Το κοριτσάκι με τα σπίρτα! Ένα παραμύθι μίας άλλης εποχής; Φ.1769
| ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΕΙΑΚΗ ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΑ |
Το κοριτσάκι με τα σπίρτα!
Ένα παραμύθι μίας άλλης εποχής;
 |
Γράφει - Επιμελείται Εύη Κοκκίνου - Κελλάρη* |
Το κοριτσάκι φορούσε κάτι παλιές παντόφλες, όταν βγήκε από το σπίτι της, αλλά δεν την βοήθησαν και πολύ για να μην κρυώνουν τα ποδαράκια της. Οι παντόφλες ήταν τεράστιες, καθώς ανήκαν κάποτε στην μητέρα του.
 |
Το κοριτσάκι με τα σπίρτα και ο περαστικός (Ει- κόνα Wikipedia/Bertall) |
Έτσι η μικρή τις έχασε όταν έτρεξε για να αποφύγει δύο άμαξες που περνούσαν με μεγάλη ταχύτητα τον δρόμο. Την μία δεν μπόρεσε να την ξαναβρεί και την άλλη την πήρε και εξαφανίστηκε ένας πιτσιρικάς ο οποίος της φώναξε ότι θα την κάνει κούνια για το παιδί που κάποτε θα αποκτούσε.
Έτσι το κοριτσάκι περπατούσε με γυμνά ποδαράκια που είχαν μελανιάσει και κοκκινίσει από τον πάγο στο έδαφος. Την παλιά της ποδιά την είχε γεμίσει με σπίρτα, ενώ κρατούσε κι ένα ματσάκι στη χούφτα της για να τα πουλήσει. Σε όλη τη διάρκεια της μέρας, όμως, δεν είχε πουλήσει ούτε ένα πακετάκι σπίρτα, ούτε κανείς της έδωσε την παραμικρή ελεημοσύνη. Όλοι την αγνόησαν, μέχρι που μια άμαξα, που πέρασε βιαστική, την έριξε κάτω και τα σπίρτα σκόρπισαν. Πεινασμένη και παγωμένη η μικρή συνέχισε να περπατάει ώσπου βρήκε μια γωνιά για να αποφύγει το κρύο, αφού πέρασε από φωτισμένες χριστουγεννιάτικες βιτρίνες και στολισμένα σαλόνια, απ΄ όπου την έδιωχναν.… Όλα τα παράθυρα φεγγοβολούσαν και από παντού ερχόταν η υπέροχη μυρωδιά του ψητού φαγητού.
Το κοριτσάκι κρύωνε όλο και περισσότερο. Ωστόσο δεν τολμούσε να επιστρέψει στο σπίτι της χωρίς να έχει πουλήσει ούτε ένα κουτάκι σπίρτα και χωρίς να έχει πάρει ούτε ένα κέρμα. Ήταν σίγουρο ότι ο πατέρας της θα τη χτυπούσε, ενώ και στο σπίτι είχε πολύ κρύο… «Πόσο καλό θα μου έκανε ένα σπίρτο!» σκέφτηκε το κοριτσάκι.
Αχ και να τολμούσε να πάρει ένα σπίρτο από το κουτάκι και να το έτριβε στον τοίχο για να ζεστάνει λίγο τα δάχτυλά της. Επιτέλους, βρήκε το θάρρος και τράβηξε ένα σπίρτο. Άναψε ένα ένα τα σπίρτα για να ζεσταθεί με τη φλόγα τους και στο φως του κάθε σπίρτου της παρουσιάζονταν οράματα, μία σιδερένια σόμπα που η φωτιά της έκαιγε και την ζέσταινε, μια γεμιστή γαλοπούλα, ένα υπέροχο χριστουγεννιάτικο δέντρο … Το όραμα της γιαγιάς της, του μόνου ανθρώπου που της είχε φερθεί με καλοσύνη όσο ζούσε. Με το όραμα αυτό η μικρή άφησε την τελευταία της πνοή από το κρύο… «Θα προσπάθησε να ζεσταθεί!» είπε κάποιος περαστικός μόλις την είδε νεκρή το πρωί. Κανείς δεν ήξερε, όμως, πόσα όμορφα πράγματα είχε δει και με πόση λάμψη πέρασε με την γιαγιά της προς το νέο έτος.».
Θα μου πείτε «παραμύθια θα λέμε τώρα;»… Είναι, όμως, παραμύθι μίας άλλης μακρινής εποχής ή πρόκειται για μία τραγική ιστορία, που επαναλαμβάνεται συνεχώς υπό την ανοχή της κοινωνίας και ημών των ίδιων;
Ακούγοντας την είδηση του τραγικού θανάτου, στις 17 Νοεμβρίου, ενός 8χρονου κοριτσιού, που είχε «σφηνωθεί» στη μεταλλική πόρτα ενός εργοστασίου στο Κερατσίνι και «κανείς ΔΕΝ ΑΝΤΙΛΗΦΘΗΚΕ ότι ήταν άνθρωπος»…, ήρθε συνειρμικά στη μνήμη μου αυτό το παραμύθι του Δανού ποιητή και συγγραφέα Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1845. Μου ήρθε η εικόνα του μικρού κοριτσιού με τα σπίρτα που το προσπερνούσαν οι περαστικοί αδιάφοροι, μολονότι το έβλεπαν ξυπόλητο να κρυώνει μέσα στον χιονιά και δεν το βοηθούσαν….
Αυτό το παραμύθι μου δημιουργούσε πάντα τρόμο. Ως παιδί δεν αντιλαμβανόμουν γιατί έπρεπε ένα «χριστουγεννιάτικο» παραμύθι να είναι τόσο ζοφερό… Απόδιωχνα από το μυαλό μου την σκέψη ενός μικρού παιδιού που βασανίζεται, κρυώνει μέσα στο σκοτάδι, ενώ γύρω του γλεντούσαν, τα τζάκια στα σπίτια ήταν αναμμένα και γιόρταζαν την Πρωτοχρονιά… Τώρα πια οι σκληρές αυτές εικόνες αποτελούν την καθημερινότητά μας… Και τρέμω μήπως και εξοικειωθώ μαζί τους και τις θεωρήσω «δεδομένες»!
Τρέμω μήπως σταματήσω να νιώθω φόβο στη σκέψη ότι παιδιά γύρω μου πεινούν, κρυώνουν, φοβούνται… πεθαίνουν… από την κακοποίηση των μεγάλων, από την εκμετάλλευση των γονέων, από την έλλειψη κοινωνικής πρόνοιας… Τρέμω μήπως αρχίσω να θεωρώ «φυσιολογική» την υποκριτική αντίδραση του Κράτους και της κοινωνίας, η οποία «λυπάται» για τα τραγικά συμβάντα ή «κατακρίνει» τα κακώς κείμενα «την επόμενη μέρα», ενώ όταν πρέπει να δράσει αδιαφορεί εγκληματικά!
Γιατί ποιο άλλο μπορεί να είναι το νόημα πίσω από το «παραμύθι», εκτός από το να αντιδράμε στην Αδικία με τη συμμετοχή μας στην απονομή Δικαιοσύνης , στην Κακία με το να δίνουμε απλόχερα την Αγάπη μας, στην Αδιαφορία με το Ενδιαφέρον , την Αλληλεγγύη και Βοήθεια , στην Απραξία με την Πράξη , στην Ανομία με δίκαιους νόμους , στην εγκατάλειψη και έλλειψη Πρόνοιας με πραγματικές Δομές και Οργάνωση Κοινωνικής Πρόνοιας!
Ο Δημιουργός μάς χάρισε έναν κόσμο όμορφο, πλούσιο, πολύχρωμο, ευωδιαστό, ο οποίος γίνεται όσο σκληρός και απάνθρωπος εμείς το επιτρέπουμε… Εμείς επιλέγουμε τον κόσμο στον οποίο τελικά θέλουμε να ζούμε!
Συμβάλλοντας ενεργά, ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί, μπορούμε να ανάψουμε τη φλόγα και να ζεστάνουμε πρωτίστως την καρδιά μας, ώστε το «Κοριτσάκι με τα σπίρτα» να γίνει πράγματι το «παραμύθι μίας άλλης εποχής»!
* Η Εύη Κοκκίνου-Κελλάρη είναι Δικηγόρος Διαμεσολαβήτρια
Msc στη Διοίκηση Τουριστικών Επιχειρήσεων
Απ. Παύλου 40 Κόρινθος
τηλ. 27410 84568 6944964225
email:ekokklaw@otenet.gr
Αφήστε ένα σχόλιο