ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΑ ΝΕΑ φ.1702

ΔΙΣΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟΝ Ι. ΝΑΟ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ ΚΑΙ ΕΞΟΔΙΟΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΛΙΟΡΔΟΥ

Στον Ι. Ναό του Αγίου Βλασίου λειτούργησαν χθες Κυριακή, 5 Ιουλίου 2020, ο Σεβ. Μητροπολίτης μας κ. Διονύσιος και ο Θεοφιλέστατος Βοηθός Επίσκοπος Κεγχρεών κ. Αγάπιος, με αφορμή την εις Κύριον εκδημία του μακαριστού Πρωτοπρεσβυτέρου Σπυρίδωνος Λιόρδου και ενώ το λείψανό του ευρίσκετο στον ως άνω Ι. Ναό «εύκαιρον εις προσκύνησιν» υπό των ενοριτών του, τους οποίους διακόνησε ως Εφημέριος του Ι. Ναού επί μία τριακονταετία. 

Τον Ιερό Άμβωνα κατά την Θ. Λειτουργία διακόνησε ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Κεγχρεών κ. Αγάπιος, ο οποίος στηριζόμενος στην Ευαγγελική περικοπή της Κυριακής ομίλησε για τις αρετές της αγάπης και φιλαδελφίας, που κοσμούσαν τον Εκατόνταρχο, αφού παρακαλεί γονυπετής τον Ιησού όχι για συγγενή του αλλά για τον δούλο του, γνωρίζοντας όλοι μας ότι η αξία ενός δούλου της εποχής εκείνης ήταν όση και ενός πράγματος (res) και τονίζοντας ότι το «δένδρο», που βλάστησε τα ωραία άνθη της αγάπης και της φιλανθρωπίας, δεν ήταν άλλο από αυτό της πίστεως του, την οποία πίστη του εθαύμασε και ο Κύριος μας λέγοντας: «οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον» (Ματθ. η΄, 10). Ολοκληρώνοντας ο άγιος Κεγχρεών, προέτρεψε τους παρισταμένους να έχουν την ειλικρινή πίστη του Εκατοντάρχου της περικοπής, προκειμένου δι᾿ αυτής να καλλιεργήσουν τις αρετές της αγάπης και της φιλανθρωπίας, διότι δια μέσου της Χριστιανικής πίστεως ο κόσμος γίνεται πιο όμορφος, καθώς μέσα απ’ αυτή φανερώνονται τα έργα της αγάπης! 

Μετά το πέρας της Θ. Λειτουργίας ακολούθησε η Εξόδιος Ακολουθία του μακαριστού πατρός Σπυρίδωνος Λιόρδου, παρουσία των Υφυπουργού κ. Χρίστου Δήμα, τέως Υπουργού κ. Νικολάου Ταγαρά, της Βουλευτού κ. Μαρίας-Ελένης Σούκουλη, του Αντιπεριφερειάρχου κ. Αναστασίου Γκιολή και λοιπών Τοπικών Αρχόντων, Κληρικών της Μητροπολιτικής μας Περιφέρειας και πλήθους κόσμου. 

Τον Επικήδειο εξεφώνησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Διονύσιος, ο οποίος αναφέρθηκε στο έργο και την προσωπικότητα του αοιδίμου πατρός, ο οποίος υπήρξε διακεκριμένος Κληρικός με αισθήματα ευθύνης και αγάπης τόσο έναντι των Κληρικών της Αρχιερατικής Περιφέρειας, όσο και έναντι του Ποιμνίου του. Μάλιστα η Ι. Μητρόπολίς μας αφουγκραζόμενη τις δυσκολίες, που αντιμετώπισε στα στερνά του βίου του, προσπάθησε να τον ξεκουράσει, κατά το δυνατόν, επιβραβεύοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τις πρότερες διακονίες του. 

Ο μακαριστός π. Σπυρίδων Λιόρδος γεννήθηκε το 1939, υπήρξε έγγαμος Ιερεύς και πατέρας τριών (3) παιδιών. Χειροτονήθηκε Διάκονος και Πρεσβύτερος από τον μακαριστό Μητροπολίτη Κεντρώας Αφρικής κυρό Κυπριανό τον Νοέμβριο του 1971 και υπηρέτησε ως Εφημέριος σε Ενορίες της Μητροπολιτικής Περιφερείας μας και από του έτος 1989 Εφημέριος και ιερατικώς Προϊστάμενος του Ι. Ναού Αγίου Βλασίου. Από δε του έτους 1998 έως του έτους 2015 υπηρέτησε ως Αρχιερατικός Επίτροπος Ξυλοκάστρου αναλώνοντας «εαυτόν» υπέρ της δόξης του Θεού και της διακονίας του Ποιμνίου του. Το όνομά του ταυτίστηκε με τον ιστορικό Ι. Ναό του Αγίου Βλασίου Ξυλοκάστρου, τον οποίο και δύο φορές ανεστήλωσε. Ας είναι αιωνία η μνήμη του! 

Την ίδια ημέρα και στο Ι. Ησυχαστήριο του Τιμίου Σταυρού στον Μαψό Κορινθίας λειτούργησε ο Ιεροκήρυκας της Ι. Μητροπόλεως μας και Καθηγούμενος της Ι. Μονής Παναγίας «ΠΑΝΤΩΝ ΧΑΡΑ» Καλεντζίου Πανοσ. Αρχιμ. π. Άνθιμος Παπαλεξόπουλος. 

Ο άγιος Ιεροκήρυξ λαμβάνοντας αφορμή από το Ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής, που αναφερόταν στην θεραπεία του δούλου του Εκατοντάρχου, εστίασε στο πρόσωπο του Εκατοντάρχου και στην μεγάλη και βαθειά πίστη που επέδειξε στο πρόσωπο του Κυρίου μας. Αυτή την πίστη θαύμασε ο Κύριος και την προέβαλλε στους μαθητές του, ώστε να την διαδώσουν και να εύρει μιμητές. Κατέληξε δε την ομιλία του ο π. Άνθιμος με τις ευχές και τις ευλογίες του σεπτού Ποιμενάρχου μας κ. Διονυσίου και με την βεβαιότητα ότι ο πιστός Χριστιανός και το μεγαλύτερο εμπόδιο να συναντήσει στον πνευματικό του αγώνα, αυτό θα εξαφανισθεί, εφόσον έχει ως σύμμαχό του τον Θεό! 

ΕΚ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ.

12 Ιουλίου: ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΚΟ

Αντιμετωπίζεται τό κακό στην ζωή μας; Είναι πολύ διδακτική ή συνάντηση του Χρίστου με δύο δαιμονισμένους ανθρώπους στη χώρα των Γεργεσηνών. Ό Χριστός γνωρίζει ότι οι άνθρωποι κατέχονται άπό τό κακό. Είναι εμφανή τά σημάδια. Είναι «χαλεποί λίαν», κατοικούν στά μνήματα καί κανείς δέν μπορεί νά περάσει άπό τόν δρόμο στον όποιο αυτοί διαφεντεύουν μέ τήν παρουσία τους καί μόνο (Ματθ. 8,28). Στά πρόσωπα τους αποτυπώνονται τά σημεία του κακοΰ: ή χαλεπότητα, δηλαδή ή αγριότητα της καρδιάς πού σέ κάνει νά φοβάσαι νά τους κοιτάξεις κατά πρόσωπον, ή διαρκής παραμονή τους στον θάνατο καί τίς μορφές του -μοναξιά, άκοινωνησία μέ τους άλλους ανθρώπους, εσωστρέφεια- καί ή εξουσία της βίας καί του φόβου πού έχουν επιβάλει έκεΐ όπου βρίσκονται. 

Ή ουσιαστική σωφροσύνη καί εμπιστοσύνη 

Αξιοσημείωτο ότι οι άνθρωποι τους αποφεύγουν. Γνωρίζουν ότι δέν μπορούν νά πολεμήσουν εναντίον τους καί νά υποτάξουν τό κακό. «Εχουν παραδώσει τή συγκεκριμένη περιοχή σ’ αυτούς. Κατανοούν ότι θά είναι γιά πάντα μιά πληγή. Δέν πηγαίνουν νά παλέψουν κατά μέτωπο μαζί τους. Δέν είναι απλώς ότι φοβούνται. Κατά βάθος νιώθουν ανήμποροι νά νικήσουν τό κακό μέ τίς δικές τους δυνάμεις. «Ετσι επιλέγουν μιά ηττοπαθή μέν στάση φαινομενικά, σώφρονα όμως στην ουσία. 

Μόνο ό Χριστός μπορεί νά αντιμετωπίσει τό κακό κατά μέτωπο. Καί αυτό οι δαίμονες, οι εκφραστές του, τό γνωρίζουν καλά. Γι’ αυτό καί δέν αντιστέκονται στον Χριστό. Δέν μπορούν όμως νά νικήσουν τήν κακία πού έγινε φύση τους. «Ετσι του ζητούνε νά αφήσουν τους ανθρώπους, άλλα νά εισέλθουν στό κοπάδι τών χοίρων, τό όποιο, αντίθετα με τόν μωσαϊκό νόμο, δηλαδή τίς εντολές του Θεού, εκτρέφουν οι κάτοικοι του τόπου. Καί ό Χριστός τους δίνει την άδεια. Τους επιτρέπει νά κάνουν τό θέλημα τους, μέ αποτέλεσμα οι χοίροι νά πνιγούνε. 

Ή αυτογνωσία 

Ό Χριστός δέν υπέκυψε στη δύναμη τοϋ κακού. Υπέδειξε μέ τόν τρόπο καί τήν απόφαση του στους κατοίκους των Γεργεσηνων ότι κι εκείνοι μέ τη σειρά τους, παρότι προφύλασσαν φαινομενικά τους εαυτούς τους άπό τό κακό της συνάντησης μέ τους δαιμονισμένους, στην ουσία ήταν δέσμιοι του. Διότι καί αυτοί, στό όνομα τοϋ κέρδους, της φιληδονίας καί των δικαιωμάτων τους, είχαν μέσα τους τά σημάδια τοϋ κακοϋ. Ήταν «χαλεποί πνευματικά», διότι είχαν άποστεΐ της κοινωνίας μέ τόν Θεό, όπως αύτη εκφράζεται μέ τήν υπακοή στό θέλημα Του. Κατοικούσαν στά μνήματα της αισχροκέρδειας, της αδιαφορίας γιά τήν κοινωνία μέ τους υπόλοιπους Ιουδαίους, καθώς είχαν επιλέξει τήν όδό της ειδωλολατρίας. Πουλούσαν τους χοίρους στους ειδωλολάτρες γιά νά κερδίσουν χρήματα καί νά ζούνε «έν άνέσει», ένώ δέν μπορούσαν νά ξεφύγουν άπό τά πάθη τους, μέ αποτέλεσμα νά μή θέλουν τόν Χριστό νά κατοικήσει ανάμεσα τους. Έτσι εκείνος, μέ λύπη, θά φύγει άπό τή χώρα τους. Θά δείξει μ’ αυτό τόν τρόπο ότι απέναντι στό κακό τελικά δεν εΐναι πάντοτε λύση ή κατά μέτωπον επίθεση, άλλα ή αποχώρηση άπό τή συνύπαρξη μ’ αυτό, εφόσον οι φορείς του παραμένουν αμετανόητοι καί εφόσον υπάρχει ή δυνατότητα νά βρεθούμε κάπου άλλου. 

Ή δική μας στάση 

Αυτοί οι τρεις τρόποι αντιμετώπισης τοΰ κακού μας διδάσκουν πολλά καί στή δική μας πραγματικότητα. Άπό τή μιά, εφόσον τό εντοπίζουμε, καλούμαστε νά μετρήσουμε τίς δυνάμεις μας έναντι του. «Αν δέν επαρκούν, ή σωφροσύνη καί ή υπομονή μας δίνουν τή δυνατότητα νά κερδίσουμε χρόνο, ώστε με τή βοήθεια καί τοΰ Θεού καί εκείνων πού μας αγαπούνε νά μπορέσουμε νά τό νικήσουμε όταν έρθει τό πλήρωμα τοΰ χρόνου. Άπό τήν άλλη, ή αυτοκριτική, όταν γίνεται αυτογνωσία καί φέρνει τήν αληθινή μετάνοια, μας δίνει τή δυνατότητα νά δούμε αν κι έμεΐς έχουμε επιλέξει τόν τρόπο τοΰ κακού. Καί τότε ή υπακοή στό θέλημα τοΰ Θεού, ή επιλογή της αγάπης καί όχι της πλεονεξίας, όπως επίσης καί ή διάθεση γιά αληθινή κοινωνία μέ τόν πλησίον, μέ τόν όποιο καλούμαστε νά συνυπάρχουμε, αποτελεί τήν αφετηρία της νίκης κατά τοΰ κακού. Τέλος, ή απαλλαγή άπό τή δαιμονική αλαζονεία ότι μόνοι μας μπορούμε νά τά καταφέρουμε, μαζί μέ τήν επίκληση στον Θεό γιά βοήθεια θά μας βοηθήσουν νά διαπιστώσουμε ότι τό κακό δέν είναι ακαταμάχητο, άλλα νικιέται πρώτα εντός μας, μέ τήν ελευθερία της καρδιάς μας. 

Ή Εκκλησία δέ θά παύει νά μας διδάσκει την ανάγκη γιά σωφροσύνη καί υπομονή, γιά αυτοκριτική καί μετάνοια, γιά ταπεινή πίστη στην πρόνοια του Θεοΰ καί τήν ίδια στιγμή στή βεβαιότητα ότι ό Χριστός νίκησε τό κακό στίς ποικίλες μορφές του μέ τόν θάνατο καί τήν ανάσταση του καί μαζί του μπορούμε κι έμεΐς. Μ’ αυτόν τόν τρόπο, ακόμη κι αν πρόσκαιρα τό κακό φαίνεται ακατανίκητο, έμεΐς δέν θά χάσουμε τήν ελπίδα μας. Άλλα καί δέ θά προξενήσουμε μεγαλύτερο κακό στον εαυτό μας, προσπαθώντας νά νικήσουμε κάτι τό όποιο είναι χαλεπό λίαν γιά νά αντιμετωπιστεί μέ τίς ανεπαρκείς δυνάμεις μας. 

π. Θ. Μ.