Ο ΘΕΣΜΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΠΕΡΝΑΕΙ ΚΡΙΣΗ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ /Φ.1806
Γράφει η Μπεχράκη Παυλίνα
Ο ΘΕΜΕΛΙΑΚΟΣ θεσμός της Οικογένειας φίλε Αναγνώστη, είναι πανάρχαιος, και η ευχή να ζήσει ως την αιωνιότητα, να μη διαλυθεί αυτό το βασικό κύτταρο της ανθρώπινης κοινωνίας, ας γίνει προσευχή, γιατί αν ποτέ συμβεί, θα είναι καταστροφή για το Γένος μας. Τό θέμα αυτό είναι διαχρονικό, και εξαιρετικά επίκαιρο, απασχολεί δέ όχι μόνο τους ειδικούς επιστήμονες ανθρωπολόγους και κοινονιολόγους, αλλά και τις κοινωνίες των πολιτών, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη μας. Επομένως αξίζει, πιστεύουμε, να επικαλεστούμε τη προσοχή σου, και να εξετάσουμε σε βάθος, κατά δύναμιν, έτσι που οι όροι της υπαρκτής ζωής μας, τόσο σε ατομικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο, βρίσκονται σε συνεχή μεταβολή, και είναι πολύ φυσικό, να αλλάζουν, άκόμα και να κλονίζονται κατά διαστήματα, κυρίως σε περιόδους παρακμής.
-ΒΕΒΑΙΑ οι θεσμοί αντιστέκονται, αυτοσυντηρούνται, όταν όμως οι μεταβολές ξεπεράσουν το όριο, περνούν, κακά τα ψέματα, μεγάλη δοκιμασία. Εάν καταφέρουν να προσαρμοστούν και να νικήσουν, την αμφισβήτηση κυρίως, η οποία όπως γνωρίζουμε, εμφανίζεται στην ιστορία της ανθρωπότητας με διάφορες μορφές, σώζουν στοιχεία από τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά τους, άλλοτε περισσότερα, και άλλοτε λιγότερα. Τό πρόβλημα παρουσιάζεται, όταν δεν γίνεται,αντιληπτή έγκαιρα η μετάλλαξη, και η διάλυση, σε αυτή τη περίπτωση, θα είναι αναπόφευκτη.
-Ο ΘΕΣΜΟΣ τής Οικογένειας, κατά τον πηγαιμό της ανθρωπότητας, από τότε που μπορούμε να τον παρακολουθήσουμε, μέσα στο τοπίο του δυτικού πολιτισμού, έχει γνωρίσει πολλές δοκιμασίες. Ή μορφή για παράδειγμα της <πυρηνικής> οικογένειας,{γονείς και παιδιά, μέχρι να ενηλικιωθούν ή περίπου,}όπως την έχουμε σήμερα, είναι σχετικά πρόσφατη, όπως γνωρίζουμε εμείς οι μεγαλύτεροι, και έχει επικρατήσει. Πρίν κάποια χρόνια ,η δομή της Ελληνικής οικογένειας ήταν εκτεταμένη με διάφορες σχέσεις ιεραρχίας, και εξουσίας, στον μικρόκοσμό της. Ή αλήθεια είναι πως στον τύπο των συγγενικών σχέσεων, καθρεφτίζεται η φυσιογνωμία, του Πολιτισμού, μιάς κοινωνίας, και αντίστροφα.
Στις μέρες μας όμως, λόγω πολλών και διαφόρων αιτιών, και παραγόντων, ακόμα και η κλειστή - πυρηνική οικογένεια, πάει με σταθερά πηδηματάκια, προς τη διάλυση, και δεν είναι υπερβολή, να υποστηρίξουμε με επιχειρήματα, αυτή την άποψη. Το φαινόμενο αυτό δυστυχώς ήλθε από το εξωτερικό, και το βλέπουμε να έχει ριζώσει στις μεγάλες κυρίως πόλεις, και σε ορισμένες κοινωνικές τάξεις, και μας ανησυχεί πολύ, όλους εμάς τους Παραδοσιακούς Έλληνες, που πάντα καμαρώναμε για την οικογενειακή σχέση, τη βαθειά, που στηρίζεται στον σεβασμό την αγάπη, τη φροντίδα, το νοιάξιμο, του ενός προς το άλλο μέλος της, και πιστεύαμε μέχρι πρόσφατα, πως αυτό ποτέ δεν θα αλλάξει. και αν το βλέπουμε θα είναι πάντα η εξαίρεση, και ποτέ δεν πρόκειται να γίνει ο κανόνας. Δυστυχώς όμως, μέρα τη μέρα το προειδοποιητικό φαινόμενο που γύρω μας βουίζει,, μας ανησυχεί, για να μη πούμε πως μας διαψεύδει..
_ΠΩΣ όμως φθάσαμε ως εδώ? Πως, πότε προετοιμάστηκε, και σήμερα είναι ορατό αυτό το αρνητικό φαινόμενο? Κύριο αίτιο κατά τη ταπεινή μας γνώμη, φίλε αναγνώστη, είναι η διαφοροποίηση της εργασίας, λόγω περισσότερων αναγκών, του σύγχρονου τρόπου ζωής.
Της λεγόμενης εξέλιξης. Με αποτέλεσμα η οικογένεια, άρχισε να παραιτείται, από το παρτροπαράδοτο τρόπο λειτουργίας. Τό σπίτι επί αιώνες ,ήταν η εστία, το κέντρο της κοινωνικής αναγνώρισης,και της ασφάλειας, όπου ικανοποιούνταν οι ανάγκες τις καθημερινότητας.
Τά πάντα. Ό έρωτας, η βαθιά αγάπη, που δυναμώνει η επαφή, ο διάλογος, μεταξύ των γονιών, η αγωγή των παιδιών, η ψυχαγωγία, η συντροφικότητα, η περίθαλψη, στην αρρώστια, και στα γηρατειά, και το νοικοκύρεμα γενικά και ιδικά. Όλα αυτά τα αγαθά, μόνο με σα στην οικογένεια, μπορεί κανείς να τα εξασφαλίσει.
Στό χθές ακόμα, το πολύ κοντινό, ο εργένης, η ανύπαντρη κόρη η χήρα, η χωρισμένη γυναίκα, υπέφεραν από απομόνωση, και μοναξιά. Σήμερα αυτό δεν υπάρχει ούτε στο πιό μικρό χωριό, από τότε κυρίως που βγήκε η γυναίκα στο στίβο της εργασίας και όχι μόνο, έγινε δηλαδή μια ενεργή πολίτις εργαζόμενη συμμετέχει στο Πολιτικό Επιστημονικό και Κοινωνικό γίγνεσθαι, και δεν είναι μόνο οικοδέσποινα. Όλες αυτές οι ανάγκες, εκ των πραγμάτων συνηθίζεται ,όχι σπάνια, πιά, να εξυπηρετούνται εκτός σπιτιού.
-ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ μεγαλώνουν με νταντάδες, πηγαίνουν από πολύ μικρά στους βρεφικούς σταθμούς, και το νηπιαγωγείο, και αργότερα στο σχολείο, μένουν μέχρι αργά, σε ειδικά προγράμματα, για να διευκολύνουν τους δύο εργαζόμενους γονείς, τους απόντες....Το έτοιμο φαγητό, αντικατέστησε το καθημερινό μαγείρεμα, τη συνάντηση της οικογένειας γύρω από το τραπέζι, ,το καθαριστήριο το πλύσιμο των ρούχων, και πάει λέγοντας. Όσο για τη ψυχαγωγία στο σπίτι, έγινε βαρετή, μπροστά στο γυάλινο κουτί, με ό,τι αυτό συνήθως περιέχει, που όχι μόνο δεν μας ευχαριστεί, δεν μας ξεκουράζει, αλλά μας γεμίζει ανησυχία και φόβο, έτσι που γινόμαστε δέκτες μιας φοβικής παγκοσμιοποιημένης πληροφόρησης, από τη μιά, και θεάματα φτηνά, με ό,τι αυτό σημαίνει. Έτσι όταν βραδιάζει, και κυρίως τα Σαββατοκύριακα, όλοι μικροί και μεγάλοι τρέχουμε να εγκαταλείψουμε το σπίτι μας. Δέν μένει δηλαδή τίποτα να γίνει κάτω από την ίδια στέγη, που ενώνει την οικογένεια. Ακόμα και ο έρωτας, που βρίσκεται σε μεγάλη αφθονία έξω, και αν τον αναζητήσει κανείς, δεν κοπιάζει, για να τον βρεί καθόλου, που σίγουρα είναι και το ευαίσθητο σημείο, που η οικογένεια, χάνει πλέον, κάθε λόγο ύπαρξης, και διαλύεται, είναι φαινόμενο υπαρκτό. Απόδειξη τα πολλαπλασιαζόμενα διαζύγια, ,σε όλες τις ηλικίες πιά, κατά κύριο λόγο στις πόλεις.
_Άλλο ένα φαινόμενο της εποχής μας είναι ότι τα παιδιά, ειδικά των πιό εύπορων οικογενειών, φεύγουν πολύ γρήγορα, από την εστία, και μένουν σε δικό τους σπίτι, με αποτέλεσμα, η οικογένεια αποδυναμώνεται, χάνοντας τα νεαρά μέλη της..Υπάρχει και το μεγάλο ζήτημα που αφορά την ευθύνη που έχουμε προς τους γέροντες γονείς μας, και τα φαινόμενα της αδιαφορίας, που δυστυχώς έγινε από τον ήλιο φαεινότερο στα χρόνια της πανδημίας, σε όλους μας, μετρώντας τα ευαγή ιδρύματα κοινώς γηροκομεία.....Αυτό φίλε αναγνώστη θα είναι το επόμενο θέμα, που θα μας φέρει σίγουρα δάκρυα στα μάτια.
Ας τελειώσουμε όμως τη σημερινή μας γραφή, με μια ευχή σαν προσευχή, Τον νού μας στην οικογένεια και στις αξίες της, γιατί έχει αποδειχθεί, πως κανένα άλλο περιβάλλον, δεν μπορεί να εγγυηθεί τη πνευματική, ψυχική γαλήνη, και υγεία σωματική, ημών των θνητών.!
* Η κα Παυλίνα Μπεχράκη, είναι Εικαστικός, Συγγραφέας και Ποιήτρια από την Κόρινθο.
-ΒΕΒΑΙΑ οι θεσμοί αντιστέκονται, αυτοσυντηρούνται, όταν όμως οι μεταβολές ξεπεράσουν το όριο, περνούν, κακά τα ψέματα, μεγάλη δοκιμασία. Εάν καταφέρουν να προσαρμοστούν και να νικήσουν, την αμφισβήτηση κυρίως, η οποία όπως γνωρίζουμε, εμφανίζεται στην ιστορία της ανθρωπότητας με διάφορες μορφές, σώζουν στοιχεία από τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά τους, άλλοτε περισσότερα, και άλλοτε λιγότερα. Τό πρόβλημα παρουσιάζεται, όταν δεν γίνεται,αντιληπτή έγκαιρα η μετάλλαξη, και η διάλυση, σε αυτή τη περίπτωση, θα είναι αναπόφευκτη.
-Ο ΘΕΣΜΟΣ τής Οικογένειας, κατά τον πηγαιμό της ανθρωπότητας, από τότε που μπορούμε να τον παρακολουθήσουμε, μέσα στο τοπίο του δυτικού πολιτισμού, έχει γνωρίσει πολλές δοκιμασίες. Ή μορφή για παράδειγμα της <πυρηνικής> οικογένειας,{γονείς και παιδιά, μέχρι να ενηλικιωθούν ή περίπου,}όπως την έχουμε σήμερα, είναι σχετικά πρόσφατη, όπως γνωρίζουμε εμείς οι μεγαλύτεροι, και έχει επικρατήσει. Πρίν κάποια χρόνια ,η δομή της Ελληνικής οικογένειας ήταν εκτεταμένη με διάφορες σχέσεις ιεραρχίας, και εξουσίας, στον μικρόκοσμό της. Ή αλήθεια είναι πως στον τύπο των συγγενικών σχέσεων, καθρεφτίζεται η φυσιογνωμία, του Πολιτισμού, μιάς κοινωνίας, και αντίστροφα.
Στις μέρες μας όμως, λόγω πολλών και διαφόρων αιτιών, και παραγόντων, ακόμα και η κλειστή - πυρηνική οικογένεια, πάει με σταθερά πηδηματάκια, προς τη διάλυση, και δεν είναι υπερβολή, να υποστηρίξουμε με επιχειρήματα, αυτή την άποψη. Το φαινόμενο αυτό δυστυχώς ήλθε από το εξωτερικό, και το βλέπουμε να έχει ριζώσει στις μεγάλες κυρίως πόλεις, και σε ορισμένες κοινωνικές τάξεις, και μας ανησυχεί πολύ, όλους εμάς τους Παραδοσιακούς Έλληνες, που πάντα καμαρώναμε για την οικογενειακή σχέση, τη βαθειά, που στηρίζεται στον σεβασμό την αγάπη, τη φροντίδα, το νοιάξιμο, του ενός προς το άλλο μέλος της, και πιστεύαμε μέχρι πρόσφατα, πως αυτό ποτέ δεν θα αλλάξει. και αν το βλέπουμε θα είναι πάντα η εξαίρεση, και ποτέ δεν πρόκειται να γίνει ο κανόνας. Δυστυχώς όμως, μέρα τη μέρα το προειδοποιητικό φαινόμενο που γύρω μας βουίζει,, μας ανησυχεί, για να μη πούμε πως μας διαψεύδει..
_ΠΩΣ όμως φθάσαμε ως εδώ? Πως, πότε προετοιμάστηκε, και σήμερα είναι ορατό αυτό το αρνητικό φαινόμενο? Κύριο αίτιο κατά τη ταπεινή μας γνώμη, φίλε αναγνώστη, είναι η διαφοροποίηση της εργασίας, λόγω περισσότερων αναγκών, του σύγχρονου τρόπου ζωής.
Της λεγόμενης εξέλιξης. Με αποτέλεσμα η οικογένεια, άρχισε να παραιτείται, από το παρτροπαράδοτο τρόπο λειτουργίας. Τό σπίτι επί αιώνες ,ήταν η εστία, το κέντρο της κοινωνικής αναγνώρισης,και της ασφάλειας, όπου ικανοποιούνταν οι ανάγκες τις καθημερινότητας.
Τά πάντα. Ό έρωτας, η βαθιά αγάπη, που δυναμώνει η επαφή, ο διάλογος, μεταξύ των γονιών, η αγωγή των παιδιών, η ψυχαγωγία, η συντροφικότητα, η περίθαλψη, στην αρρώστια, και στα γηρατειά, και το νοικοκύρεμα γενικά και ιδικά. Όλα αυτά τα αγαθά, μόνο με σα στην οικογένεια, μπορεί κανείς να τα εξασφαλίσει.
Στό χθές ακόμα, το πολύ κοντινό, ο εργένης, η ανύπαντρη κόρη η χήρα, η χωρισμένη γυναίκα, υπέφεραν από απομόνωση, και μοναξιά. Σήμερα αυτό δεν υπάρχει ούτε στο πιό μικρό χωριό, από τότε κυρίως που βγήκε η γυναίκα στο στίβο της εργασίας και όχι μόνο, έγινε δηλαδή μια ενεργή πολίτις εργαζόμενη συμμετέχει στο Πολιτικό Επιστημονικό και Κοινωνικό γίγνεσθαι, και δεν είναι μόνο οικοδέσποινα. Όλες αυτές οι ανάγκες, εκ των πραγμάτων συνηθίζεται ,όχι σπάνια, πιά, να εξυπηρετούνται εκτός σπιτιού.
-ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ μεγαλώνουν με νταντάδες, πηγαίνουν από πολύ μικρά στους βρεφικούς σταθμούς, και το νηπιαγωγείο, και αργότερα στο σχολείο, μένουν μέχρι αργά, σε ειδικά προγράμματα, για να διευκολύνουν τους δύο εργαζόμενους γονείς, τους απόντες....Το έτοιμο φαγητό, αντικατέστησε το καθημερινό μαγείρεμα, τη συνάντηση της οικογένειας γύρω από το τραπέζι, ,το καθαριστήριο το πλύσιμο των ρούχων, και πάει λέγοντας. Όσο για τη ψυχαγωγία στο σπίτι, έγινε βαρετή, μπροστά στο γυάλινο κουτί, με ό,τι αυτό συνήθως περιέχει, που όχι μόνο δεν μας ευχαριστεί, δεν μας ξεκουράζει, αλλά μας γεμίζει ανησυχία και φόβο, έτσι που γινόμαστε δέκτες μιας φοβικής παγκοσμιοποιημένης πληροφόρησης, από τη μιά, και θεάματα φτηνά, με ό,τι αυτό σημαίνει. Έτσι όταν βραδιάζει, και κυρίως τα Σαββατοκύριακα, όλοι μικροί και μεγάλοι τρέχουμε να εγκαταλείψουμε το σπίτι μας. Δέν μένει δηλαδή τίποτα να γίνει κάτω από την ίδια στέγη, που ενώνει την οικογένεια. Ακόμα και ο έρωτας, που βρίσκεται σε μεγάλη αφθονία έξω, και αν τον αναζητήσει κανείς, δεν κοπιάζει, για να τον βρεί καθόλου, που σίγουρα είναι και το ευαίσθητο σημείο, που η οικογένεια, χάνει πλέον, κάθε λόγο ύπαρξης, και διαλύεται, είναι φαινόμενο υπαρκτό. Απόδειξη τα πολλαπλασιαζόμενα διαζύγια, ,σε όλες τις ηλικίες πιά, κατά κύριο λόγο στις πόλεις.
_Άλλο ένα φαινόμενο της εποχής μας είναι ότι τα παιδιά, ειδικά των πιό εύπορων οικογενειών, φεύγουν πολύ γρήγορα, από την εστία, και μένουν σε δικό τους σπίτι, με αποτέλεσμα, η οικογένεια αποδυναμώνεται, χάνοντας τα νεαρά μέλη της..Υπάρχει και το μεγάλο ζήτημα που αφορά την ευθύνη που έχουμε προς τους γέροντες γονείς μας, και τα φαινόμενα της αδιαφορίας, που δυστυχώς έγινε από τον ήλιο φαεινότερο στα χρόνια της πανδημίας, σε όλους μας, μετρώντας τα ευαγή ιδρύματα κοινώς γηροκομεία.....Αυτό φίλε αναγνώστη θα είναι το επόμενο θέμα, που θα μας φέρει σίγουρα δάκρυα στα μάτια.
Ας τελειώσουμε όμως τη σημερινή μας γραφή, με μια ευχή σαν προσευχή, Τον νού μας στην οικογένεια και στις αξίες της, γιατί έχει αποδειχθεί, πως κανένα άλλο περιβάλλον, δεν μπορεί να εγγυηθεί τη πνευματική, ψυχική γαλήνη, και υγεία σωματική, ημών των θνητών.!
* Η κα Παυλίνα Μπεχράκη, είναι Εικαστικός, Συγγραφέας και Ποιήτρια από την Κόρινθο.
Αφήστε ένα σχόλιο