ΧΡΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗ - ΘΕΩΣΗ φ.1727
ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΘΕΜΑΤΑ
Ο ουράνιος αθάνατος Θεός άνθρωπος, γίνεται με την θέλησή του, επίγειος θνητός Θεός άνθρωπος και ενσωματώνει μέσα του, την Θεία του φύση, το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν, δηλαδή όλα τα χαρακτηριστικά και το DNA, του Πατέρα του Δημιουργού.
Μας λέγει ο Ορφεύς σε ποίημα ‘’εκτίθεται, περί του διακρατείσθαι, Θεία Δυνάμει, τα πάντα και γεννητά υπάρχειν και επί πάντων’’.
Ο δε Πλάτων στη Πολιτεία (Ι 613) αναφέρει ‘’εί όσον δυνατόν ανθρώπω, ομοιούσθαι Θεω’’.
Κάθε άνθρωπος με την γέννησή του, ασυνείδητα αναζητά την ένωση με τον Θεό, εφόσον έχει ολοκληρώσει τις εμπειρίες που πήρε κατά τον γήινο βίον του ή (τους γήινους βίους κατ’ άλλους) διότι είχε το θάρρος να κατέβει, από τον παράδεισόν του, με την θέλησή του, για να βιώσει τους πιο χαμηλούς κραδασμούς της πλανεύτρας ύλης, καθάροντας και γνωρίζοντας τον εαυτό του ‘’Γνώθι σ’ αυτόν’’, 1ο Δελφικόν Παράγγελμα, γνώρισε τον εαυτό σου, θυμήσου (δηλαδή) ποιός είσαι; Ήπιες το πιοτό της λησμονιάς, ξέχασες την θεϊκή σου καταγωγή και έπρεπε, να γίνεις, να ζήσεις ως άσωτος υιός μέχρι που έφαγες τις κλωτσιές και έπεσες στην λάσπη με τους χοίρους, όταν τόλμησες, (επειδή πεινούσες) να πάρεις και να φας ένα χαρούπι από την τροφή του προς πάχυνση χοίρου, ακριβώς τότε θυμήθηκες τον Πατέρα σου! Και σκέφτηκες να γυρίσεις πίσω, όχι, σαν γιός του, αλλά ως υπηρέτης του, γιατί οι υπηρέτες του Πατέρα σου, ζουν όπως οι Άρχοντες εδώ.
Δεν περιγράφεται, η χαρά και η αγκαλιά του Πατέρα, στην επιστροφή σου, σε πλένουν , σε αρωματίζουν, σε στολίζουν και ο Πατέρας σου φοράει τον λευκό χιτώνα και περνάει στο χέρι σου το πλατινένιο δαχτυλίδι.
Σύμβολο της αιωνιότητας και κοιτώντας το, γύρω-γύρω, ζαλίζεσαι από τις λάμψεις των χρωμάτων και εκεί που νόμιζες, πως ήταν το τέλος του, άλλες υπερκόσμιες λάμψεις, σου δείχνουν, μια καινούργια αρχή και ούτω καθ’ εξής.
Αλλά σημασία έχει ο γυρισμός σου.
Ο Ιησούς Χριστός, ΘεόςΆνθρωπος, μας έδειξε τον δρόμο, πως; o άνθρωπος, γίνεται Θεός; ‘’ Εγώ Ειμί- η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή’’. ‘’Ο ακολουθών Εμοί, ου περιπατήσει εν τη σκοτία’’ και συνεχίζει ‘’ Θεοί εστέ και Υιοί Υψίστου Πάντες’’. Και να διευκρινίσουμε ότι, δεν μπορούμε να γίνουμε κάτι που ήδη είμαστε, (δηλαδή) απλώς πρέπει να θυμηθούμε ότι, είμαστε Θεοί εν Θεώ.
Το 1ο μας βήμα λοιπόν, μετά την επίγνωση του εαυτού, είναι, η Χριστοποίηση, (δηλαδή) ο μυστικός γάμος της ψυχής με το Χριστό.
Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος λέγει: ‘’ εάν δεν εξισώσεις, εαυτόν προς τον Θεόν, δεν δύνασαι να νοήσεις αυτόν’’, διότι, ‘’ το όμοιον, τω ομοίω νοητόν, μεγένθυνον τον εαυτόν, μέχρις αμετρήτου μεγέθους, υπερακοντίσας κάθε σωματικόν, αφού υπερπηδήσεις κάθε χρόνον, γενοί Αιών και τότε θα νοήσεις τον Θεόν’’.
Ο άνθρωπος λοιπόν, μέτρο πάντων έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, είναι εκείνος, που μέσω αυτού, μπορούμε να κατανοήσουμε τον Θεό, μέσα απο τις ιδιότητές του.
Το κατ΄ εικόνα, είναι το κτιστόν και το καθ’ ομοίωση, είναι το άκτιστον.
Σήμερα όμως στην νέα κοσμική περίοδο του Υδροχόου, όλα αυτά γίνονται, πολύ πιο εύκολα και κατανοητά, εάν με αγάπη επιτρέψαμε η καρδία μας να γίνει η φάτνη της νέας Χριστογέννεσης, ώστε η δευτέρα Παρουσία Του (κατά τας γραφάς) να γίνεται μέσα από τις καρδιές μας και με τη βοήθεια της Μεγάλης Εορτής των Θεοφανείων, που είναι ανοικτοί οι ουρανοί και γίνεται έκχυσις του Αγ. Πνεύματος στον άνθρωπο, να νιώσει, να βιώσει, αυτή την μέγιστη ευλογία, τον Θεό εντός του.
Και δεν είναι δυνατόν ο άνθρωπος, να έχει μέσα του τον Θεό και να είναι εκτός Θεού.
Και ο Χριστός λέγει ότι, ‘’ η Βασιλεία των Ουρανών εντός ημών εστί’’, αυτό σημαίνει ότι, αφού ο άνθρωπος έχει μέσα του τον Θεό και είναι μέσα στον Θεό, επομένως, δεν είναι; και ουσία του Θεού; Και όταν ο Θείος Λόγος καίει την καρδία και την ψυχή του ανθρώπου, ο νους κάνει μακροβούτι στην καρδιά του και τότε μόνον αποκαλύπτονται, τα εσωτερικά μυστήρια του Θεού ‘’ τα-άρρητα’’.
Και καθαριζόμενος ο νους από το βούτηγμά του στην καρδιά γίνεται η παρθενοποίηση της ψυχής, ώστε η Χριστογέννεση γίνεται πλέον εξ’ ΄Yδατος και Πνεύματος και το βούτηγμα του νου στην καρδία, ενεργοποιεί το Θείο, τη Θεία Συνείδηση και ο άνθρωπος ‘’αναγεννάται, άνωθεν’’.
Και το θαύμα συντελείται την ημέρα των Θεοφανείων, στην φανέρωση της Τρισυπόστατης Θεότητας, το Άγιο Πνεύμα, ως εξαγνιστικό Θείο Φως, άπειρης αγάπης, Θείου κάλλους, Θείας σοφίας, Θεϊκής ισορροπίας και αρμονίας, καθαρίζει όλα μας τα σώματα, τον υλικό, τον αιθερικό, τον συναισθηματικό, τον νοητικό μας φορέα και όλων των υποστάσεων.
Εδώ γίνεται η φανέρωση του Χριστού Ανθρώπου και η φωνή του Χριστού μέσα του, μπορεί να λέει: ‘’άκουσε άνθρωπε, Αναγεννάσαι, Ανασταίνεσαι, ως ΆνθρωποςΧριστός-Θεός και εκδηλώνεσαι στην Γη, αυτή την παρούσα εποχή’’.
Και φανερώνεται και εκδηλώνεται η 2α Παρουσία του Χριστού, στην Γη, μέσω ‘’Εσού’’, μέσω όλων των υποστάσεων του ‘’Ενός-Ανθρώπου», δηλαδή, των 7,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων, ώς ενσαρκωμένα, (κύτταρα- μόρια) του ‘’ Ενός-ΑνθρώπουΧριστού’’.
Υ.Γ. 1ο. Η γέννηση του Χριστού στην καρδία μας, μπορεί να γίνει, οποιαδήποτε στιγμή εδώ και τώρα, διότι, η οποιαδήποτε στιγμή είναι ιερή. Το κυριότερο εμπόδιο, της μη-γέννησης Του εντός μας είναι, ‘’ ο Εγωισμός’’, ‘’ η Αλαζονεία’’, διότι ο εγωισμός φέρνει τον διαχωρισμό και τον φόβο. Ξέρεις ποιός είμαι εγώ; ρε. κλπ. κλπ.
Υ.Γ. 2ο Δεν πρέπει να ταυτιζόμαστε με τους ρόλους της ζωής π.χ. του Πατέρα, της Μητέρας, του τρομοκράτη, του θύματος, του δικαστή κλπ. κλπ.
Οι πάνσοφοι αρχαίοι προγονοί μας, είχαν φροντίσει αυτό το κεφάλαιο, όταν κάποιος πολιτικός ή στρατιωτικός, έπαιρνε μεγάλη φήμη, για να μην φτάσει στην αλαζονεία και παρεκτραπεί, εξωστρακίζετο, παράδειγμα ο δίκαιος Αριστείδης.
Αλλά και στα θέατρα, που οι θεατές έφταναν στην κορύφωση της μέθεξης, βοηθούμενοι από τους ηθοποιούς, στο τέλος κανείς δεν ήξερε ποιός; ποιός ήταν; Ο Βασιλεύς, ο υπηρέτης ο στρατιώτης, ο χορός, ο ιερεύς, ο μάντης, ο αιχμάλωτος κλπ. διότι, τους προφύλασσε η μάσκα που φορούσαν και όλοι μαζί συντελούσαν, στην επιτυχία της παράστασης (δηλαδή) ήσαν στο ‘’Εμείς’’ και όχι στο ‘’Εγώ’’.
Μετά το τέλος της παράστασης, οι ηθοποιοί έβγαιναν από τους ρόλους και γύριζαν στον εαυτό τους και ανακατευόμενοι με το πλήθος, κανείς δεν ήξερε ποιός; ήταν ποιός; Ας αποταυτιστούμε ‘’εδώ και τώρα’’ από τους ρόλους, που δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ψευδαισθήσεις, όπως τα κύματα στην επιφάνεια της θάλασσας και με ανοικτή την καρδία, σαν του μωρού παιδιού και την σιωπή και την γαλήνη, που επικρατεί στο βάθος του ωκεανού, ας υποδεχτούμε τον Χριστό στην καρδιά μας τώρα, με την μεγάλη μας ευκαιρία της Υδροχοικής εποχής, ώστε με την Χριστογέννεση να βιώσουμε την Χριστοποίηση και να γευτούμε την Θέωση, για να βλέπουμε τα πάντα γύρω μας ως ‘’ΕΝ’’, γυρνώντας στην Πηγή μας, εμπειριομένοι, να αισθανόμαστε ως Θεοί εν Θεώ.
* Ο κ. Παν. Καπνιστής, είναι λογοτέχνης συγγραφέας, από την Κόρινθο, διαμένων στην Αθήνα.
΄΄ΧΡΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗ - ΘΕΩΣΗ΄΄
Του Παναγιώτη Καπνιστή*
Ο ουράνιος αθάνατος Θεός άνθρωπος, γίνεται με την θέλησή του, επίγειος θνητός Θεός άνθρωπος και ενσωματώνει μέσα του, την Θεία του φύση, το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν, δηλαδή όλα τα χαρακτηριστικά και το DNA, του Πατέρα του Δημιουργού.
Μας λέγει ο Ορφεύς σε ποίημα ‘’εκτίθεται, περί του διακρατείσθαι, Θεία Δυνάμει, τα πάντα και γεννητά υπάρχειν και επί πάντων’’.
Ο δε Πλάτων στη Πολιτεία (Ι 613) αναφέρει ‘’εί όσον δυνατόν ανθρώπω, ομοιούσθαι Θεω’’.
Κάθε άνθρωπος με την γέννησή του, ασυνείδητα αναζητά την ένωση με τον Θεό, εφόσον έχει ολοκληρώσει τις εμπειρίες που πήρε κατά τον γήινο βίον του ή (τους γήινους βίους κατ’ άλλους) διότι είχε το θάρρος να κατέβει, από τον παράδεισόν του, με την θέλησή του, για να βιώσει τους πιο χαμηλούς κραδασμούς της πλανεύτρας ύλης, καθάροντας και γνωρίζοντας τον εαυτό του ‘’Γνώθι σ’ αυτόν’’, 1ο Δελφικόν Παράγγελμα, γνώρισε τον εαυτό σου, θυμήσου (δηλαδή) ποιός είσαι; Ήπιες το πιοτό της λησμονιάς, ξέχασες την θεϊκή σου καταγωγή και έπρεπε, να γίνεις, να ζήσεις ως άσωτος υιός μέχρι που έφαγες τις κλωτσιές και έπεσες στην λάσπη με τους χοίρους, όταν τόλμησες, (επειδή πεινούσες) να πάρεις και να φας ένα χαρούπι από την τροφή του προς πάχυνση χοίρου, ακριβώς τότε θυμήθηκες τον Πατέρα σου! Και σκέφτηκες να γυρίσεις πίσω, όχι, σαν γιός του, αλλά ως υπηρέτης του, γιατί οι υπηρέτες του Πατέρα σου, ζουν όπως οι Άρχοντες εδώ.
Δεν περιγράφεται, η χαρά και η αγκαλιά του Πατέρα, στην επιστροφή σου, σε πλένουν , σε αρωματίζουν, σε στολίζουν και ο Πατέρας σου φοράει τον λευκό χιτώνα και περνάει στο χέρι σου το πλατινένιο δαχτυλίδι.
Σύμβολο της αιωνιότητας και κοιτώντας το, γύρω-γύρω, ζαλίζεσαι από τις λάμψεις των χρωμάτων και εκεί που νόμιζες, πως ήταν το τέλος του, άλλες υπερκόσμιες λάμψεις, σου δείχνουν, μια καινούργια αρχή και ούτω καθ’ εξής.
Αλλά σημασία έχει ο γυρισμός σου.
Ο Ιησούς Χριστός, ΘεόςΆνθρωπος, μας έδειξε τον δρόμο, πως; o άνθρωπος, γίνεται Θεός; ‘’ Εγώ Ειμί- η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή’’. ‘’Ο ακολουθών Εμοί, ου περιπατήσει εν τη σκοτία’’ και συνεχίζει ‘’ Θεοί εστέ και Υιοί Υψίστου Πάντες’’. Και να διευκρινίσουμε ότι, δεν μπορούμε να γίνουμε κάτι που ήδη είμαστε, (δηλαδή) απλώς πρέπει να θυμηθούμε ότι, είμαστε Θεοί εν Θεώ.
Το 1ο μας βήμα λοιπόν, μετά την επίγνωση του εαυτού, είναι, η Χριστοποίηση, (δηλαδή) ο μυστικός γάμος της ψυχής με το Χριστό.
Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος λέγει: ‘’ εάν δεν εξισώσεις, εαυτόν προς τον Θεόν, δεν δύνασαι να νοήσεις αυτόν’’, διότι, ‘’ το όμοιον, τω ομοίω νοητόν, μεγένθυνον τον εαυτόν, μέχρις αμετρήτου μεγέθους, υπερακοντίσας κάθε σωματικόν, αφού υπερπηδήσεις κάθε χρόνον, γενοί Αιών και τότε θα νοήσεις τον Θεόν’’.
Ο άνθρωπος λοιπόν, μέτρο πάντων έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, είναι εκείνος, που μέσω αυτού, μπορούμε να κατανοήσουμε τον Θεό, μέσα απο τις ιδιότητές του.
Το κατ΄ εικόνα, είναι το κτιστόν και το καθ’ ομοίωση, είναι το άκτιστον.
Σήμερα όμως στην νέα κοσμική περίοδο του Υδροχόου, όλα αυτά γίνονται, πολύ πιο εύκολα και κατανοητά, εάν με αγάπη επιτρέψαμε η καρδία μας να γίνει η φάτνη της νέας Χριστογέννεσης, ώστε η δευτέρα Παρουσία Του (κατά τας γραφάς) να γίνεται μέσα από τις καρδιές μας και με τη βοήθεια της Μεγάλης Εορτής των Θεοφανείων, που είναι ανοικτοί οι ουρανοί και γίνεται έκχυσις του Αγ. Πνεύματος στον άνθρωπο, να νιώσει, να βιώσει, αυτή την μέγιστη ευλογία, τον Θεό εντός του.
Και δεν είναι δυνατόν ο άνθρωπος, να έχει μέσα του τον Θεό και να είναι εκτός Θεού.
Και ο Χριστός λέγει ότι, ‘’ η Βασιλεία των Ουρανών εντός ημών εστί’’, αυτό σημαίνει ότι, αφού ο άνθρωπος έχει μέσα του τον Θεό και είναι μέσα στον Θεό, επομένως, δεν είναι; και ουσία του Θεού; Και όταν ο Θείος Λόγος καίει την καρδία και την ψυχή του ανθρώπου, ο νους κάνει μακροβούτι στην καρδιά του και τότε μόνον αποκαλύπτονται, τα εσωτερικά μυστήρια του Θεού ‘’ τα-άρρητα’’.
Και καθαριζόμενος ο νους από το βούτηγμά του στην καρδιά γίνεται η παρθενοποίηση της ψυχής, ώστε η Χριστογέννεση γίνεται πλέον εξ’ ΄Yδατος και Πνεύματος και το βούτηγμα του νου στην καρδία, ενεργοποιεί το Θείο, τη Θεία Συνείδηση και ο άνθρωπος ‘’αναγεννάται, άνωθεν’’.
Και το θαύμα συντελείται την ημέρα των Θεοφανείων, στην φανέρωση της Τρισυπόστατης Θεότητας, το Άγιο Πνεύμα, ως εξαγνιστικό Θείο Φως, άπειρης αγάπης, Θείου κάλλους, Θείας σοφίας, Θεϊκής ισορροπίας και αρμονίας, καθαρίζει όλα μας τα σώματα, τον υλικό, τον αιθερικό, τον συναισθηματικό, τον νοητικό μας φορέα και όλων των υποστάσεων.
Εδώ γίνεται η φανέρωση του Χριστού Ανθρώπου και η φωνή του Χριστού μέσα του, μπορεί να λέει: ‘’άκουσε άνθρωπε, Αναγεννάσαι, Ανασταίνεσαι, ως ΆνθρωποςΧριστός-Θεός και εκδηλώνεσαι στην Γη, αυτή την παρούσα εποχή’’.
Και φανερώνεται και εκδηλώνεται η 2α Παρουσία του Χριστού, στην Γη, μέσω ‘’Εσού’’, μέσω όλων των υποστάσεων του ‘’Ενός-Ανθρώπου», δηλαδή, των 7,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων, ώς ενσαρκωμένα, (κύτταρα- μόρια) του ‘’ Ενός-ΑνθρώπουΧριστού’’.
Υ.Γ. 1ο. Η γέννηση του Χριστού στην καρδία μας, μπορεί να γίνει, οποιαδήποτε στιγμή εδώ και τώρα, διότι, η οποιαδήποτε στιγμή είναι ιερή. Το κυριότερο εμπόδιο, της μη-γέννησης Του εντός μας είναι, ‘’ ο Εγωισμός’’, ‘’ η Αλαζονεία’’, διότι ο εγωισμός φέρνει τον διαχωρισμό και τον φόβο. Ξέρεις ποιός είμαι εγώ; ρε. κλπ. κλπ.
Υ.Γ. 2ο Δεν πρέπει να ταυτιζόμαστε με τους ρόλους της ζωής π.χ. του Πατέρα, της Μητέρας, του τρομοκράτη, του θύματος, του δικαστή κλπ. κλπ.
Οι πάνσοφοι αρχαίοι προγονοί μας, είχαν φροντίσει αυτό το κεφάλαιο, όταν κάποιος πολιτικός ή στρατιωτικός, έπαιρνε μεγάλη φήμη, για να μην φτάσει στην αλαζονεία και παρεκτραπεί, εξωστρακίζετο, παράδειγμα ο δίκαιος Αριστείδης.
Αλλά και στα θέατρα, που οι θεατές έφταναν στην κορύφωση της μέθεξης, βοηθούμενοι από τους ηθοποιούς, στο τέλος κανείς δεν ήξερε ποιός; ποιός ήταν; Ο Βασιλεύς, ο υπηρέτης ο στρατιώτης, ο χορός, ο ιερεύς, ο μάντης, ο αιχμάλωτος κλπ. διότι, τους προφύλασσε η μάσκα που φορούσαν και όλοι μαζί συντελούσαν, στην επιτυχία της παράστασης (δηλαδή) ήσαν στο ‘’Εμείς’’ και όχι στο ‘’Εγώ’’.
Μετά το τέλος της παράστασης, οι ηθοποιοί έβγαιναν από τους ρόλους και γύριζαν στον εαυτό τους και ανακατευόμενοι με το πλήθος, κανείς δεν ήξερε ποιός; ήταν ποιός; Ας αποταυτιστούμε ‘’εδώ και τώρα’’ από τους ρόλους, που δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ψευδαισθήσεις, όπως τα κύματα στην επιφάνεια της θάλασσας και με ανοικτή την καρδία, σαν του μωρού παιδιού και την σιωπή και την γαλήνη, που επικρατεί στο βάθος του ωκεανού, ας υποδεχτούμε τον Χριστό στην καρδιά μας τώρα, με την μεγάλη μας ευκαιρία της Υδροχοικής εποχής, ώστε με την Χριστογέννεση να βιώσουμε την Χριστοποίηση και να γευτούμε την Θέωση, για να βλέπουμε τα πάντα γύρω μας ως ‘’ΕΝ’’, γυρνώντας στην Πηγή μας, εμπειριομένοι, να αισθανόμαστε ως Θεοί εν Θεώ.
* Ο κ. Παν. Καπνιστής, είναι λογοτέχνης συγγραφέας, από την Κόρινθο, διαμένων στην Αθήνα.
Αφήστε ένα σχόλιο