ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ ΑΡΘΡΟ

Αέρααα... Αέρααα...

Η πολεμική Ιαχή των Ελλήνων

Του Χρίστου Φαραντάτου Υποστράτηγος ε.α.

     Αέρααα...! είναι η τρομερά ομαδική κραυγή των Ελλήνων πολεμιστών, κατά τις φοβερές στιγμές της εφόδου προς τους αμυνόμενους εχθρούς, όπου με την λόγχη εφ' όπλου, επιχειρούν το τελειωτικό κτύπημα, κατά το τελευταίον και πλέον αποφασιστικόν άλμα της επιθέσεως των.

     Σκοπός της πολεμικής αυτής ιαχής είναι η ενθάρρυνσις και η εξύψωσις του ηθικού των συμπολεμιστών, αλλά και η πρόκλησις τρόμου και πανικού στον αντίπαλον, ο οποίος προσμένει με αμηχανίαν, ίσως και με σχετικήν αδράνεια, την επερχομένην μοιραίαν εκ του συστάδην σύγκρουση.

     Στις θυελλώδεις και νικηφόρους εξορμήσεις των Ελλήνων κατά την ιστορική προέλαση των στη Βόρ. Ήπειρο κατά τον Ελληνο-ιταλικόν πόλεμον του 1940-41, την 79^η επέτειο του οποίου θα εορτάσουμε σε ολίγες ημέρες, η αθάνατος αυτή κραυγή, έγινε το εθνικό μας σύνθημα, που επισφράγισε τα κατορθώματα μας.

     Εάν ανατρέξουμε στην ιστορία θα διαπιστώσουμε, ότι και οι αρχαίοι προγονοί μας χρησιμοποιούσαν διάφορες πολεμικές κραυγές. Οι λέξεις «αλαλά» και «ελελεύ» ήταν είδος πολεμικών κραυγών, ο δε Ενυάλιος ήταν ο Θεός του πολέμου και πρό αυτού του Άρεως. Η ετυμολογία της λέξεως «αλαλαγμός», δηλαδή οι ομαδικές κραυγές, η φωνή του πλήθους, εκτιμάται ότι προέρχεται ακριβώς από αυτές τις πολεμικές κραυγές των αρχαίων Ελλήνων.

     Ο Όμηρος (8^ος αι. π.Χ.) αναφέρει την Ενυώ, ένα είδος θήλεος μορφής του Άρεως, ως θεά του Πολέμου.

Αλλά και οι Ρωμαίοι είχαν πολεμική κραυγή που συνοδεύετο και με σαλπίσματα, για να επαυξάνει την ορμητικότητα και την επιθετικότητα των πολεμιστών.

     Οι Βυζαντινοί χρησιμοποιούσαν, καθώς ξεκινούσαν για τη μάχη το σύνθημα «μεθ' ημών ο Θεός», αλλά κατά τις συρράξεις κτυπούσαν τα δόρατα επί των ασπίδων και εξορμούσαν κατά των αντιπάλων τους με άγρια φωνή «ο Σωτήρ νενίκηκε», με σκοπόν «του βαλείν δειλίαν τοις εχθροίς και διεγείρειν αλλήλοις!».

     Κατά την μεγάλην Επανάσταση του Γένους, το 1821, εχρησιμοποιήθησαν διάφορες πολεμικές κραυγές, κυρίως με αλαλαγμούς και ομαδικούς πυροβολισμούς.

     Στον απελευθερωτικό πόλεμο του 1912-13 εχρησιμοποιείτο ως πολεμική κραυγή η φράσις «εμπρός διά της λόγχης», όπου οι μαχητές έθεταν τη λόγχη στο όπλο και ορμούσαν προς τον εχθρόν.

     Οι πολεμικές αυτές κραυγές ήσαν το χαρακτηριστικόν γνώρισμα των επιτιθεμένων στρατευμάτων, τονίζοντας την αυτοπεποίθηση και την αποφασιστικότητα τους, εξυψώνοντας συγχρόνως και το ηθικόν τους.

    Η τρομερά πολεμική ιαχή «Αέρα...», το φοβερόν αυτό σύνθημα του 1940, εχρησιμοποιήθη διά πρώτην φορά στον Β' Βαλκανικό πόλεμο του 1913, προήλθε δε από τον χαρακτηρισμό των οπλιτών μας για τους ατάκτως υποχωρούντος Τούρκους «μωρέ, αέρας έγιναν». Και είναι αναμφισβήτητο γεγονός, ότι το 1/38 Σύνταγμα Ευζώνων, κατά τις μεγάλες και θυελλώδεις εξορμήσεις του από το Σαραντάπορο μέχρι των στενών της Κρέσνας, το σύνθημα που επέβαλε ο άξιος διοικητής του «διά της λόγχης» μετετράπη στην αθάνατη πολεμική ιαχή «Αέρααα...», που καθιέρωσαν οι ηρωικοί εύζωνες του, για να καταστεί έκτοτε το ιερόν δόγμα όλων των πολεμικών μας εξορμήσεων.

     Η οξύτης, η επιβλητικότης και η συναρπαστικότης της ιστορικής πλέον πολεμικής μας ιαχής θα αποτελεί εσαεί το εθνικόν μας σύνθημα σε όλους τους πολέμους του Έθνους.

*Ο κ. Χρήστος Φαραντάτος, είναι Υποστράτηγος ε.α. , που απεφοίτησε από το Γυμνάσιο Αρρένων Κορίνθου, διαμένων στην Αθήνα.