ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΑ NEA φ. 1670

Ο ΤΑΞΙΑΡΧΟΣ κ. ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΚΑΜΠΑΝΟΣ, ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΥ ΛΟΥΤΡΑΚΙΟΥ, ΣΕ ΕΘΥΜΟΤΥΠΙΚΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΗΣ Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΣ.

 Τον Ταξίαρχο, Διοικητή της Σχολής Μηχανικού Λουτρακίου, κ. Αριστείδη Καμπανό και τον συνοδό του κ. Σπυρίδωνα Βρυώνη, Υπολοχαγό, υποδέχτηκαν σήμερα Τετάρτη, 20 Νοεμβρίου 2019, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Διονύσιος και ο Θεοφ. Επίσκοπος Κεγχρεών κ. Αγάπιος, Πρωτοσύγκελλος της Ι. Μητροπόλεως μας, στα Γραφεία της Ι. Μητροπόλεως. Κατά την διάρκεια της επισκέψεως, με σκοπό τις θερμές ευχαριστίες της Διοικήσεως της Σχολής Μηχανικού Λουτρακίου για την συμμετοχή των Αρχιερέων στις Εκδηλώσεις της Σχολής για τα 190 χρόνια από ιδρύσεως του Όπλου του Μηχανικού αλλά και την αυριανή ημέρα «των Ενόπλων Δυνάμεων», ο Σεβ. Μητροπολίτης μας και ο κ. Ταξίαρχος αντάλλαξαν απόψεις και σκέψεις για υπηρεσιακά, κοινωνικά και γενικότερα θέματα, δίδοντας έμφαση στις διαχρονικές αγαστές σχέσεις της Ι. Μητροπόλεως μας με την Σχολή Μηχανικού και γενικότερα με τον Στρατό.

Ο Σεβ. Μητροπολίτης μας ευχαρίστησε τον κ. Ταξίαρχο για την ευγενική επίσκεψή του και ευχήθηκε ο Πανάγαθος Θεός και η Υπέρμαχος Στρατηγός να σκεπάζει τον Στρατό μας και την Ηγεσία του στις δύσκολες ημέρες που διανύουμε. Το πολύ θερμό κλίμα επιβεβαιώθηκε με την ανταλλαγή δώρων.  Εκ μέρους του κ. Ταξιάρχου επιδόθηκε πλακέτα με τον Ιδρυτή του Όπλου του Μηχανικού Ιωάννη Καποδίστρια και εκ μέρους του Ποιμενάρχου μας Εικόνα του Απ. Παύλου και διάφορες άλλες «ευλογίες».

ΕΚ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ.

Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ 40/ΝΘΗΜΕΡΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ 
ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ

ΑΡΧΙΜ. ΚΥΡΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΝΙΚΟΛΟΥ.

Την Θ. Λειτουργία τέλεσε ο Σεβ. Μητροπολίτης μας κ. Διονύσιος την Κυριακή, 18 Νοεμβρίου 2019, στον Ι. Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Ιωνίας (Συνοικισμού) Κορίνθου.

Μετά το πέρας της Θ. Λειτουργίας τελέσθηκε το τεσσαρακονθήμερο Μνημόσυνο του μακαριστού Αρχιμ. κυρού Νεκταρίου (κατά κόσμον Μιχαήλ) Νικολού, Κληρικού της Ι. Μητροπόλεως μας.  Στον λόγο του ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στην Ανάσταση του Κυρίου μας, η οποία μετατρέπει ο,τιδήποτε έχει οσμή θανάτου, λύπης και απελπισίας σε άνοιξη, χαρά και αισιοδοξία. Παράλληλα, αναφέρθηκε στην προσωπικότητα, τις δυσκολίες και το πνευματικό έργο του αοιδίμου Αρχιμανδρίτου ευχόμενος να είναι αιωνία η μνήμη του!

Την ίδια ημέρα ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Κεγχρεών κ. Αγάπιος, χοροστάτησε στον Όρθρο και τέλεσε την Θεία Λειτουργία στον Ι. Ναό Αγίου Βλασίου Ξυλοκάστρου. Στο εκεί ευσεβές Εκκλησίασμα ο Θεοφιλέστατος ομίλησε αναλύοντας την Ευαγγελική περικοπή του «άφρονος πλουσίου» με αναφορές στο συναξάρι του Αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος και σε λόγους του Ιερού Χρυσοστόμου, τονίζοντας ότι οι πιστοί καθίστανται «πλούσιοι» από την Χάρι του Θεού και από την κοινωνία με το Θεό και τους συνανθρώπους τους. Οι πιστοί οφείλουν να αποταμιεύουν τον πλούτο των αρετών τους στον «ουρανό» κάνοντας πράξη το εγνωσμένο στο Άγιο Ευαγγέλιο θέλημα του Θεού, και κατ᾿ αυτόν τον τρόπο θα αποδεικνύονται ως «εις Θεόν πλουτούντες» και «μη θησαυρίζοντες εαυτοίς».    

Τέλος, αφού μετέφερε τις ευχές του σεπτού Ποιμενάρχου μας κ. Διονυσίου, ευχήθηκε όλοι να αξιωθούν να τηρούν τις Ευαγγελικές εντολές για να ακούσουν την ευκταία φωνή του Κυρίου μας που θα τους καλέσει να εισέλθουν στην χαρά Του!    

     ΕΚ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ.

ΕΚΟΙΜΗΘΗ ΕΝ ΚΥΡΙΩ Η ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ

ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΞΥΔΗ  ΜΑΚΑΡΙΣΤΗ ΕΥΘΑΛΕΙΑΣ ΞΥΔΗ

ΚΑΙ Η ΚΗΔΕΙΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΣΘΗΚΕ ΣΤΟ ΜΕΣΣΙΝΟ.

Μετά από ολιγόμηνη ασθένεια εκοιμήθη η Ευθαλεία Ξύδη, Πρεσβυτέρα του Ιερέως π. Αναστασίου Ξύδη, Εφημερίου του Ι. Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου Μεσσινού και Αρχιερατικού Επιτρόπου Φενεού. Την Εξόδιο Ακολουθία τέλεσε ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Κεγχρεών κ. Αγάπιος, Πρωτοσύγκελλος της Ι. Μητροπόλεώς μας την Τετάρτη, 13 Νοεμβρίου 2019, στον Ιερό Ναό Αγ. Κων/νου και Ελένης Μεσσινού με την συμμετοχή δέκα έξι (16) Ιερέων και πλήθους κόσμου.

Ο Θεοφιλέστατος άγιος Κεγχρεών, αφού μετέφερε τις συλλυπητήριες ευχές στον π. Αναστάσιο, στα παιδιά, στα εγγόνια και στους λοιπούς συγγενείς των του κωλυομένου να παραστή Σεβ. Μητροπολίτου μας κ. Διονυσίου, απηύθηνε λόγους παραμυθητικούς και επιστηρικτικούς με αφορμή το γεγονός του θανάτου, ομιλών και για την «διακονία» των Πρεσβυτερών στον χώρο της Εκκλησίας αλλά και της αοιδίμου, ευχόμενος να είναι αιωνία η μνήμη της και εμείς οι «περιλειπόμενοι», τηρούμενοι εν αγάπη Χριστιανική, να την απαντήσωμε στον καιρό, που έχει ορίση ο Κύριος για τον καθένα μας, φαιδροί και αγαλλιώμενοι εκεί που εκλάμπει η ζωή η αιώνιος χωρίς πόνο και στεναγμό, χωρίς κλαυθμό και λύπη.

Ας είναι αιωνία η μνήμη της!

ΕΚ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ.

ΕΚΟΙΜΗΘΗ ΕΝ ΚΥΡΙΩ Η ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ

ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΟΥΣΟΥΝΗ

ΜΑΚΑΡΙΣΤΗ

 ΚΑΜΕΛΙΑ ΣΟΥΣΟΥΝΗ.

Μετά από βραχύχρονη ασθένεια εκοιμήθη η Καμέλια Σουσούνη, Πρεσβυτέρα του Ιερέως π. Δημητρίου Σουσούνη, Εφημερίου του Ι. Ναού Τιμίου Προδρόμου Λουτρακίου. Την Εξόδιο Ακολουθία τέλεσε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Διονύσιος παρισταμένου και του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Κεγχρεών κ. Αγαπίου, Πρωτοσυγκέλλου της Ι. Μητροπόλεώς μας, την Παρασκευή, 15 Νοεμβρίου 2019, στον Ιερό Ναό Τιμίου Προδρόμου Λουτρακίου, με την συμμετοχή Ιερέων και πλήθους κόσμου.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας απηύθηνε λόγους παραμυθητικούς και επιστηρικτικούς προς τον σύζυγό της, Ιερέα π. Δημήτριο, και τους λοιπούς συγγενείς,  με αφορμή το θλιβερό γεγονός του θανάτου της νέας σε ηλικία Πρεσβυτέρας. Παράλληλα, ομίλησε για το υπούργημα των Πρεσβυτερών στον χώρο της Εκκλησίας μας, αλλά και ιδιαιτέρως της μακαριστής Καμελίας, η οποία διακονούσε και ως μαγείρισσα στον Γηροκομείο Ανδρών της Ι. Μητροπόλεως μας με την επωνυμία «Το Έργο του Αποστόλου Παύλου». Ολοκληρώνοντας,  ευχήθηκε να είναι αιωνία η μνήμη της και το παράδειγμα της να εμπνεύσει και άλλες νέες κοπέλες να γίνουν «συγκυρηναίες» στον Ιερατικό βίο, ως Πρεσβυτέρες.

Ας είναι αιωνία η μνήμη της!

Η ΛΥΤΡΩΤΙΚΗ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ

"Εχουμε ήδη εισέλθει στήν περίοδο έτοιμασίας γιά τά Χριστούγεννα·τρεΐς έβδομάδες περίπου μάς χωρίζουν άπό τή μεγάλη έορτή. Καί μάλλον δέν είναι τυχαΐο ότι μιά φράση άπό τό σημερινό άποστολικό ανάγνωσμα θά τήν ακούσουμε στό πρώτο ϊδιόμελο τοϋ Μεγάλου Εσπερινού τής έορτής. Τό τροπάριο λέει: «Δεϋτε άγαλλιασώμεθα τω Κυρίω τό παρόν μυστήριον έκδιηγούμενοι τό μεσότοιχον τοϋ φραγμού διαλέλυται...». Σάν πρώτος καρπός τοϋ μυστηρίου τής Σάρκωσης τοϋ Λόγου, γιά τόν όποιο μάς καλεί ό ψαλμωδός νά γεμίσουμε χαρά, προβάλλεται τό γκρέμισμα ένός τοίχου, ένός φραγμού, ή διάλυση μιάς έχθρας.

Τά δύο τείχη

Πρωτίστως πρόκειται γιά τήν έξαιτίας τών άμαρτιών μας έχθρα πρός τόν θεό. Έμεΐς γίναμε εχθροί του «ό θεός ούδέποτε έχθραίνει», λέει ό Ίερός Χρυσόστομος. Έμεΐς αφήνουμε καθημερινά τίς άμαρτίες μας νά γίνονται «τεϊχος», πού μάς χωρίζει άπό Αύτόν. Μονομερώς, άπό τό δικό μας μόνο έγωιστικό θέλημα ύψώνεται αΰτό τό τεϊχος καί μάλιστα, κατά τόν άββά Ποιμένα, δέν είναι μόνο ένα «χαλκοΰν τεΐχος άναμέσον ημών καί τοϋ θεού άλλα καί πέτρα άντιδέρουσα». Οχυρωμένοι δήθεν στό τεΐχος τής έγωιστικής μας αύτάρκειας, αφήνουμε τά άμαρτωλά «θέλω» μας νά γίνονται πέτρες, με τίς όποΐες «λιθοβολούμε» κιόλας τόν θεό.

Υπήρχε όμως καί ένα άλλο -προστατευτικό κατ' αρχήν- τεϊχος, πού περιχαράκωνε τόν «περιούσιο λαό τοϋ θεού», τούς Ίουδαίους, καί τούς προφύλασσε άπό τό είδωλολατρικό περιβάλλον. Τό τεϊχος αύτό ήταν ό Μωσαϊκός Νόμος, πού δόθηκε άπό τόν θεό, ώστε μέ τίς πολλές του διατάξείς νά διατηρεΐ τόν λαό του σέ υγιή φόβο τοϋ ένός αληθινού θεού καί σέ σαφώς όριοθετημένη πίστη. Τελικά όμως ό προστατευτικός φραγμός τοϋ θεόσδοτου νόμου λόγω τής άδυναμίας τέλειας τήρησής του καί τών συνεχών παραβάσεων καταντοϋσε αξεπέραστο εμπόδιο γιά τή σωτηρία καί πραγματική «κατάρα», πού χώριζε άπό τόν θεό. «Φραγμός ονομάστηκε ό Μωσαϊκός Νόμος», λέει ό Χρυσορρήμων, «ίνα περιφράττη· γέγονε δε μεσότοιχον χωρίζον αύτούς άπό τοΰ θεοϋ».

Από τήν άλλη, ή «κατά γράμμα» ερμηνεία του οδηγούσε σε γκετοποίηση τοΰ λαοΰ τοΰ θεοϋ καί αναίρεση τής έπαγγελίας τοΰ θεοϋ πρός τόν Αβραάμ ότι θά γίνει «πατήρ πλήθους εθνών». Γιά νά ξεπεράσει ακόμη καί ό πρωτοκορυφατος άπόστολος Πέτρος τέτοια απομονωτικά τείχη καί τέτοιες προκαταλήψείς, καί νά πεισθεί ότι κανένας άνθρωπος δέν είναι μολυσμένος ή άκάθαρτος, χρειάστηκε νά τόν συγκλονίσει ό θεός μέ όραμα στην Ίόππη (Πράξ. 10,9-16). Ασύγκριτα πιό συγκλονιστική ήταν, βέβαια, ή έκ μέρους τοϋ θεοϋ επιλογή ώς «αποστόλου τών εθνών» ένός περισσότερο άπό τόν Πέτρο προκατειλημμένου καί προσέτι φανατικού φαρισαίου, τοΰ πρώην διώκτη τών χριστιανών Σαούλ.

Ή απαρχή τής νέας ζωής

Είναι, λοιπόν, προφανές ότι αύτός ό μετέπειτα άπόστολος Παϋλος έζησε σέ όλο του τό μεγαλείο τόν πάταγο τής σωτήριας κατεδάφισης τοϋ διαχωριστικού τείχους μεταξύ Ιουδαίων καί εθνικών·καί σέ έντονα δοξολογικό τόνο περιγράφει τώρα στους Έφεσίους τούς καρπούς της.

Κατ" αρχήν, ένώ αυτονόητα κάθε κατεδάφιση είναι μιά κατά κάποιον τρόπο βίαιη ενέργεια, έδώ συμβαίνει τό θαυμαστό καί παράδοξο ή κατεδάφιση νά συντελείται μέ τήν άσκηση βίας έπί Αύτοϋ, ό Όποΐος κατεδαφίζει·καί μάλιστα βίας έως θανάτου. Ό Χριστός διέλυσε καί τίς δύο έχθρες, γκρέμισε καί τά δύο τείχη, καί τό λόγω τής άμαρτίας τεΐχος μεταξύ θεοϋ καί ανθρώπων αλλά καί τό μεταξύ ιουδαίων καί εθνικών, δεχόμενος εκούσια νά ύποστεΐ σταυρικό θάνατο. Τρεΐς φορές μέσα σε τρεΐς στίχους έπανέρχεται ό Παΰλος σ' αύτή τή βία πού έμεΐς ασκήσαμε στόν Χριστό: «έν τω αϊματι αύτοΰ», «έν τή σαρκί αύτοΰ», «διά τοϋ σταυροϋ». Καί ό Άπόστολος διατυπώνει τόν καρπό αύτής τής λυτρωτικής θυσίας όχι με άναιμικές φράσεΐς άλλα μέ τήν, κατά τόν άγιο Ιωάννη, «σφοδρότερη» λέξη «άπέκτεινε» έξόντωσε δηλαδή τή διπλή έχθρα, ώστε νά μήν μπορεί νά άναστηθεϊ ξανά.

Τό έργο όμως τοϋ Χριστοϋ, ώς έργο τοϋ άρχοντα τής είρήνης, δέν υπήρξε μόνο καταλυτικό τής παλιάς κατάστασης άλλα καί δημιουργικό μιάς νέας. «Δέν έκανε τόν Ιουδαίο έλληνα», παρατηρεΐ ό άγιος θεοφύλακτος, «άλλα καί τούς δύο τούς ανέβασε σέ ύψηλότερη κατάσταση». «Τούς έκτισε σέ ένα καινούργιο άνθρωπο ένώνοντάς τους μέ τόν Έαυτό του», θά εξηγήσει ό Παϋλος είσάγοντάς μας στό μέγα Μυστήριο τής Έκκλησίας. Ό «καινός άν-θρωπος» καί ή «ειρήνη» δέν άποτελοϋν ήθικές βελτιώσεις τοϋ άνθρωπου μέσω αύτόνομων άνθρωποκεντρικών τεχνικών· πραγματοποιοϋνται μέσα στό σώμα τοϋ Χριστοϋ, στήν Εκκλησία, τοϋ οποίου κεφαλή εϊναι ό Χριστός.

«Συμπολϊται των αγίων»

Άμέσως μετά θά προχωρήσει ό Άπόστολος καί στήν παράσταση τής Έκκλησίας ώς οϊκοδομής, πού έχει θεμέλιο τούς Αποστόλους καί τούς χαρισματούχους τής πρώτης Έκκλησίας (τούς «προφήτες») καί ακρογωνιαίο λίθο τόν ίδιο τόν Χριστό. Μέσα σ' αύτό τό καινούργιο μας σπίτι κανείς δέν είναι ξένος καί «πάροικος», άλλα όλοι γινόμαστε «οικείοι τοϋ θεοΰ» καί «συμπολΐται τών αγίων», όλων δηλαδή τών μελών τοϋ σώματος τοϋ Χριστού. Πρόκειται τελικά γιά τό πατρικό μας σπίτι, όπου ή «οικειότητα» μας με τόν θεό γίνεται σχέση παιδιού πρός τόν πατέρα του καί οι πρώην Ιουδαίοι καί οι πρώην εθνικοί μπορούμε διά τοϋ Χριστού «έν ένί Πνεύματι», δηλαδή «έν Άγίω Πνεύματι» νά πλησιάσουμε καί νά νιώσουμε τόν θεό ώς τόν μόνο αληθινό μας Πατέρα.

Καί ή φράση «διά τοϋ Χριστού» σημαίνει ότι «ευδόκησε» πλέον ό θεός νά τόν αποκαλέσουμε «Πατέρα», γιατί σέ λίγες μέρες ό «άμήτωρ έκ Πατρός» Υ'ιός του θά προσφωνήσει μιά γυναίκα «Μητέρα»· καταδέχθηκε γιά τή σωτηρία μας νά σαρκωθεϊ καί νά γεννηθεί καί ώς άνθρωπος, τώρα «άπάτωρ έκ μητρός», τής Ύπεραγίας Θεοτόκου καί Άειπαρθένου Μαρίας.

Άρχιμ. Β. Λ.