ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΑ ΝΕΑ φ.1711

 

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΗΝ Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΜΑΣ

  

Πραγματοποιήθηκε κι εφέτος με κάθε Εκκλησιαστική λαμπρότητα ο εορτασμός της Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού στην Ι. Μητρόπολή μας. Συγκεκριμένα την παραμονή της εορτής το εσπέρας, Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2020, ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Κεγχρεών κ. Αγάπιος, απουσιάζοντος του Σεβ. Μητροπολίτου μας κ. Διονυσίου στο Αγιώνυμο Όρος Αθω, για την Πανήγυρη της Καταθέσεως της Αγίας Ζώνης στην Ι. Μονή Βατοπαιδίου, τέλεσε τον Μέγα Πανηγυρικό Εσπερινό στο πανηγυρίζον Ι. Ησυχαστήριο του Τιμίου Σταυρού Μαψού, πλαισιούμενος από Ιερείς της Ι. Μητροπόλεως μας και από άλλες Ι. Μητροπόλεις, ο οποίος και ομίλησε στο πολυπληθές Εκκλησίασμα, αναφερόμενος στον Τίμιο Σταυρό κατά την αρχή της ανθρώπινης ιστορίας με το «πρωτευαγγέλιον», κατά την διάρκεια των χρόνων της Π. Διαθήκης με τις λεγόμενες προτυπώσεις του Τ. Σταυρού, κατά το μέσον της ιστορίας με αυτή ταύτη την Σταύρωση του Σωτήρος Χριστού στον φρικτό Γολγοθά, με την συνέχιση της χρήσεως του συμβόλου του Τ. Σταύρου στην ζωή της Εκκλησίας, με την παρουσία Αυτού στο τέλος της ιστορίας «τότε φανήσεται τὸ σημεῖον τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῷ οὐρανῷ» (Ματθ. κδ΄, 30), αλλά και προαιωνίως στην Βουλή του θεού κατά τους λόγους του Απ. Πέτρου «ὅτι οὐ φθαρτοῖς, ἀργυρίῳ ἢ χρυσίῳ, ἐλυτρώθητε ἐκ τῆς ματαίας ὑμῶν ἀναστροφῆς πατροπαραδότου, ἀλλὰ τιμίῳ αἵματι ὡς ἀμνοῦ ἀμώμου καὶ ἀσπίλου Χριστοῦ, προεγνωσμένου μὲν πρὸ καταβολῆς κόσμου» (Πέτρου Α, α΄, 18), μεταφέρων τις ευχές του Σεβ. Ποιμενάρχου μας τόσο στους ευλαβείς προσκυνητές όσο και στην Αδελφότητα του Ι. Ησυχαστηρίου.

Την επομένη το πρωί, Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2020, ο Πρωτοσύγκελλος της Ι. Μητροπόλεως μας άγιος Κεγχρεών κ. Αγάπιος μετέβη στην Ι. Μονή Αγίου Βλασίου Ανω Τρικάλων όπου και ετέλεσε τον Όρθρο και την Θ. Λειτουργία, ομίλησε δε στους ευσεβείς προσκυνητές, αναφερόμενος στο Ιερώτατο σύμβολο της Πίστεώς μας, τον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό, ως όργανο σωτηρίας, ως σύμβολο αυταπαρνήσεως, θυσίας και πόνου. Ατενίζοντας οι Χριστιανοί τον Σταυρό του Σωτήρος καταθέτουν τον δικό τους πόνο λαμβάνοντας δύναμη, παρηγοριά και θάρρος στον δρόμο τους προς την Βασιλεία των Όυρανών. Όλοκλήρωσε δε τον λόγο του μεταφέροντας ευχές και ευλογίες του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Διονυσίου στην Αδελφότητα της Ι. Μονής και στους παριστάμενους Πιστούς.

Την ίδια ημέρα ο Ιεροκήρυξ της Ι. Μητροπόλεως μας Πανοσ. Αρχιμ. π. Ανθιμος Παπαλεξόπουλος τέλεσε Πανηγυρική Θ. Λειτουργία στο πανηγυρίζον Ι. Ησυχαστήριο του Τιμίου Σταυρού Μαψού όπου και ομίλησε επίκαιρα. Μετά το πέρας των Λατρευτικών συνάξεων παρετέθη στους προσκυνητές και από τις δύο Αδελφότητες εορτάσιμος νηστήσιμη τράπεζα.

ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΡΙΣΑΓΙΟ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΤΗΣ ΓΗΣ ΤΕΛΕΙΩΘΕΝΤΩΝ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΩΝ & ΕΤΗΣΙΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΜΕΤΖΕΛΟΠΟΥΛΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΚΕΓΧΡΕΩΝ κ. ΑΓΑΠΙΟ

 

Στον Ι. Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ιωνίας Κορίνθου ετέλεσε την Θ. Λειτουργία ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Κεγχρεών κ. Αγάπιος την Κυριακή, 13 Σεπτεμβρίου 2020, μνήμη πάντων των εν Μικρά Ασία Νεομαρτύρων των μαρτυρησάντων κατά τα έτη 19181922 με πρώτο τον Εθνοϊερομάρτυρα Αγιο Χρυσόστομο Σμύρνης.

Στο κήρυγμά του προς τους ευσεβείς Χριστιανούς ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος και Πρωτοσύγκελλος της Ι. Μητροπόλεως μας ανέλυσε το Ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής, προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, τονίζοντας ότι όσοι είμαστε Βαπτισμένοι στο Όνομα της Αγίας Τριάδος είμαστε μέτοχοι του θανάτου του Χριστού. Επίσης αναφέρθηκε και στους εορταζομένους Αγίους Ιερομάρτυρες και Μάρτυρες τους αναιρεθέντες κατά την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 και ιδιαιτέρως στον Ιερομάρτυρα Αγιο Χρυσόστομο Σμύρνης και το μαρτυρικό τέλος του σύμφωνα με τον Ακαδημαϊκό Γ. Μυλωνά, μαρτυρία που διέσωσε ο ιστορικός μακαριστός Σαράντης Καργάκος με σχετική υποσημείωση, που, όπως διευκρίνισε ο Θεοφιλέστατος, ο Ελληνας Ιεράρχης που σημειώνει ο Καργάκος, ήταν ο αοίδιμος Μητροπολίτης από Καρυστίας, Ενόπλων Δυνάμεων Χίου Παντελεήμων Φωστίνης, σύμφωνα με την εις αυτόν ομολογία του αειμνήστου Μητροπολίτου Κορίνθου κυρού Παντελεήμονος Καρανικόλα.

Στο τέλος της Θ. Λειτουργίας τελέσθηκε Μνημόσυνο για τους απανταχού της γης τελειωθέντας Μικρασιάτες, ως και το ετήσιο Μνημόσυνο του αοιδίμου Ιερέως π. Γρηγορίου Μετζελόπουλου, Εφημερίου του Ι. Ναού και του μακαριστού Ιωάννου Παπουτσή. Ας είναι η μνήμη Αυτών αιωνία!

Την ίδια ημέρα και στην Ι. Μονή Παναγίας «Πάντων Χαρά» Καλετζίου λειτούργησε ο Ιεροκήρυκας της Μητροπόλεως μας Πανοσ. Αρχιμ. π. Ανθιμος Παπαλεξόπουλος. Στο κήρυγμα του ανέφερε ότι ο Χριστός θυσιάσθηκε για την σωτηρία μας κινούμενος από αγαπητική πρόθεση και με την ίδια αυτή πρόθεση μας περιμένει να οικειοποιηθούμε τη σωτηρία που μας προσφέρει. Όλοκλήρωσε την ομιλία του μεταφέροντας τις ευχές του σεπτού Ποιμενάρχου μας κ. Διονυσίου.



  

27 Σεπτεμβρίου 2020 : ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΛΟΥΚΑ

«ΑΝΗΡ ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ ΕΙΜΙ»

Τήν πρώτη Κυριακή, αμέσως μετά τήν ολοκλήρωση του κύκλου της εορτής της Υψώσεως τοΰ Σταύρου, ή Εκκλησία μας ορίζει νά διαβάζεται τό απόσπασμα άπό τό ευαγγέλιο του Λουκά, πού αναφέρεται στην κλήση άπό τόν Χριστό των πρώτων μαθητών. Ανάλογο απόσπασμα άπό τό ευαγγέλιο τοϋ Ματθαίου διαβάζουμε μετά τήν Κυριακή των Αγίων Πάντων. Σταυρός καί αγιότητα αποτελούν γιά τήν Εκκλησία τήν όδό προς τή Βασιλεία τοΰ Θεού. Καί αυτή ή οδός δέν αναφέρεται μόνο σ’ εκείνους πού επιλέγουν τόν τρόπο της ζωής των Αποστόλων, αφιερώνοντας τόν εαυτό τους στή διακονία τοϋ λαού τοϋ Θεοϋ. Αναφέρεται καί στον κάθε χριστιανό, ό όποιος καλείται μέ τή μαρτυρία του νά μιλήσει γιά τόν Χριστό στους ανθρώπους καί νά δώσει άπό τήν πίστη του καί τήν αγάπη του προς Εκείνον παρηγοριά σέ όλους όσοι σχετίζονται μαζί του, εξερχόμενος άπό τήν καθημερινότητα του, άπό τήν εργασία του, τίς συγγενικές του σχέσεις, τά προγράμματα του, γιά νά φανερώσει τόν Χριστό μέ τή ζωή, τόν λόγο καί τά έργα του.

Ό Χριστός δίνει όσα χρειαζόμαστε

Ό Χριστός ανεβαίνει στό πλοιάριο τοΰ Πέτρου καί διδάσκει τόν λαό πού βρίσκεται στην ακτή. «Οταν ολοκληρώνεται ή διδασκαλία, προτρέπει τόν Πέτρο νά ρίξει τά δίχτυα του στή θάλασσα. Εκείνος κάνει υπακοή στό παράγγελμα τοϋ Κυρίου καί ρίχνει τά δίχτυα. Διαπιστώνει ότι, ένώ τή νύχτα κουράστηκε χωρίς αποτέλεσμα, τώρα γεμίζουν άπό ψάρια τόσο τό δικό του πλοιάριο όσο καί αυτό των συνεταίρων του, μέ αποτέλεσμα καί τά δύο νά κινδυνεύουν νά βυθιστούν άπό τό βάρος. Καί τότε ό Πέτρος πέφτει στά γόνατα τοϋ Χρίστου καί αναφωνεί: ««Εξελθε άπ’ έμοϋ, ότι άνήρ αμαρτωλός είμι, Κύριε» (Λουκ. 5,8), γιά νά λάβει άπό τον Χριστό την κλήση νά γίνει μαθητής του, μαζί μέ τόν Ιάκωβο καί τόν Ιωάννη, τους συνεταίρους του, γιά νά αγωνιστούν νά γίνουν αλιείς ανθρώπων. «Άνήρ αμαρτωλός είμι». Πόσοι άπό εμάς θά αναφωνούσαμε αυτή τή φράση στή θέση τοϋ Πέτρου; Αναγνωρίζουμε ότι τά αγαθά πού μας δίνονται είναι άπό τό θέλημα του Θεοΰ ή πιστεύουμε ότι τά δικαιούμαστε γιατί εργαζόμαστε, γιατί έχουμε χαρίσματα, γιατί είμαστε ικανοί, γιατί οι άλλοι μάς οφείλουν, γιατί ό κόσμος περιστρέφεται γύρω άπό εμάς; Ζούμε σε έναν πολιτισμό δικαιωμάτων, όπου ό καθένας μας θεωρεί ότι ό άλλος τοϋ οφείλει. Μή έχοντας αυτογνωσία καί μή κάνοντας αυτοκριτική, μεγεθύνουμε τίς δυνατότητες μας καί ζητούμε νά είμαστε τό κέντρο τοΰ κόσμου. Λησμονούμε τό «δόξα τω Θεώ» καί πιστεύουμε μόνο στό «έγώ» μας.

Ή συναίσθηση της αδυναμίας μας

Ό Πέτρος μπροστά στή δύναμη τοΰ Θεού συναισθάνεται τήν άναξιότητά του. Είναι ικανός στό επάγγελμα του καί τό γνωρίζει καλά. Μπροστά στον Χριστό όμως συνειδητοποιεί τό θαύμα της παρουσίας τοϋ Θεοΰ στη ζωή του καί έκεΐ όλες οι ικανότητες καί οι γνώσεις του γίνονται σύντριμμα. Τό μόνο πού αισθάνεται είναι ή άμαρτωλότητά του. Ή ρυπαρότητα της ψυχής του. Τό ότι δεν είναι τίποτα μπροστά στον Χριστό. Δέν εΐναι ικανός ούτε άξιος νά εισέλθει ό Κύριος ύπό τή στέγη τής ψυχής του. Καί ζητά άπό τόν Χριστό όχι νά φύγει άπό τή ζωή του, άλλα νά μή μένει κοντά του, γιατί εκείνος δέν μπορεί νά αντέξει τή δύναμη τής θεότητας. Πόσες φορές στή ζωή μας προσερχόμαστε νά κοινωνήσουμε των άχραντων μυστηρίων, νά λάβουμε τό Σώμα καί τό Αΐμα του Χρίστου, χωρίς νά συναισθανόμαστε ότι είμαστε άνθρωποι αμαρτωλοί. «Οτι ή παρουσία του Χρίστου ξεσκεπάζει τό μέγεθος τής πνευματικής μας ασθένειας. Καί προσερχόμαστε μέ θράσος καί έλλειψη επίγνωσης. Πόσες φορές απαιτούμε άπό τήν Εκκλησία, χωρίς νά συναισθανόμαστε ότι σ’ αυτήν οφείλουμε πρώτιστα νά αποθέσουμε τήν άμαρτωλότητά μας, νά αναγνωρίσουμε τίς ελλείψεις μας καί νά καταθέσουμε μέ εμπιστοσύνη όχι τήν ελπίδα γιά πλούτο καί γιά αναπλήρωση τών υλικών μας αγαθών, άλλα τή δίψα γιά μετάνοια καί ταπεινότητα.

Ή δική μας κλήση

Ή αναγνώριση άπό τόν Πέτρο της άμαρτωλότητάς του τόν έκανε νά εγκαταλείψει τά πάντα καί νά ακολουθήσει τόν Χριστό. Αυτό μας καλεί ή Εκκλησία νά κάνουμε καί έμεΐς, στό μέτρο του εφικτού καί στό μέτρο της κλήσης μας. Νά αίσθανθοϋμε τήν ευθύνη νά μιλήσουμε γιά τόν Χριστό στον πλησίον μας μέ τήν προσευχή μας, μέ τόν λόγο μας, μέ τά έργα της αγάπης, άλλα κυρίως μέ τήν έξοδο μας άπό τόν εαυτό μας, άπό τίς συνήθειες μας, άπό τήν επίδραση τοϋ χρόνου πού μας κάνει νά αισθανόμαστε γερασμένοι καί ικανοποιημένοι άπό όσα κάνουμε, κρατώντας γιά τόν εαυτό μας τό προνόμιο της σωτηρίας, τό όποιο όμως μας δίδεται γιά νά τό μοιραστούμε καί όχι γιά νά επαναπαυόμαστε σ’ αυτό. Οι άνθρωποι παραμένουμε προσκολλημένοι στίς βιοτικές μας μέριμνες, στους «ιχθύς» πού πρέπει νά αλιεύσουμε γιά νά ζήσουμε. Ή παρουσία τοΰ Χριστού στό πλοιάριο τοϋ καθενός, στή ζωή του, στην πορεία του, στά έργα του αποτελεί μιά πρόσκληση ευχαριστίας, μετανοίας καί ταπεινότητας, άλλα καί αφορμή αγάπης καί μοιράσματος. Αυτή είναι καί ή ουσία της ζωής της Εκκλησίας. Ή απόδειξη της χαράς καί τής ευγνωμοσύνης γιά τά όσα ό Χριστός μάς δίδει, κατά τήν καρδίαν μας, άλλα καί κατά τό τί αληθινά μάς συμφέρει. Τά αλιεύματα τής επιβίωσης δέν μάς αφήνουν νά δούμε τήν άμαρτωλότητά μας, νά κάνουμε υπακοή στον λόγο καί τό θέλημα τοΰ Χριστού πού μάς δείχνει ότι χωρίς τή δική του παρουσία «ουδέν λαμβάνομεν», νά μοιραστούμε τή χαρά ότι ή ζωή έχει νόημα όταν μοιραζόμαστε μέ επίγνωση τοϋ «ποιοί είμαστε», τήν πίστη στον Χριστό μέ τους άλλους ανθρώπους. Αυτή τήν όδό ας ακολουθήσουμε! π. Θ. Μ.