5 Μαίου 2019 : ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ

ΚΑΡΠΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Τό αποστολικό ανάγνωσμα τής σημερινής Κυριακής τοϋ Θωμά δεν είναι άσχετο μέ τό έορταζόμενο γεγονός τής ύπό τοϋ Αποστόλου ψηλαφήσεως τοϋ Αναστάντος Χρίστου. Προφανώς ανάμεσα στά χέρια των Αποστόλων πού τελούσαν θαύματα στή Στοά τοϋ Σολομώντος ήταν καί ή «φιλοπράγμων δεξιά» τοϋ Θωμά πού «έξηρεύνησε τήν ζωοπάροχον πλευράν» τοϋ Χριστού. Μόνο πού ή θαυμαστή «εξερεύνησα» είχε γίνει σέ έναν κλειστό χώρο καί ενώπιον λίγων φοβισμένων μαρτύρων, ένώ οϊ καρποί αύτής τής πιστοποίησης, τά θαύματα τών αγίων Αποστόλων, γίνονταν στον δημόσιο ανοικτό χώρο τής Στοάς. Τώρα πλέον οι πρώην δειλοί μαθητές κήρυτταν μέ παρρησία καί θάρρος τήν καινούργια διδαχή.

θαύματα από «άλιεΐς καί ίδιώτες»
Από τή μιά ό φόβος πού εϊχε προκαλέσει ή πρόσφατη διά θανάτου τιμωρία τής ύποκριτικής καί πονηρής συμπεριφοράς τοΰ Άνανία καί τής Σαπφείρας, καί άπό τήν άλλη ή έκπληξη καί ό θαυμασμός γιά τά υπερφυσικά γεγονότα πού τελούσαν οι Απόστολοι, δέν άφηναν πιά τό περιθώριο σέ κανέναν μή πιστό νά φερθεί μέ καταφρόνηση πρός τούς μαθητές τοϋ Χριστού. Κανείς δέν τολμούσε νά τούς απαξιώσει μέ τόν εύκολο χαρακτηρισμό «αγράμματοι ψαράδες». Όπως επισημαίνει καί ό ίερός Χρυσόστομος, «σέ τόσο σύντομο διάστημα είχαν γίνει τόσα καί τόσο μεγάλα ύπό τοϋ άλιέως καί ίδιώτου», έννοώντας τόν Πρωτοκορυφαΐο τους απόστολο Πέτρο. Γι΄’ αυτό ό πολύς λαός τούς τιμούσε καί τούς εγκωμίαζε, καί συνεχώς αύξανε ό άριθμός τών πιστών.
Ή υπεροχή τοΰ αποστόλου Πέτρου δέν περιοριζόταν μόνο στην ηγετική του θέση ανάμεσα στούς Άποστόλους άλλα καί στή θαυματουργική του δράση έδώ πλέον ξεπέρασε καί τόν Δοτήρα τοϋ ιαματικού χαρίσματος, τόν Χριστό, έπαληθεύοντας τήν προφητεία του: « Όποιος πιστεύει σέ μένα, θά κάνει όχι μόνο τά έργα πού κάνω έγώ, άλλα καί μεγαλύτερα». Τό νά ακουμπήσει κάποιος τήν άκρη τοϋ ιματίου τοϋ Χρίστου καί νά θεραπευθεί, συνέβη μέ τήν α’ιμορροοϋσα. Τό νά φέρνουν όμως τούς άσθενεϊς σε κρεβάτια καί φορεία καί νά τούς βγάζουν στίς πλατεΐες όπου θά περνούσε ό άπόστολος Πέτρος πιστεύοντας ότι καί μόνο ή σκιά του νά έπεφτε πάνω τους θά θεραπεύονταν, «τούτο έπί Χριστού ού γέγονεν», βεβαιώνει όάγιος θεοφύλακτος.

Γιατί τότε καί όχι σήμερα;
Αυθόρμητα ϊσως δημιουργείται τό ερώτημα: «Γιατί σήμερα δεν γίνονται, αν όχι τέτοια, έστω τόσα θαύματα, όσα τότε;». Προφανώς τότε ήταν επιτακτική ή ανάγκη νά στερεωθεί ή πίστη των πρώτων μελών τής νεογέννητης Έκκλησίας. Ό εύαγγελιστής Μάρκος κλείνει τό ευαγγέλιο του γράφοντας ότι μετά τήν Πεντηκοστή οί άγιοι Απόστολοι «έκήρυξαν πανταχού, τοϋ Κυρίου συνεργοΰντος καί τόν λόγον βεβαιοϋντος διά τών έπακολουθούντων σημείων». Καί, ναί μέν, τά θαύματα επισφραγίζουν καί βεβαιώνουν τήν αλήθεια τοΰ κηρύγματος- όμως ή Εκκλησία ποτέ δέν είδε τά θαύματα σάν ένα αποτελεσματικό «περίστροφο στον κρόταφο», γιά νά πιστέψουν οι άπιστοι. Γι΄ αυτό καί ποτέ δέν άφησε ή «Εκκλησία τά θαύματα νά γίνουν βασικό στοιχείο τής ποιμαντικής της. Έξαλλου, ήδη άπό τήν εποχή τοϋ αγίου Χρυσοστόμου, τά θαύματα έχουν πολύ περιοριστεί. Μάλιστα ό Ίερός Πατήρ, άπαντώντας στην ερώτηση «γιατί σήμερα δέν γίνονται θαύματα;», λέει ότι αυτό συμβαίνει «ουχί άτιμάζοντος ήμάς τοϋ θεοϋ, άλλα καί σφόδρα τιμώντος». Δέν είναι, λέει, εγκατάλειψη θεοϋ ή μείωση τών θαυμάτων άλλα τιμή άπό τόν θεό. Καί έξηγεϊ ότι παλαιότερα γίνονταν περισσότερα θαύματα επειδή «οϊ άνθρωποι εϊχαν πιο παχυλή καί ύπνώττουσα διάνοια ήταν πιό ανόητοι- καί μόνο τά σωματικά καί χειροπιαστά τούς πτοούσαν καί τούς ξυπνούσαν σέ γόνιμο προβληματισμό». Καί αυτό συνέβαινε όχι μόνο μέ τούς «προσφάτου των ειδώλων άπηλλαγμένους» άλλα καί μέ τούς νηπιόφρονες Ίουδαίους, πού ανάγκασαν καί τόν απόστολο Παύλο νά διστάζει νά τούς προσφέρει «στερεά τροφή» καί νά τούς «ποτίζει γάλα» ώς «έτι σαρκικούς» (Α’ Κορ. 3,2). Ή πρόσληψη καί ή «πέψη» των «ρημάτων τής αιωνίου ζωής» απαιτούν πνευματική ωριμότητα καί κατανάλωση φαιάς ούσίας. Αντίθετα, ή θαυματολογία δέν ζητάει κόπο. Ακόμη καί ό σύγχρονος φιλόσοφοί καί σημειολόγος Ούμπέρτο «Εκο τό επισημαίνει, ότι οπωσδήποτε είναι πολύ πιό «βολικό νά μιλάς στον άλλο γιά τήν κεραυνοβόλο δράση ένός θαύματος», παρά νά Ίδρώνεις μελετώντας συστηματικά τή Βίβλο καί παλεύοντας μέ τά ερωτήματα γιά τήν αξιοπιστία της.

Τό πιό «ενοχλητικό κήρυγμα»
Ή κατεξοχήν «στερεά τροφή» πού προσέφεραν οι άγιοι Απόστολοι ήταν τό περί άναστάσεως κήρυγμα γιά τούς καλοδιάθετους πού «πεινούσαν καί διψούσαν τή δικαιοσύνη τοϋ θεού» ήταν τροφή «βεβαιούσα καρδίαν» γιά τούς ύλόφρονες καί χορτασμένους άπό αύτοδικαίωση Σαδδουκαίους ήταν όχι άπλώς κάτι άχώνευτο, άλλα αγκάθι πού τούς ενοχλούσε τή συνείδηση· μιά συνείδηση πού τήν εϊχαν σέ «χειμερία νάρκη», άφοϋ δέν πίστευαν σέ ανάσταση καί σέ λογοδοσία. «Φυσική» λοιπόν αντίδραση τών Σαδδουκαίων ήταν νά φυλακίσουν τούς Άποστόλους, οι όποιοι έξαλλου είχαν παρακούσει καί τήν πρό καιρού (Πράξ. 4,18) εντολή τών πρεσβυτέρων νά πάψουν νά μιλάνε γιά τόν Χριστό. Όμως Αύτός πού τούς υποσχέθηκε δτι «έγώ θά είμαι μαζί σας πάσας τάς ήμέρας έως τής συντελείας τοϋ αϊώνος» έστειλε άγγελο του καί τούς ελευθέρωσε άπό τή φυλακή ένθαρρύνοντάς τους νά συνεχίσουν νά κηρύττουν τόν «έλευθερωτήν τών ψυχών ημών»· Εκείνον πού μέ τήν Ανάσταση του μάς ελευθέρωσε άπό τήν αιώνια φυλακή τοϋ άδη καί τοϋ θανάτου.

Άρχιμ. Β. Λ