ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ; φ.1735
ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
Όλοι γνωρίζουμε τις επιστημονικής φαντασίας ταινίες τρόμου, στις οποίες οι βρυκόλακες τρέφονται με το αίμα ανθρώπων. Όσους καταφέρνουν να δαγκώσουν στον λαιμό με τα μεγάλα σουβλερά δόντια τους, τούς ¨δρακουλεύουν¨ στον κόσμο τους. Τους κάνουν και αυτούς βρυκόλακες. Για να έχουν όμως ανεμπόδιστη πρόσβαση στην «πηγή» της τροφοδοσίας τους, πρέπει προηγουμένως να φροντίσουν, με την πειθώ ή τον υπνωτισμό των υποψηφίων θυμάτων τους, να απομακρυνθεί πάση θυσία από το στήθος τους ο Σταυρός που ενδεχομένως φοράνε. Γιατί όμως πρέπει να γίνει αυτό;
Την απάντηση μάς την δίνει το εξαποστειλάριο της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, που ψάλλεται κάθε χρόνο στις 14 Σεπτεμβρίου και μας προβάλλει τις ιδιότητες του Σταυρού: Διότι ο Σταυρός, σύμφωνα με τον ύμνο αυτό, είναι ο «φύλαξ πάσης της οικουμένης», «των πιστών το στήριγμα», «των Αγγέλων η δόξα» και «των δαιμόνων το τραύμα». Να λοιπόν, γιατί φοβούνται οι δαιμονισμένοι βρυκόλακες τον Σταυρό. Ξέρουν ότι, εάν Τον ακουμπήσουν, θα τους κάψει.
«Βρυκόλακες» σήμερα με άλλη έννοια οι Τούρκοι. Και «Σταυρός» για τα ακριτικά νησιά μας η στρατιωτική οχύρωσή τους. Αυτή εμποδίζει την εκ του ασφαλούς «δρακούλευσή» τους από την αιμοτραφή Τουρκία. Γι’ αυτό ζητεί επίμονα την αποστρατιωτικοποίησή τους. Επικαλείται μάλιστα για την θεμελίωση της απαίτησής της τις σχετικές Συνθήκες, με τις οποίες μάς παραχωρήθηκαν τα νησιά αυτά, ήτοι αφ’ ενός μεν την Συνθήκη της Λωζάνης του 1923 και αφ’ ετέρου την Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων του 1947. Με την Συνθήκη της Λωζάνης, που υπεγράφη ένα χρόνο μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, μάς παραχωρήθηκαν, δια του άρ. 12 αυτής, τα νησιά του Βόρειο-Ανατολικού Αιγαίου [Λήμνος, Σαμοθράκη, Μυτιλήνη (έτσι ονομάζεται στην Συνθήκη η Λέσβος!), Χίος, Σάμος και Ικαρία με σαφή προσδιορισμό των θαλασσίων συνόρων της Τουρκίας στα τρία ναυτικά μίλια από τις ακτές της, υπό την επιφύλαξη αντιθέτων ρυθμίσεων σε άλλες διατάξεις της εν λόγω Συνθήκης]. Αντιστοίχως με την Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων, που υπεγράφη δύο χρόνια μετά την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η ηττηθείσα στον πόλεμο αυτό Ιταλία υποχρεώθηκε, δια του άρ. 14 αυτής, να μας μεταβιβάσει τα Δωδεκάνησα [Αστυπάλαια, Ρόδο, Χάλκη, Κάρπαθο, Κάσο, Τήλο, Νίσυρο, Κάλυμνο, Λέρο, Πάτμο, Λειψούς, Σύμη, Κω και Καστελλόριζο μαζί με τις παρακείμενες νησίδες (βλ. Ίμια) ], από την κυριότητα των οποίων είχε παραιτηθεί υπέρ της Ιταλίας με το άρ. 15 της Συνθήκης της Λωζάνης. Ακολούθησε ένα χρόνο αργότερα η ενωμάτωσή των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα που έγινε επισήμως στις 7 Μαρτίου του 1948.
Η ερμηνεία που δίνουν οι Τούρκοι στα σχετικά άρθρα των εν λόγω Συνθηκών τεκμηριώνει, κατά την άποψή τους, το δικαίωμα κυριότητας της Τουρκίας στα κατεχόμενα (!) από την Ελλάδα δικά τους νησιά του Αιγαίου. Η επιχειρηματολογία τους απλουστευτικά βολική. Εφ’ όσον, λένε οι Τούρκοι, οι προαναφερθείσες Συνθήκες της Λωζάνης και των Παρισίων παραχώρησαν τα νησιά του Βορείου Αιγαίου και τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα υπό τον όρο της αποστρατιωτικοποίησής τους, η μη τήρηση εκ μέρους της Ελλάδος του όρου αυτού, συνεπάγεται την ματαίωση της περιέλευσης των σχετικών νησιών στην κυριότητά της. Άρα, όλα τα νησιά του Βορείου Αιγαίου και τα Δωδεκάνησα, με βάση τις Συνθήκες αυτές ανήκουν στην Τουρκία. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να θεμελιωθεί το νεοφανές δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας», που προβάλλουν εσχάτως οι Τούρκοι έναντι της Ελλάδος, την οποία η παγκόσμια ιστορία έχει καταγράψει στις δέλτους της ως την πρώτη ναυτική δύναμη στον κόσμο που «αυλακώνει» τις θάλασσες εδώ και 4.000 περίπου χρόνια;
Θα μπορούσε να ευδοκιμήσει το δόγμα αυτό, εάν ο «Σουλτάνος» δεν οιστρηλατείτο στην σύλληψή του από την οθωμανική «γεωγραφία» της καρδιάς του και από την αναθεωρητική στάση που εκδηλώνει συνολικά έναντι των πιο πάνω Συνθηκών και ιδίως έναντι της Συνθήκης της Λωζάνης, που αποτελεί, όπως είδαμε, την βάση της Συνθήκης των Παρισίων ως προς τα Δωδεκάνησα;
Πρέπει λοιπόν εδώ να δούμε, τί λένε οι σχετικές διατάξεις των Συνθηκών Λωζάνης και Παρισίων που επιβάλλουν την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Βόρειο-Ανατολικού Αιγαίου και των Δωδεκανήσων, για να κρίνουμε, ποιός είναι ο νομικός χαρακτήρας αυτής της περίφημης «αποστρατιωτικοποίησης». Αποτελεί πράγματι διαλυτική αίρεση, της οποίας η πλήρωση συνεπάγεται την ματαίωση της μεταβίβασης των σχετικών νησιών στην Ελλάδα, όπως ισχυρίζονται οι Τούρκοι, ή μήπως είναι κάτι άλλο; Ας αρχίσουμε την «διαδρομή» μας στα κείμενα των δύο αυτών Διεθνών Συνθηκών με πρώτο «σταθμό», όπως είναι φυσικό, την Συνθήκη της Λωζάνης. Στην πρώτη κιόλας πρόταση του άρ. 13 αυτής διαβάζουμε επί λέξει: «Προς εξασφάλισιν της ειρήνης, η Ελληνική Κυβέρνησις υποχρεούται να τηρή εν ταις νήσοις Μυτιλήνη, Χίω, Σάμω και Ικαρία (παραλείπεται η μνημόνευση της Λήμνου και της Σαμοθράκης που είναι πιο μακρυά από τις τουρκικές ακτές) τα ακόλουθα μέτρα...», τα οποία εξειδικεύονται στη συνέχεια ως απαγόρευση χρησιμοποίησης στρατιωτικών ή ναυτικών βάσεων, οχυρωματικών έργων κλπ. Ιδού λοιπόν ο λόγος, για τον οποίο, ετέθη κατ’ απαίτηση της Τουρκίας, η αποστρατιωτικοποίηση των πολύ κοντινών προς τις ακτές της νησιών: Η εξασφάλιση της ειρήνης!
Ήσαν νωπές ακόμη οι πληγές από την Μικρασιατική εκστρατεία της Ελλάδος και ευλόγως η Τουρκία φοβόταν την επανάληψη της επιθετικής δραστηριότητας των Ελλήνων εναντίον της. Αυτή την φορά από τα κοντινά νησιά. Μια ανάσα δίπλα της. Για τον ίδιο λόγο επιβάλλεται, προφανώς, στο άρ. 14 παρ. 2 της Συνθήκης των Παρισίων σε συνδυασμό με το παράρτημα ΧΙΙΙ αυτής η υποχρέωση αποστρατιωτικοποίησης των Δωδεκανήσων. Ευλόγως άλλωστε. Σε μια Διάσκεψη Ειρήνης δεν μπορείς να μιλάς για τίποτε άλλο, πέρα από τις προϋποθέσεις της διασφάλισής της.
Η αποστρατιωτικοποίηση λοιπόν των νησιών του Αιγαίου δεν επιβάλλεται ως διαλυτική αίρεση, αλλά ως πρόνοια προς εξασφάλιση της ειρήνης! Εάν αναλογισθεί κάποιος, από ποιόν κινδυνεύει σήμερα η ειρήνη στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, εύκολα μπορεί να κρίνει, όχι μόνο την αναγκαιότητα της διατήρησης, αλλά και της περαιτέρω ενίσχυσης της στρατιωτικής οχύρωσης όλων των νησιών του Αιγαίου. Θυμίζουμε: Οi «βρυκόλακες» μονίμως διαμαρτύροντο για την παρουσία της ΕΛΔΥΚ (Ελληνικής Δύναμης) στην Κύπρο. Την εφοβούντο, διότι δεν μπορούσαν να την «δρακουλεύσουν» εύκολα. Κατάφεραν με την πονηριά τους να διώξουν επί δικτατορίας τον «Σταυρό» το 1967 από την Μεγαλόνησο. Εφτά χρόνια αργότερα ο Αττίλας με την εισβολή του έκανε άνετα το «δρακούλεμά» του στον μαρτυρικό λαό της Κύπρου, το ήμισυ της οποίας κατέχει έκτοτε δια των όπλων. Με την φαρισαϊκή ανοχή των «μεγάλων», οι οποίοι με τα ομόφωνα ψηφίσματα και ανακοινωθέντα τους καταδικάζουν εκείνο που υποθάλπουν δια της σιωπής τους! Το λάθος που διαπράξαμε τότε στην Κύπρο, ας μη το επαναλάβουμε σήμερα στα νησιά του Αιγαίου. Εάν οι «βρυκόλακες» ζητούν την απομάκρυνση του «Σταυρού» από τα νησιά μας, το κάνουν μόνο για ένα λόγο:
Διότι δεν μπορούν αλλιώς να τα «δρακουλεύσουν» στην «γεωγραφία» τους.
* Ο Αλεξάνδρος Π. Κωστάρας είναι Ομότιμος Καθηγητής Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Γιατί οι βρυκόλακες φοβούνται τον Σταυρό;
 |
του Αλέξανδρου Κωστάρα*
|
Την απάντηση μάς την δίνει το εξαποστειλάριο της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, που ψάλλεται κάθε χρόνο στις 14 Σεπτεμβρίου και μας προβάλλει τις ιδιότητες του Σταυρού: Διότι ο Σταυρός, σύμφωνα με τον ύμνο αυτό, είναι ο «φύλαξ πάσης της οικουμένης», «των πιστών το στήριγμα», «των Αγγέλων η δόξα» και «των δαιμόνων το τραύμα». Να λοιπόν, γιατί φοβούνται οι δαιμονισμένοι βρυκόλακες τον Σταυρό. Ξέρουν ότι, εάν Τον ακουμπήσουν, θα τους κάψει.
«Βρυκόλακες» σήμερα με άλλη έννοια οι Τούρκοι. Και «Σταυρός» για τα ακριτικά νησιά μας η στρατιωτική οχύρωσή τους. Αυτή εμποδίζει την εκ του ασφαλούς «δρακούλευσή» τους από την αιμοτραφή Τουρκία. Γι’ αυτό ζητεί επίμονα την αποστρατιωτικοποίησή τους. Επικαλείται μάλιστα για την θεμελίωση της απαίτησής της τις σχετικές Συνθήκες, με τις οποίες μάς παραχωρήθηκαν τα νησιά αυτά, ήτοι αφ’ ενός μεν την Συνθήκη της Λωζάνης του 1923 και αφ’ ετέρου την Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων του 1947. Με την Συνθήκη της Λωζάνης, που υπεγράφη ένα χρόνο μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, μάς παραχωρήθηκαν, δια του άρ. 12 αυτής, τα νησιά του Βόρειο-Ανατολικού Αιγαίου [Λήμνος, Σαμοθράκη, Μυτιλήνη (έτσι ονομάζεται στην Συνθήκη η Λέσβος!), Χίος, Σάμος και Ικαρία με σαφή προσδιορισμό των θαλασσίων συνόρων της Τουρκίας στα τρία ναυτικά μίλια από τις ακτές της, υπό την επιφύλαξη αντιθέτων ρυθμίσεων σε άλλες διατάξεις της εν λόγω Συνθήκης]. Αντιστοίχως με την Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων, που υπεγράφη δύο χρόνια μετά την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η ηττηθείσα στον πόλεμο αυτό Ιταλία υποχρεώθηκε, δια του άρ. 14 αυτής, να μας μεταβιβάσει τα Δωδεκάνησα [Αστυπάλαια, Ρόδο, Χάλκη, Κάρπαθο, Κάσο, Τήλο, Νίσυρο, Κάλυμνο, Λέρο, Πάτμο, Λειψούς, Σύμη, Κω και Καστελλόριζο μαζί με τις παρακείμενες νησίδες (βλ. Ίμια) ], από την κυριότητα των οποίων είχε παραιτηθεί υπέρ της Ιταλίας με το άρ. 15 της Συνθήκης της Λωζάνης. Ακολούθησε ένα χρόνο αργότερα η ενωμάτωσή των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα που έγινε επισήμως στις 7 Μαρτίου του 1948.
Η ερμηνεία που δίνουν οι Τούρκοι στα σχετικά άρθρα των εν λόγω Συνθηκών τεκμηριώνει, κατά την άποψή τους, το δικαίωμα κυριότητας της Τουρκίας στα κατεχόμενα (!) από την Ελλάδα δικά τους νησιά του Αιγαίου. Η επιχειρηματολογία τους απλουστευτικά βολική. Εφ’ όσον, λένε οι Τούρκοι, οι προαναφερθείσες Συνθήκες της Λωζάνης και των Παρισίων παραχώρησαν τα νησιά του Βορείου Αιγαίου και τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα υπό τον όρο της αποστρατιωτικοποίησής τους, η μη τήρηση εκ μέρους της Ελλάδος του όρου αυτού, συνεπάγεται την ματαίωση της περιέλευσης των σχετικών νησιών στην κυριότητά της. Άρα, όλα τα νησιά του Βορείου Αιγαίου και τα Δωδεκάνησα, με βάση τις Συνθήκες αυτές ανήκουν στην Τουρκία. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να θεμελιωθεί το νεοφανές δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας», που προβάλλουν εσχάτως οι Τούρκοι έναντι της Ελλάδος, την οποία η παγκόσμια ιστορία έχει καταγράψει στις δέλτους της ως την πρώτη ναυτική δύναμη στον κόσμο που «αυλακώνει» τις θάλασσες εδώ και 4.000 περίπου χρόνια;
Θα μπορούσε να ευδοκιμήσει το δόγμα αυτό, εάν ο «Σουλτάνος» δεν οιστρηλατείτο στην σύλληψή του από την οθωμανική «γεωγραφία» της καρδιάς του και από την αναθεωρητική στάση που εκδηλώνει συνολικά έναντι των πιο πάνω Συνθηκών και ιδίως έναντι της Συνθήκης της Λωζάνης, που αποτελεί, όπως είδαμε, την βάση της Συνθήκης των Παρισίων ως προς τα Δωδεκάνησα;
Πρέπει λοιπόν εδώ να δούμε, τί λένε οι σχετικές διατάξεις των Συνθηκών Λωζάνης και Παρισίων που επιβάλλουν την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Βόρειο-Ανατολικού Αιγαίου και των Δωδεκανήσων, για να κρίνουμε, ποιός είναι ο νομικός χαρακτήρας αυτής της περίφημης «αποστρατιωτικοποίησης». Αποτελεί πράγματι διαλυτική αίρεση, της οποίας η πλήρωση συνεπάγεται την ματαίωση της μεταβίβασης των σχετικών νησιών στην Ελλάδα, όπως ισχυρίζονται οι Τούρκοι, ή μήπως είναι κάτι άλλο; Ας αρχίσουμε την «διαδρομή» μας στα κείμενα των δύο αυτών Διεθνών Συνθηκών με πρώτο «σταθμό», όπως είναι φυσικό, την Συνθήκη της Λωζάνης. Στην πρώτη κιόλας πρόταση του άρ. 13 αυτής διαβάζουμε επί λέξει: «Προς εξασφάλισιν της ειρήνης, η Ελληνική Κυβέρνησις υποχρεούται να τηρή εν ταις νήσοις Μυτιλήνη, Χίω, Σάμω και Ικαρία (παραλείπεται η μνημόνευση της Λήμνου και της Σαμοθράκης που είναι πιο μακρυά από τις τουρκικές ακτές) τα ακόλουθα μέτρα...», τα οποία εξειδικεύονται στη συνέχεια ως απαγόρευση χρησιμοποίησης στρατιωτικών ή ναυτικών βάσεων, οχυρωματικών έργων κλπ. Ιδού λοιπόν ο λόγος, για τον οποίο, ετέθη κατ’ απαίτηση της Τουρκίας, η αποστρατιωτικοποίηση των πολύ κοντινών προς τις ακτές της νησιών: Η εξασφάλιση της ειρήνης!
Ήσαν νωπές ακόμη οι πληγές από την Μικρασιατική εκστρατεία της Ελλάδος και ευλόγως η Τουρκία φοβόταν την επανάληψη της επιθετικής δραστηριότητας των Ελλήνων εναντίον της. Αυτή την φορά από τα κοντινά νησιά. Μια ανάσα δίπλα της. Για τον ίδιο λόγο επιβάλλεται, προφανώς, στο άρ. 14 παρ. 2 της Συνθήκης των Παρισίων σε συνδυασμό με το παράρτημα ΧΙΙΙ αυτής η υποχρέωση αποστρατιωτικοποίησης των Δωδεκανήσων. Ευλόγως άλλωστε. Σε μια Διάσκεψη Ειρήνης δεν μπορείς να μιλάς για τίποτε άλλο, πέρα από τις προϋποθέσεις της διασφάλισής της.
Η αποστρατιωτικοποίηση λοιπόν των νησιών του Αιγαίου δεν επιβάλλεται ως διαλυτική αίρεση, αλλά ως πρόνοια προς εξασφάλιση της ειρήνης! Εάν αναλογισθεί κάποιος, από ποιόν κινδυνεύει σήμερα η ειρήνη στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, εύκολα μπορεί να κρίνει, όχι μόνο την αναγκαιότητα της διατήρησης, αλλά και της περαιτέρω ενίσχυσης της στρατιωτικής οχύρωσης όλων των νησιών του Αιγαίου. Θυμίζουμε: Οi «βρυκόλακες» μονίμως διαμαρτύροντο για την παρουσία της ΕΛΔΥΚ (Ελληνικής Δύναμης) στην Κύπρο. Την εφοβούντο, διότι δεν μπορούσαν να την «δρακουλεύσουν» εύκολα. Κατάφεραν με την πονηριά τους να διώξουν επί δικτατορίας τον «Σταυρό» το 1967 από την Μεγαλόνησο. Εφτά χρόνια αργότερα ο Αττίλας με την εισβολή του έκανε άνετα το «δρακούλεμά» του στον μαρτυρικό λαό της Κύπρου, το ήμισυ της οποίας κατέχει έκτοτε δια των όπλων. Με την φαρισαϊκή ανοχή των «μεγάλων», οι οποίοι με τα ομόφωνα ψηφίσματα και ανακοινωθέντα τους καταδικάζουν εκείνο που υποθάλπουν δια της σιωπής τους! Το λάθος που διαπράξαμε τότε στην Κύπρο, ας μη το επαναλάβουμε σήμερα στα νησιά του Αιγαίου. Εάν οι «βρυκόλακες» ζητούν την απομάκρυνση του «Σταυρού» από τα νησιά μας, το κάνουν μόνο για ένα λόγο:
Διότι δεν μπορούν αλλιώς να τα «δρακουλεύσουν» στην «γεωγραφία» τους.
* Ο Αλεξάνδρος Π. Κωστάρας είναι Ομότιμος Καθηγητής Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Αφήστε ένα σχόλιο