Στη μνήμη του Θωμά Σιαπκαρά Φ.1781
Στη μνήμη του Θωμά Σιαπκαρά
Έφυγε από κοντά μας ένας δικός μας άνθρωπος. Ένας αυτοδημιούργητος μαχητής της ζωής, με ανεπιτίδευτη φυσικότητα και ντόμπρο χαρακτήρα. Ένας σπάνιος για τις μέρες μας «πάτερ – φαμίλιας», όχι με την έννοια του πατερναλιστή αλλά του φαμελίτη που στην αντίληψή του συνεκτικό κοινωνικό κύτταρο παραμένει η οικογένεια.
Τιμώντας τη μνήμη του είμαστε εδώ για να κατευοδώσουμε σφίγγοντας την καρδιά μας στο ταξίδι που δεν έχει επιστροφή.
Σε παρόμοιες στιγμές στιγμές μισεμού είναι συνηθισμένοι φραστικοί υπερθετικοί εκ των υστέρων λες και ο απερχόμενος ήταν θαλασσινό νερό που περιμέναμε να εξατμιστει για να δούμε το αλάτι του. Προσωπικά, είχα εκτιμήσει πολύ πριν από το αλάργεμά του το «άλας» της ντομπροσύνης του και δε θα φτάσω σε πρωθύστερες εκτιμήσεις. Θα σταθώ μόνο στην τελευταία τηλεφωνική μας συνομιλία πριν μπει στο νοσοκομείο.
Λες και είχε ψυχανεμιστεί το επερχόμενο μου είχε πει:
«Φοίβο μεγαλώσαμε αλλά το έχω φιλοσοφήσει. Ζήσαμε άλλωστε και σταθήκαμε τυχεροί αφού το βιο μας είναι καλά παιδιά και καλύτερα εγγόνια. Το παραπονό μου είναι ότι δεν προκάνω να τα χαρώ. Όταν μείνετε πίσω να τα χετε στο νου σας…»
Φίλε μου, δεν ήσουν από τους κιοτήδες που μαραζώνουν βλέποντας να γεμίζει το κάτω, αδειάζοντας το επάνω μέρος της βιολογικής μας κλεψύδρας. Αφού ο θάνατος νομοτελειακά παραμένει αθάνατος, σωστά το φιλοσόφησες. Το όπλο που μας απομένει στην αναμέτρηση μαζί του είναι η αναπαραγωγική δημιουργία.
Να ζεις σαν ετοιμοθάνατος και να δημιουργείς σαν αθάνατος έχουν πει οι σοφοί.
Αν τώρα μπορούσες να ανοίξεις τα βασιλεμένα μάτια σου και να δεις την Κατερινούλα, την Στελίτσα, την Φοίβη και τον Φίλιππο μικρούς παραστάτες δίπλα σου θα νιωθες δικαιωμένος για τους συνεχιστές σου.
«Συνεχιστές» του παππού που ξόδεψε τις μέρες του παστρικά για να χει συνειδησιακά και τις νύχτες του ήσυχες.
Κι αν μπορούσες να μιλήσεις σίγουρα θα τους διάβαζες τις γραμμές που μαζί είχαμε υπογραμμίσει όταν κουτσοπίναμε στο σπίτι σου: «Παιδιά μου, με όσες δυνάμεις μου έχουν απομείνει πολέμησα μέχρι το τέλος. Λαβώθηκα, πόνεσα, και τύλιξα πολλές φορές το κούτελό μου με μαντήλι κόκκινο για να μην ξεκρίνονται τα αίματα, αλλά λιποτάκτης δεν έγινα. Σας παραδίνω σήμερα μια σαρανταπληγιασμένη αλλά απροσκύνητη ψυχή. Αυτό είναι το αληθινό νόημα του αληθινού ανθρώπου πάνω στη γη».
Θωμά, παρότι το όνομά σου παραπέμπει σε δυσπιστία, πίστεψέ με:
- Η παραγγελία σου θα τηρηθεί…
Να ζεις σαν ετοιμοθάνατος και να δημιουργείς σαν αθάνατος έχουν πει οι σοφοί.
Αν τώρα μπορούσες να ανοίξεις τα βασιλεμένα μάτια σου και να δεις την Κατερινούλα, την Στελίτσα, την Φοίβη και τον Φίλιππο μικρούς παραστάτες δίπλα σου θα νιωθες δικαιωμένος για τους συνεχιστές σου.
«Συνεχιστές» του παππού που ξόδεψε τις μέρες του παστρικά για να χει συνειδησιακά και τις νύχτες του ήσυχες.
Κι αν μπορούσες να μιλήσεις σίγουρα θα τους διάβαζες τις γραμμές που μαζί είχαμε υπογραμμίσει όταν κουτσοπίναμε στο σπίτι σου: «Παιδιά μου, με όσες δυνάμεις μου έχουν απομείνει πολέμησα μέχρι το τέλος. Λαβώθηκα, πόνεσα, και τύλιξα πολλές φορές το κούτελό μου με μαντήλι κόκκινο για να μην ξεκρίνονται τα αίματα, αλλά λιποτάκτης δεν έγινα. Σας παραδίνω σήμερα μια σαρανταπληγιασμένη αλλά απροσκύνητη ψυχή. Αυτό είναι το αληθινό νόημα του αληθινού ανθρώπου πάνω στη γη».
Θωμά, παρότι το όνομά σου παραπέμπει σε δυσπιστία, πίστεψέ με:
- Η παραγγελία σου θα τηρηθεί…
Καλό σου ταξίδι Θωμά.
Φοίβος Προύντζος
Φοίβος Προύντζος
Φλεβάρης 2022
Αφήστε ένα σχόλιο