Header Ads

ΚΡΥΜΜΕΝΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ.. φ.1715

 

ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΘΕΜΑΤΑ

ΚΡΥΜΜΕΝΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ…



Άρθρο του  
Περικλή Καπνιστή*


Κόρινθος (13-10-2020) 
 Πάνε δυο βδομάδες από τότε που βρέθηκα μ’ έναν φίλο και συνάδελφο συνταξιούχο, σε καφετέρια του πιο πολυσύχναστου πεζόδρομου της πόλης. Ηταν σχετικά νωρίς, πριν ακόμα η νεολαία πλημμυρίσει τα καφέ μετά το αργοπορημένο εγερτήριό της και μετατρέψει τον χώρο σε μια πολύβουη βαβέλ, με κυρίαρχα στοιχεία τον χαβαλέ, τις φωνασκίες, την κακοποίηση της γλώσσας, τη λοιδορία της συντηρητικής αμφίεσης των πρεσβυτέρων, τον χλευασμό κάθε ηλικιωμένου (καθιστού ή διερχομένου), που τόλμησε να διακόψει με την παρουσία του τις ¨στοχαστικές¨ αναζητήσεις τους, αραιά και που βέβαια και την κουβέντα γύρω από ζητήματα δουλειάς ή αισθηματικά, που αναλύονται σε κάποιο διάλλειμα της μανιακής κινητομάνιας. Το αστείο είναι ότι οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί, προέρχονταν ή απευθύνονταν από τα ίδια άτομα που λίγη ώρα πριν, αγουροξυπνημένα και σκουντουφλώντας ακόμα, έτειναν το χέρι –δίκην απαιτητικού επαίτη – για το ημερήσιο χαρτζιλίκι, που θα τους εξασφάλιζε τη δυνατότητα της μίζερης κατά πάντων επιθετικότητας, μη εξαιρουμένων και των συντηρητών της τσέπης και της ανίας τους γονιών και παππούδων.

Η ερμηνεία του φαινομένου έχει βέβαια πολλές αναγνώσεις και ιδού μερικές:

Δυσκολία εξεύρεσης εργασίας που οδηγεί στην ανεργία Ουτοπική συνήθως αναζήτηση θέσεων εργασίας, που ν’ ανταποκρίνονται στις κατά φαντασίαν ικανότητές τους, που προέκυψαν (μαγικά) από σπουδές 3ετείς ή 4ετείς και στην πορεία εξελίχθηκαν σε 6ετείς, 7ετείς κ.ο.κ .

Απόρριψη μετά βδελυγμίας ή αποστροφής της παρότρυνσης των μεγαλυτέρων ¨δουλειά να είναι παιδάκι μου κι ότι να ‘ναι για αρχή¨, επιβεβαιώνοντας έτσι την λαϊκή ρήση « Οποιος βαριέται να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινάει».

Φυγοπονία ή τεμπελίτιδα, συνεπεία βραδινού άσκοπου ξενυχτίσματος για ποτό, η ολονύχτιας αποχαυνωτικής τηλεοπτικής σκουπιδοφαγίας.

Δεν θα ήμουν τόσο κατηγορηματικός στις παραπάνω θεωρήσεις αν δεν είχα κατά νουν ένα τυχαίο περιστατικό, του οποίου υπήρξα μάρτυρας προ ετών σε αστικό λεωφορείο της Θεσ/νίκης. Έκεί ένα νεαρό αρραβωνιασμένο ζευγάρι, ήρθε σε αντιπαράθεση με ομάδα άλλων νέων, που ζαλωμένοι με όλα τα εφόδια για μια ξένοιαστη μέρα στην παραλία, έβριζαν κοινωνία και πολιτεία για την ανεργία τους. Το ζευγάρι που βρισκόταν στα πρόθυρα του γάμου, διεφώνησε με τους ανεύθυνους κατήγορους, λέγοντας ότι ο καθένας τους κάνει δυο δουλειές και θα μπορούσαν να έχουν και 3η αν ο χρόνος το επέτρεπε. Για να μην αδικήσω μέρος των θαμώνων της καφετέριας, λίγο πριν την αναχώρησή μας, ζήτησα τη συνδρομή του καταστηματάρχη και παλιού μαθητή μου, στη χαρτογράφηση της σύνθεσης του ολοένα και πιο θορυβώδους καφετεριαζόμενου πλήθους. Το αποτέλεσμα ιδού:

α) 10% συνταξιούχοι

β) 10% εργαζόμενοι απογευματινής ή βραδινής βάρδιας

γ) 10% μητέρες με μωρά κ.α. μέλη της οικογένειας

δ) 25% μαθητές (από καταλήψεις, σκασιααρχεία κλπ), φοιτητές και διάφοροι επισκέπτες της πόλης κ.α.

και ε) 45% άνεργοι (εξ αδυναμίας ή πεποιθήσεως), εκ των οποίων λιγότερο του 10% στο ταμείο ανεργίας.

Χωρίς να παραβλέπω τη συμβολή της απροσδόκητης πανδημίας στην ανεργία, στο μυαλό μου ήρθε αβίαστα μια Ιαπωνική παροιμία που λέει: «Αν οι γονείς δουλεύουν και τα παιδιά καλοπερνούν, τα εγγόνια τους σίγουρα θα καταλήξουν ζητιάνοι ».

*Ο κ. Περικλής Καπνιστής είναι Εκπαιδευτικός από την Κόρινθο.

Δεν υπάρχουν σχόλια