολιτική πού
ακολουθούσε ή κυβέρνηση, να
διατηρήσουν άσβεστο το Ελληνι-
κό ενδιαφέρον.
Στα τέλη Αύγουστου τοΰ 1904
ό Παύλος πριν ξεκινήσει τον ή-
ρω’ΐκό του αγώνα στην αγαπημέ-
νη του Μακεδονία, πού έμελλε νά
τήν πορφυρώσει καί νά τήν αγιά-
σει μέ το τίμιο αιμά του, έγραφε
στην γυναίκα του Ναταλία:
«Αναλαμβάνω αυτό τον αγώ-
να μέ όλη μου τήν ψυχή καί μέ
τήν ίδέα ότι είμαι υποχρεωμένος
νά τον αναλάβω. Είχα κι έχω τήν
ακράδαντη πεποίθηση, ότι δυνάμεθα
νά εργασθούμε στην Μα-
κεδονία και νά σώσουμε πολλά
πράγματα. «Εχοντας δέ τήν πεποί-
θηση ταύτη έχω και υπέρτατο κα-
θήκον νά θυσιάσω το πάν, γιά νά
πείσω καί τήν Κυβέρνηση καί τήν
κοινή γνώμη γι’ αυτό».
Ό Παύλος Μελάς πολέμησε η-
ρωικά καί έπεσε στή Στάτιστα τής
Καστοριάς άπό τουρκικό βόλι.
Όταν κτυπήθηκε θανάσιμα
καί κατάλαβε το επερχόμενο τέ-
λος του φώναξε τόν συναγωνιστή
του Πύρζα, έβγαλε τόν Σταυρό ά-
πό το λαιμό του καί τοΰ τόν έδω-
σε λέγοντας : «Τόν Σταυρό νά δώ-
σεις στην γυναίκα μου καί το του-
φέκι μου στον γιό μου Μίκη, καί
νά τους πεις ότι έκαμα το καθήκον
μου «. Ποιές, όμως, αρχές και άξι-
ες καθοδηγούσαν αυτήν τήν ήρω-
ϊκή μορφή, τόν Παύλο Μελά; Ποι-
ό κίνητρο ώθησε τόν νεαρό αξιω-
ματικό νά αφήσει τά σαλόνια των
Αθηνών, τους πλουσίους συγγε-
νείς του, τήν γυναίκα του Νατα-
λία Δραγούμη καί τά δύο παιδιά
του, τόν Μίκη και τήν Ζωή , γιά νά
βρεθεί στα χιόνια καί στις λάσπες
τής Μακεδονίας πολεμώντας κα-
τά δύο αντιπάλων; Άπό τή σύντο-
μη ζωή του αντλούμε διδάγματα
καί πρότυπα, απολύτως απαραί-
τητα στην σημερινή υλιστική καί
αντιηρωική εποχή μας.
Ό Παύλος πρώτα άπό όλα πί-
στευε στον Θεό και βίωνε τήν ελ-
ληνορθόδοξη παράδοση. Κατά
τόν ελληνοτουρκικό πόλεμο τού
1897, στις 6 Απριλίου έγραφε άπό
το μέτωπο στην γυναίκα του Να-
ταλία (Νάτα): «Είμαι βέβαιος ότι μέ
την θέλησιν του Θεοϋ θα πάν όλα
καλά. Είπε είς την μητέρα μου ό-
τι μετέλαβα καί ότι ή συνείδησίς
μου είναι ήσυχη. Τί τά θέλεις; Ή
θρησκεία μας δίδει πολλήν παρη-
γορίαν καί θάρρος. Αλλως τε χά-
ρις είς αυτήν, έλυτρώθη καί θά
λυτρωθή καθ’ ολοκληρίαν ό τό-
πος μας».
Και στις 28.8.1904, ενάμιση
μήνα πριν από τον ήρωϊκό του θά-
νατο έγραφε πάλι στην γυναίκα
του από το Μακροβούνι των Γρε-
βενών. «Ακούσαμε τον έσπερινόν
πρώτα και κατόπιν μας μετέλα-
βεν ό γέρων χωρικός ιερεύς της
μονής. Ουδέποτε με τόσην κατά-
νυξιν μετέλαβα. Ό νους μου δι-
αρκώς έστρέφετο προς Εκείνον, ό
οποίος χάριν ημών και τής Θείας
Θρησκείας Του υπέστη το μαρτύ-
ριον. Το μέγεθος τής θυσίας Του,
το μέγεθος τής άποστολής Του μ’
έκαμναν νά αίσθάνωμαι καλά. πό-
σον μακράν Αύτοϋ ευρισκόμεθα,
άλλα και συγχρόνως μ’ ενεθάρρυ-
ναν. Πάντοτε Τον έλάτρευσα δια
την Θρησκείαν Του και Τον έθαύ-
μασα διά τήν θυσίαν Του. Ελπίζω
ν μάς βοηθήση. Αισθάνομαι τώρα
ίσχυρός, γενναίος και καλύτερος.
Έτοιμος διά νά κάμω τά πά-
ντα»-.
Ό Παύλος ενσάρκωσε αυτό
πού έγραψε απλοϊκά, άλλα γλα-
φυρά ό Μακρυγιάννης, δηλαδή
νά θέτουμε το «έμεϊς» πάνω άπό
το «ενώ». Τό οικογενειακό του πε-
ριβάλλον τον δίδαξε ότι έχει υπο-
χρεώσεις απέναντι στην ιστορί-
α, στην πατρίδα, στους αλύτρωτους
αδελφούς μας, στους στε-
νάζοντες Έλληνες. Ή παιδεία της
εποχής εκείνης μιλούσε για ήρω-
ες, εθνομάρτυρες καί νεομάρτυ-
ρες. Καλλιεργούσε αρχές και αξί-
ες, προέβαλλε πρότυπα. Ή κοινω-
νία, όπως πάντοτε, έτσι καί τότε
δεν αποτελείτο άπό αγίους, άλ-
λα στην πλειοψηφία τους οί «Ελ-
ληνες προσπαθούσαν νά βάλουν
βαθιά μέσα στην καρδιά τους τήν
αίσθηση τής ευθύνης καί τήν α-
νάγκη μιας νέας πανεθνικής προ-
σπάθειας, ή οποία θά φέρει τήν
πνευματική και εθνική ξαστεριά
στην ταλαίπωρη πατρίδα μας.
Έμεΐς σήμερα πού βιώνουμε
νέα πτώχευση μέσα στην οικογέ-
νεια μας, «τήν Ευρωπαϊκή «Ενω-
ση», πού βιώνουμε κρίση μέχρι έ-
ξαθλιώσεως οικονομική και ηθική,
μήπως θά πρέπει νά κάνουμε λά-
βαρο τό Παλληκάρι μας, τον Παύ-
λο Μελά, καί νά τον μιμηθούμε
στην ανδρεία καί στην φιλοπατρί-
α του;’Άς προβληματισθούμε στο
ότι μετά τήν πτώχευση του 1893
ακολούθησε τό άτυχες γιά τό έ-
θνος μας 1897. Τι περιμένουμε,
λοιπόν, βλέποντας καί τον έξ ανα-
τολών γείτονα μας νά διεκδικεί ε-
δάφη μας καί τον έκ του βορρά νά
διεκδικεί τήν ιστορία καί τήν ονο-
μασία τής Μακεδονίας μας σε πε-
ρίοδο νέας πτωχεύσεως; ‘Άς νιώ-
σουμε απόγονοι του Παύλου, πού
πάνω άπό τήν οικογένεια καί τήν
καλοπέραση έβαλε τήν πατρίδα,
τον αγώνα, τον κίνδυνο. Καί αυτό,
με τήν πίστη στον αιώνιο Νικητή,
πού μας είπε: «Χωρίς έμοϋ ού δύ-
νασθε ποιεϊν ουδέν».
Ή ένδεια καί ό συνοδός πανι-
κός ας μήν μας αφοπλίζουν, ας
μήν μας καθηλώνουν αντανακλα-
στικά, ας μή μας οδηγούν σε πα-
ραίτηση καί αδιαφορία καί χάσου-
με κομμάτια άπό τήν γη των προ-
γόνων μας, καθώς μας λέει φι-
λόπατρις διδάσκαλος. Ό,τι κερ-
δήθηκε στους αιώνες μέ αίμα δεν
μπορεί να ξεπουληθεί μέ το με-
λάνι μιας υπογραφής. Στην Μακε-
δονία μας, είναι θαμμένα, τα κό-
καλα τα ιερά του Παύλου Μελά
και πολλών ηρωικών Μακεδονο-
μάχων, θησαυρός πολυτίμητος.
Ζητείται Παύλος Μελάς και σή-
μερα. Να μας αφυπνίσει, να δια-
λύσει την ομίχλη της πνευματικής
και εθνικής μας ραστώνης, πού
μας εμποδίζει να
βλέπουμε μέσα από το μά-
τια των ηρώων και των μαρτύρων
μας. Ζητείται Παύλος Μελάς να
σηκώσει το τιμημένο ηθικό τρό-
παιο τής αγάπης για τον Χριστό
και τήν «Ελλάδα μας επαναλαμ-
βάνοντας τα λόγια του Μιστράλ
στον Ελληνικό του ϋμνο:
Κι άν πρέπει νά πεθάνουμε
για τήν Ελλάδα,
Θεία εϊν ή δάφνη!
Μια φορά κανείς πεθαίνει.
*Από το περιοδικό «ΚΟΙΝΩΝΙ-
ΚΕΣ ΤΟΜΕΣ» του Συλλόγου ¨ΚΟΙ-
ΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ¨Σ.Α. τεύ-
χος 12ο