Τί κρύβεται πίσω από την τέλεια παράσταση μπαλέτου ;

Γράφει η Ροδοθέα Κελλάρη, Μαθήτρια Γ΄ Λυκείου

Κάθε χρόνο στις αρχές Ιουλίου, η Σχολή της κυρίας Έλενας Μιχαηλίδου παρουσιάζει το έργο των μαθητριών και μαθητών της σε δύο υπέροχες βραδιές χορού. Έτσι και φέτος, στις 2 και 3 Ιουλίου, χορεύτριες και χορευτές μικρής και μεγαλύτερης ηλικίας μάγεψαν και πάλι το πιστό πια κοινό τους με την τεχνική, την ικανότητα και την εκφραστικότητά τους. Οι θεατές παρακολούθησαν με αμείωτο ενδιαφέρον το συναρπαστικό αποτέλεσμα της κοινής προσπάθειας πολλών συντελεστών, αυτών που επιμελήθηκαν τα όμορφα κοστούμια, τα ευφάνταστα σκηνικά, την ποικιλία της μουσικής, τον φωτισμό και φυσικά των χορευτών και χορευτριών της Σχολής και της ταλαντούχας και ακούραστης δασκάλας τους.
Στο Πρώτο Μέρος της παράστασης χαρήκαμε υπέροχες χορογραφίες από τις μικρότερες σε ηλικία μαθήτριες της Σχολής και τους μικρούς μαθητές της. Μικρές πριγκίπισσες, μελισσούλες, χορεύτριες της Polka και του Can can, αλλά και η όμορφη οικογένεια από τη «Μελωδία της Ευτυχίας» μας χάρισαν στιγμές απόλυτης χαράς. Δεν έλειψαν οι σόλο εμφανίσεις των πιο έμπειρων χορευτριών με ιδιαίτερες τεχνικές και δεξιότητες. Στο Δεύτερο Μέρος, όπως πάντα, η κα Μιχαηλίδου μας εξέπληξε ευχάριστα, με κάτι απρόβλεπτο και πολύ δημιουργικό. Οι μεγαλύτερες μαθήτριες και οι μαθητές της παρουσίασαν τους Ελληνικούς Χορούς του Maurice Bejart σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη. Ο διεθνούς φήμης Έλληνας συνθέτης είχε αφιερώσει τη μουσική του στον χορογράφο, ο οποίος μέσα από διαφορετικές χορογραφικές μορφές δημιούργησε ένα λαμπερό μπαλέτο, μία τελετουργία! Αξιόλογο ήταν και το έργο του συνεργάτη της Σχολής, κ. Θανάση Σολωμού, που χορογράφησε την 1η χορογραφία «Instead» του 1ου Μέρους με την ομάδα σύγχρονου χορού της Σχολής, που συστάθηκε φέτος.
Οι παραστάσεις της κυρίας Μιχαηλίδου όμως δεν είναι μόνον αυτό που φαίνεται πάνω στην σκηνή. Προσωπικά υπήρξα μαθήτριά της για πάνω από μία δεκαετία και συμμετείχα ως χορεύτρια όλα αυτά τα χρόνια στις παραστάσεις της. Όταν βρέθηκα όμως ανάμεσα στους θεατές, παρακολούθησα το έργο της από διαφορετική οπτική γωνία. Αν και εξοικειωμένη με την αγωνία και τον μόχθο της χορεύτριας, κάθισα και απόλαυσα το θέαμα χωρίς να αναλογίζομαι την προσπάθεια μηνών που απαιτείται για το τελικό αποτέλεσμα, σαν να ήμουν ένας απλός θεατής. Αυτό βέβαια δεν είναι αξιόμεμπτο, διότι ο λόγος που ο κόσμος παρακολουθεί μία παράσταση χορού είναι κατά κύριο λόγο η ψυχική ευφορία, η ψυχαγωγία και όχι ο προβληματισμός. Ας ασχοληθούμε όμως λίγο με αυτό.
Οι βραδιές που μας χαρίζει απλόχερα η κυρία Έλενα και οι μαθήτριες και μαθητές της είναι το αποτέλεσμα πολύμηνης, σκληρής, επίπονης προσπάθειας, σωματικής και πνευματικής, με προσήλωση στον στόχο. Είναι ένας συνεχής αγώνας για το καλύτερο αποτέλεσμα! Αυτή είναι η φιλοσοφία και η στάση ζωής της δασκάλας μας, αυτή είναι η φιλοσοφία της Σχολής της, αυτή είναι η φιλοσοφία του Κλασικού Μπαλέτου. Αυτήν την στάση ζωής πλέον την καταλαβαίνω και δεν έχει εφαρμογή μόνο στο χορό, αλλά και στη ζωή μας. Τα όσα μας διδάσκει η κυρία Μιχαηλίδου για τον χορό μπορεί να θεωρηθούν και «αντιφατικά». Χορός σημαίνει συνεχής προσπάθεια να βελτιώσεις τον εαυτό σου, αλλά και να είσαι μέλος της ομάδας. Είναι η ελεύθερη έκφραση συναισθημάτων μέσω της αυστηρής πειθαρχίας στα βήματα της χορογραφίας και τελικά πάνω στο σώμα, κάτι που μου ήταν δύσκολο να κατανοήσω στην αρχή. Ο χορός είναι συνδυασμός κριτικής σκέψης και συναισθήματος, σοβαρότητας και εκφραστικότητας, πειθαρχίας και ελευθερίας. Το κλασικό μπαλέτο είναι -κατά τη γνώμη μου- το πιο απαιτητικό και δύσκολο είδος χορού, διότι απαιτεί πλήρη ισορροπία όλων των παραπάνω χαρακτηριστικών. Αυτό όμως είναι που κάνει το κλασικό μπαλέτο να είναι τόσο γοητευτικό σε παγκόσμιο επίπεδο.

Τί αποκόμισα, λοιπόν, από τη φετινή παράσταση μπαλέτου και όλα όσα διδάσκει η κα Μιχαηλίδου εμπράκτως στη σχολή της; Πως η επιμονή, η πειθαρχία, η αποφασιστικότητα, η συνεργατικότητα, αλλά και ο συναγωνισμός, αν εφαρμοστούν και στη ζωή μας θα μας οδηγήσουν σε ένα «λαμπρό» αποτέλεσμα!