ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΨΗΦΟΦΟΡΟΥ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Άρθρο της Κατερίνας Μανιά – Ρωμέση *

Το γεγονός ότι για πρώτη φορά θα συμμετάσχω, στις επικείμενες εκλογές, μου προκαλεί δύο αντιφατικά συναισθήματα. Το πρώτο αφορά την ενηλικίωσή μου. Και το δεύτερο τη μέγιστη ευθύνη μου να επιλέξω τον χαρισματικότερο απ’ όσους θα πολιτευτούν. Και ασφαλώς θα συμμετάσχω με την ψήφο μου. Δε θα απεμπολήσω αυτό το δικαίωμα και να φανώ ρίψασπις στο δημοκρατικό χρέος μου. Δε θα κομματικοποιηθώ και θ΄ απορρίψω όσους υποψήφιους έχουν ‘’περιορισμένες δυνάμεις του νου’’ παρά τη δημοσιότητά τους μέσω των ΜΜΕ ή τα υψηλά δύο κόμματα των προγόνων τους, τους ετερόφωτους. Έλκομαι από τους αυτόφωτους. Και δε φοβάμαι τα τυχόν μελλοντικά εμπόδια για την ανέλιξη μου.
Εκ φύσεώς δε φοβάμαι, γιατί ο φόβος μου στερεί την ελευθερία μου. Ο Φ. Ντοστογιέφσκι αναφέρει για τα αφορώντα το φόβο και τα υιοθετώ πιστά. Έγραφε : ‘’Ο φόβος είναι η κατάρα του ανθρώπου. Αν ως τώρα ο άνθρωπος υπήρξε τόσο δυστυχής και τόσο αξιολύπητος είναι, γιατί δεν ετολμούσε να δειχτεί ελεύθερος με την πιο απόλυτη σημασία της λέξεως’’.
Ασφαλώς έχω ακροθιγώς κατανοήσει τους πολιτικούς μηχανισμούς για την υφαρπαγή της ψήφου. Αντιλαμβάνομαι τις σκιαμαχίες και τις προεκλογικές τρίπλες, που εξωφαίνονται πάντοτε και παντού κατά τις προεκλογικές περιόδους.
Στην τέταρτη εξουσία (ΜΜΕ), που κατά την άποψή μου είναι η πρώτη, με έντεχνο τρόπο κάποιοι εκπρόσωποί της ανήκουν σε συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους. Και τούτο μπορεί κανείς να το συμπεράνει από το ότι δημοσιογράφοι, με υψηλή ακροαματικότητα, προτείνονται από τα κόμματα σαν ευρωβουλευτές αλλά και σε άλλους κυβερνητικούς χώρους. Μπορεί επομένως κανείς εχέφρων ν’ αποδεχτεί την αξιοπιστία της ενημέρωσής τους;
Στερούμαι ασφαλώς της προσωπικής εμπειρίας, γιατί δεν έζησα, λόγω της ηλικίας μου, τα τελευταία γεγονότα έστω από την εποχή του Βενιζέλου και υστερότερα. Αυτή τη στιγμή ψηλαφώ, μέσω της επιστήμης μου, την ιστορικότητα των γεγονότων για την οποία πολλές φορές οι ειδικοί αντιφάσκουν. Συμπέρανα χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο, ότι τα όσα φρικαλέα υπέστη η πατρίδα μας εστιάζονται στο διχασμό. Και αυτή η κατάρα νομίζω ότι κυριαρχεί αυτές τις δύσκολες ώρες και των γεωγραφικών ανακατατάξεων.
Αυτό που έζησα όμως και ζω είναι η ελληνική παιδεία, που για πολλά χρόνια διαπιστώνει τον απόλυτο φόνο της. Μεταρρυθμίσεις επί μεταρρυθμίσεων, χωρίς ποτέ ν’ αγγίζουν την παραπαιδεία, την υποστήριξη του ασύλου με την ανοχή των πάσης μορφής ετερόκλητων στοιχείων, που θεωρούν τα πανεπιστήμια ορμητήρια των ανόμων επιδιώξεών τους. Κάποια άλλα έκτροπα που συντελούνται στην ιερότητα του ναού της επιστήμης . Η παπαγαλία- το αντίθετο της κριτικής σκέψης- κυριαρχεί, θαρρείς εξεπίτηδες κι επιβάλλεται για να οξύνει την αποβολή της κρίσης και της λογικής. Και σε αυτή την ηθελημένη κακοφόρμηση με την αποβολή της αριστείας, αποτελούμε τη μοναδικότητα ανά τον κόσμο.
Και σαν μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν αντιγράφουμε, επακριβώς θα έλεγα, τη μέθοδο της παιδείας των άλλων κρατών. Είναι τόσο απλό. Τόσο οδυνηρές και πολυδάπανες είναι οι πανελλαδικές της δικής μας χώρας, λόγω της εξαντλητικής προσπάθειας των υποψηφίων (παιδεία και παραπαιδεία), ώστε συχνά να παρουσιάζονται προβλήματα ψυχικής υγείας στα παιδιά. Και το σπουδαιότερο είναι το απαξιωτικό φαινόμενο, σε πολλά πανεπιστήμια της Ευρώπης να μην αναγνωρίζεται η βαθμολογία των δικών μας πανελλαδικών και να απαιτούνται δικές τους πιστοποιήσεις για να δεχτούν τους ΄Ελληνες. Αυτό σαν Ελληνίδα, με προσβάλλει.
Με όλη αυτή λοιπόν την ανέλεγκτη παιδεία και παραπαιδεία πουλάει ο γονιός τα όποια υπάρχοντά του και στέλνει τα παιδιά του σε ξένες χώρες, όπου εν τέλει μπορούν να αξιολογήσουν τις δυνατότητες του νου των Ελληνόπουλων και να κρατήσουν πολλούς από αυτούς να εργαστούν στα δικά τους κράτη. Ο δικός μας πολιτικός κόσμος άλλωστε σπουδάζει τα δικά του παιδιά στο εξωτερικό.
Όλα, μα όλα τα πολιτικά κόμματα, δεν είναι ότι δεν μπόρεσαν επί έτη τώρα, να φονεύσουν την παραπαιδεία αλλά και δεν έχουν σαν πρώτιστο μέλημά τους την αντιγραφή των σημαντικών δημόσιων ή ιδιωτικών πανεπιστημίων της Ευρώπης.
Γιατί αυτή η εκκωφαντική σιωπή; Τις πταίει άραγε; Αυτό είναι το άλυτο πρόβλημα μου. Και η μέχρι τώρα αναποφάσιστη συμπεριφορά μου για το πού θα ρίξω την ψήφο μου.
Εν αναμονή λοιπόν. Αναμένω ένα απλό θρόισμα του λόγου των πολιτευομένων. Η παιδεία είναι για μένα η οροθεσία της ψήφου μου.

*Η Κατερίνα Μανιά-Ρωμέση, είναι Φοιτήτρια Φιλοσοφικής Σχολής Π. Αθηνών, από την Κόρινθο.