28η Οκτωβρίου 1940! φ.1716
| ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΕΙΑΚΗ ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΑ |
 |
Γράφει - Επιμελείται
Εύη Κοκκίνου - Κελλάρη* |
28η Οκτωβρίου 1940!
Ένας διαφορετικός εορτασμός της Εθνικής Επετείου κατά την περίοδο του κορωνοϊού.
28 Οκτωβρίου 1940! Μία ιστορική ημέρα για την μικρή μας χώρα, η οποία όρθωσε το ανάστημά της ενάντια στον φασισμό και στην υποδούλωση δια στόματος του Πρωθυπουργού της, Ιωάννη Μεταξά.
Τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου του 1940 ο Ιταλός Πρέσβης στην Αθήνα, Εμανουέλε Γκράτσι επέδωσε ιδιόχειρα στον Ιωάννη Μεταξά, στην οικία του στην Κηφισιά, τελεσίγραφο απαιτώντας την ελεύθερη διέλευση του ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο, προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία του Ελληνικού Βασιλείου (λιμένες, αεροδρόμια κλπ), για τις ανάγκες ανεφοδιασμού και άλλων διευκολύνσεών του για τη μετέπειτα προώθησή του στην Αφρική. Ο Έλληνας Πρωθυπουργός αρνήθηκε να παραδώσει την χώρα απαντώντας στο τελεσίγραφο με την ιστορική φράση «Alors, c’est la guerre!», που αποδίδεται στην ελληνική ως «Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμος!» κι έτσι ξεκίνησε ο πόλεμος και για την Ελλάδα. Ο λαός ξεχύθηκε στους δρόμους ενθουσιασμένος, έτοιμος να πάρει τα όπλα και να υπερασπισθεί τα πάτρια.
Ημέρα μνήμης και εθνικής υπερηφάνειας!
Ημέρα που εορτάζει σύσσωμος ο Ελληνικός Λαός σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης!
Η επέτειος του «Όχι» εορτάστηκε για πρώτη φορά στα χρόνια της Κατοχής. Στο κεντρικό κτίριο και στον προαύλιο χώρο του Πανεπιστημίου Αθηνών πραγματοποιήθηκε ο πρώτος εορτασμός στις 28 Οκτωβρίου 1941. Επίσημα η επέτειος εορτάστηκε για πρώτη φορά στις 28 Οκτωβρίου 1944 με παρέλαση ενώπιον του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου. Κάθε χρόνο στη Θεσσαλονίκη, η επέτειος εορτάζεται με λαμπρότητα, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας και άλλων επισήμων, με μεγάλη στρατιωτική παρέλαση, η οποία συμπίπτει με τον εορτασμό της απελευθέρωσης της πόλης κατά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο και τη μνήμη του πολιούχου της Αγίου Δημητρίου στις 26 Οκτωβρίου. Σε όλη την Ελλάδα γίνονται μαθητικές παρελάσεις, με την ελληνική σημαία να δεσπόζει σε δημόσια και ιδιωτικά κτίρια.
Φέτος, όμως, ζήσαμε έναν διαφορετικό εορτασμό.
Χωρίς στρατιωτική και μαθητικές παρελάσεις, χωρίς εκδηλώσεις μνήμης, χωρίς τη συμμετοχή όλων των Ελλήνων! Όσες εκδηλώσεις επιτράπηκαν έγιναν με την τήρηση αυστηρών υγειονομικών πρωτοκόλλων, πραγματοποιήθηκαν με περιορισμένο αριθμό ατόμων για την αποφυγή συνωστισμού. Στα σχολεία η ενημέρωση των παιδιών για την Ιστορική επέτειο έγινε ξεχωριστά σε κάθε τμήμα, ενώ ακόμη και στην δοξολογία δεν εκπροσωπήθηκαν τα Σχολεία από σύσσωμη την «Σημαία», δηλαδή σημαιοφόρο και παραστάτες, αλλά μόνον από τον/ την σημαιοφόρο, που στάθηκε υπερήφανος/ η μεν, μόνος/η δε να αποδώσει τιμή στους πεσόντες και στο Εθνικό μας Σύμβολο.
Κι ενώ βάσει της νομοθεσίας μας (Ν. Νόμος 851 της 22/22.12.1978: Περί της Εθνικής Σημαίας, των Πολεμικών Σημαιών και του Διακριτικού Σήματος του Προέδρου της Δημοκρατίας) και των αποφάσεων των Τοπικών Αρχών, οφείλουμε να εορτάζουμε αυτήν την ημέρα και μάλιστα επί 3ήμερον με γενικό σημαιοστολισμό σε όλες τις πόλεις και χωριά της πατρίδας μας, είδαμε πόλεις, καταστήματα και σπίτια χωρίς σημαιοστολισμό, χωρίς καμία ένδειξη μνήμης …
Καταλαβαίνω, βεβαίως, τον κίνδυνο για την δημόσια υγεία σε περίπτωση πλήρους εορτασμού, δεδομένου ότι έχουμε αποδείξει ότι δεν συμμορφωνόμαστε στα μέτρα, δεν τηρούμε τις αποστάσεις που απαιτούνται, δεν φοράμε μάσκα για την προστασία του συνόλου από την πανδημία. Όμως, θα μπορούσαμε εάν μη τι άλλο να σημαιοστολίσουμε τα σπίτια μας, τα μαγαζιά μας, τις πόλεις και τα χωριά μας…. να θυμηθούμε! Ευτυχώς, βεβαίως, υπήρξαν και οι εξαιρέσεις!!!
Πόσο θλιβερά όλα αυτά!
Θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια και τον ενθουσιασμό που νιώθαμε σε κάθε Εθνική Εορτή, ιδίως κατά την διάρκεια των παρελάσεων, που με εθνική υπερηφάνεια συμμετείχαμε ακούγοντας τη φωνή της Σοφίας Βέμπο από τα μεγάφωνα να ενθαρρύνει τους στρατιώτες στο αλβανικό μέτωπο με τα τραγούδια της!
Θυμήθηκα το σιδέρωμα της σχολικής ενδυμασίας μας για την παρέλαση από την μητέρα μου και τη συγκίνησή της!
Θυμήθηκα και το πρωινό ξύπνημα στο σπίτι μας, με τον δίσκο «Αλβανία» του Γιώργου Κατσαρού και του Πυθαγόρα, με τη μεγάλη ερμηνεύτρια Μαρινέλλα να τραγουδά τα «Δυο παιδιά απ’ το Βραχώρι», τις «Ηπειρώτισσες», τον «έφεδρο», το «Μάνα θα τους περιμένει», «Πήραμε τ’ Αργυρόκαστρο», «Ο Ναπολιτάνος», «Ένας Θεσσαλός φαντάρος», «Νύχτα ευλογημένη», «Η κατάρρευση», «Η οπισθοχώρηση», «Μάνα μου κρύψε το σπαθί» και να διαβάζει με την συγκλονιστική φωνή της το «Γράμμα απ’ το μέτωπο»!
Θυμήθηκα και τις σχολικές εορτές με τα τραγούδια και των δύο ως άνω ερμηνευτριών από τις σχολικές χορωδίες και τον παλμό και το πάθος με το οποίο τα τραγουδούσαμε. Άκουσα την μικρή μου κόρη να αγανακτεί, διότι ανυπομονούσε φέτος «να παρελάσει και αυτή, επιτέλους!».
Άραγε οι επόμενες γενιές θα ζήσουν λίγη από την συγκίνηση που νιώσαμε εμείς και κυρίως θα μάθουν γιατί έγιναν όλα αυτά;
Τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου του 1940 ο Ιταλός Πρέσβης στην Αθήνα, Εμανουέλε Γκράτσι επέδωσε ιδιόχειρα στον Ιωάννη Μεταξά, στην οικία του στην Κηφισιά, τελεσίγραφο απαιτώντας την ελεύθερη διέλευση του ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο, προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία του Ελληνικού Βασιλείου (λιμένες, αεροδρόμια κλπ), για τις ανάγκες ανεφοδιασμού και άλλων διευκολύνσεών του για τη μετέπειτα προώθησή του στην Αφρική. Ο Έλληνας Πρωθυπουργός αρνήθηκε να παραδώσει την χώρα απαντώντας στο τελεσίγραφο με την ιστορική φράση «Alors, c’est la guerre!», που αποδίδεται στην ελληνική ως «Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμος!» κι έτσι ξεκίνησε ο πόλεμος και για την Ελλάδα. Ο λαός ξεχύθηκε στους δρόμους ενθουσιασμένος, έτοιμος να πάρει τα όπλα και να υπερασπισθεί τα πάτρια.
Ημέρα μνήμης και εθνικής υπερηφάνειας!
Ημέρα που εορτάζει σύσσωμος ο Ελληνικός Λαός σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης!
Η επέτειος του «Όχι» εορτάστηκε για πρώτη φορά στα χρόνια της Κατοχής. Στο κεντρικό κτίριο και στον προαύλιο χώρο του Πανεπιστημίου Αθηνών πραγματοποιήθηκε ο πρώτος εορτασμός στις 28 Οκτωβρίου 1941. Επίσημα η επέτειος εορτάστηκε για πρώτη φορά στις 28 Οκτωβρίου 1944 με παρέλαση ενώπιον του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου. Κάθε χρόνο στη Θεσσαλονίκη, η επέτειος εορτάζεται με λαμπρότητα, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας και άλλων επισήμων, με μεγάλη στρατιωτική παρέλαση, η οποία συμπίπτει με τον εορτασμό της απελευθέρωσης της πόλης κατά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο και τη μνήμη του πολιούχου της Αγίου Δημητρίου στις 26 Οκτωβρίου. Σε όλη την Ελλάδα γίνονται μαθητικές παρελάσεις, με την ελληνική σημαία να δεσπόζει σε δημόσια και ιδιωτικά κτίρια.
Φέτος, όμως, ζήσαμε έναν διαφορετικό εορτασμό.
Χωρίς στρατιωτική και μαθητικές παρελάσεις, χωρίς εκδηλώσεις μνήμης, χωρίς τη συμμετοχή όλων των Ελλήνων! Όσες εκδηλώσεις επιτράπηκαν έγιναν με την τήρηση αυστηρών υγειονομικών πρωτοκόλλων, πραγματοποιήθηκαν με περιορισμένο αριθμό ατόμων για την αποφυγή συνωστισμού. Στα σχολεία η ενημέρωση των παιδιών για την Ιστορική επέτειο έγινε ξεχωριστά σε κάθε τμήμα, ενώ ακόμη και στην δοξολογία δεν εκπροσωπήθηκαν τα Σχολεία από σύσσωμη την «Σημαία», δηλαδή σημαιοφόρο και παραστάτες, αλλά μόνον από τον/ την σημαιοφόρο, που στάθηκε υπερήφανος/ η μεν, μόνος/η δε να αποδώσει τιμή στους πεσόντες και στο Εθνικό μας Σύμβολο.
Κι ενώ βάσει της νομοθεσίας μας (Ν. Νόμος 851 της 22/22.12.1978: Περί της Εθνικής Σημαίας, των Πολεμικών Σημαιών και του Διακριτικού Σήματος του Προέδρου της Δημοκρατίας) και των αποφάσεων των Τοπικών Αρχών, οφείλουμε να εορτάζουμε αυτήν την ημέρα και μάλιστα επί 3ήμερον με γενικό σημαιοστολισμό σε όλες τις πόλεις και χωριά της πατρίδας μας, είδαμε πόλεις, καταστήματα και σπίτια χωρίς σημαιοστολισμό, χωρίς καμία ένδειξη μνήμης …
Καταλαβαίνω, βεβαίως, τον κίνδυνο για την δημόσια υγεία σε περίπτωση πλήρους εορτασμού, δεδομένου ότι έχουμε αποδείξει ότι δεν συμμορφωνόμαστε στα μέτρα, δεν τηρούμε τις αποστάσεις που απαιτούνται, δεν φοράμε μάσκα για την προστασία του συνόλου από την πανδημία. Όμως, θα μπορούσαμε εάν μη τι άλλο να σημαιοστολίσουμε τα σπίτια μας, τα μαγαζιά μας, τις πόλεις και τα χωριά μας…. να θυμηθούμε! Ευτυχώς, βεβαίως, υπήρξαν και οι εξαιρέσεις!!!
Πόσο θλιβερά όλα αυτά!
Θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια και τον ενθουσιασμό που νιώθαμε σε κάθε Εθνική Εορτή, ιδίως κατά την διάρκεια των παρελάσεων, που με εθνική υπερηφάνεια συμμετείχαμε ακούγοντας τη φωνή της Σοφίας Βέμπο από τα μεγάφωνα να ενθαρρύνει τους στρατιώτες στο αλβανικό μέτωπο με τα τραγούδια της!
Θυμήθηκα το σιδέρωμα της σχολικής ενδυμασίας μας για την παρέλαση από την μητέρα μου και τη συγκίνησή της!
Θυμήθηκα και το πρωινό ξύπνημα στο σπίτι μας, με τον δίσκο «Αλβανία» του Γιώργου Κατσαρού και του Πυθαγόρα, με τη μεγάλη ερμηνεύτρια Μαρινέλλα να τραγουδά τα «Δυο παιδιά απ’ το Βραχώρι», τις «Ηπειρώτισσες», τον «έφεδρο», το «Μάνα θα τους περιμένει», «Πήραμε τ’ Αργυρόκαστρο», «Ο Ναπολιτάνος», «Ένας Θεσσαλός φαντάρος», «Νύχτα ευλογημένη», «Η κατάρρευση», «Η οπισθοχώρηση», «Μάνα μου κρύψε το σπαθί» και να διαβάζει με την συγκλονιστική φωνή της το «Γράμμα απ’ το μέτωπο»!
Θυμήθηκα και τις σχολικές εορτές με τα τραγούδια και των δύο ως άνω ερμηνευτριών από τις σχολικές χορωδίες και τον παλμό και το πάθος με το οποίο τα τραγουδούσαμε. Άκουσα την μικρή μου κόρη να αγανακτεί, διότι ανυπομονούσε φέτος «να παρελάσει και αυτή, επιτέλους!».
Άραγε οι επόμενες γενιές θα ζήσουν λίγη από την συγκίνηση που νιώσαμε εμείς και κυρίως θα μάθουν γιατί έγιναν όλα αυτά;
*Η Εύη Κοκκίνου – Κελλάρη είναι Δικηγόρος Διαμεσολαβήτρια
Σύμβουλος Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων (DPO)
Δ/νση Γραφείου: Απ. Παύλου 40 – Κόρινθος
Τηλ. 2741084568 & 6944964225
Αφήστε ένα σχόλιο