Ανεξαρτητοποιήθηκε ο Παναγιώτης Αβραμόπουλος

Κυρία Διευθύντρια, παρα­καλώ να δημοσιεύσετε την παρούσα δημοσιογραφική εί­δηση στην έγκριτη «Φ.τ.Κ.»:
Ανεξαρτητοποιήθηκε από τη διοικούσα παράταξη του Δήμου Θεσσαλονίκης ο πρώ­ην πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, και από του ι­δρυτές της «Πρωτοβουλί­ας για τη Θεσσαλονίκη», Πα­ναγιώτης Αβραμόπουλος, ε­ξαπολύοντας προσωπική ε­πίθεση στο δήμαρχο Γιάν­νη Μπουτάρη. Ακολουθεί η πλήρης δήλωση του Πανα­γιώτη Αβραμόπουλου:
«Δήλωση αποχώρησης από το σχήμα του Γιάννη Μπου­τάρη
Το στίγμα της διοίκησης Μπουτάρη έχει πλέον υπο­στεί βίαιη και μη αναστρέψι­μη μετατόπιση από το προ­γραμματικό και αξιακό πλαί­σιο της –πρωτοπόρας για τους καιρούς και τα δεδομέ­να– παράταξης που ιδρύσαμε τέτοιες μέρες το 2005.
Ο Ανδρέας Κουράκης, ο Γιάννης Μπουτάρης και εγώ βάλαμε τότε τα θεμέλια ενός ανατρεπτικού και ελπιδοφό­ρου αυτοδιοικητικού εγχει­ρήματος με όρους ισοτιμίας και αμοιβαίου μεταξύ μας σε­βασμού. Ήρθαμε σε ρήξη με τις ισχυρές κομματικές δυνά­μεις της εποχής και τα αυτο­διοικητικά κατεστημένα της Θεσσαλονίκης.
Εμπνεύσαμε ανθρώπους της πόλης από ένα ευρύ κοι­νωνικό και πολιτικό φάσμα. Δραστήριες και παρεμβατικές ομάδες και ενώσεις πολιτών συστρατεύτηκαν και εμπλού­τισαν με τη συμμετοχή τους το εγχείρημα αυτό.
Πλαισίωσαν με όραμα, προσδοκίες και ορμή μια συλ­λογική προσπάθεια η οποία είχε ως στόχο την ανατροπή του βαθιά συντηρητικού κα­θεστώτος εκείνης της περιό­δου που είχε απλώσει ρίζες στη Θεσσαλονίκη.
Κατά την πρώτη, κυρίως, τετραετία της θητείας αυτής της διοίκησης έγιναν σημα­ντικά πράγματα σε αρκετούς τομείς. Είμαι περήφανος για αυτά. Δεν υποτιμώ, επίσης, όσες προσπάθειες γίνονται για να “ανοίξει” η Θεσσαλονί­κη και να αποτελέσει τουρι­στικό προορισμό.
Όμως, δεκατρία χρόνια με­τά, η προφανής σταδιακή α­πομάκρυνση από τις αρχές της Πρωτοβουλίας, οι νέες προτεραιότητες και οι διαφο­ρετικοί προσανατολισμοί του Γιάννη Μπουτάρη έχουν κα­ταστήσει τις προγραμματικές δεσμεύσεις της παράταξης γραφικές ιστορίες από το πα­ρελθόν μιας χαμένης οραμα­τικής αθωότητας.
Η διοικητική αναποτελε­σματικότητα αλλά και οι πρα­κτικές εξουσίας που φέρουν το στίγμα των δικών του επι­λογών έχουν οδηγήσει στη διάρρηξη των δεσμών μας με την κοινωνία και τους ανθρώ­πους που μας εμπιστεύτηκαν, μας στήριξαν και μας οδήγη­σαν στη διοίκηση του Δήμου Θεσσαλονίκης.
Η ευθύνη ανήκει αποκλει­στικά και μόνο στον ίδιο.
Ο Γιάννης Μπουτάρης, πα­ρά το επικοινωνιακό προκά­λυμμα, αποδείχτηκε κατώτε­ρος των προσδοκιών και των περιστάσεων.
Τα περιθώρια για να ανα­στραφεί η δυσμενής κατά­σταση και η αρνητική πορεί­α είναι ελάχιστα.
Κατέβαλα πολλές προ­σπάθειες, με προσωπικές πα­ρεμβάσεις προς τον ίδιο τον Γιάννη Μπουτάρη και δημόσι­ες και ανοιχτές τοποθετήσεις μου, για να ξαναπιάσουμε το νήμα που χάναμε. Χωρίς απο­τέλεσμα.
Αποκομμένος από την πό­λη, τις αγωνίες και τα καθημε­ρινά προβλήματα των ανθρώ­πων της, ο Γιάννης Μπουτά­ρης είναι εγκλωβισμένος στο ασφυκτικά στενό σύστημα ε­ξουσίας που οι ανασφάλειές του τον οδήγησαν να δημι­ουργήσει γύρω του.
Ασυνεπής στις δεσμεύσεις του, διχαστικός στο λόγο και στις πρακτικές του, αδιάφο­ρος για τα ουσιαστικά ζητή­ματα που αφορούν την πόλη και αναποτελεσματικός στο έργο του, υπονομεύει, δυ­στυχώς, το μέλλον της Θεσ­σαλονίκης.
Δημιουργεί τους όρους να αποτελέσει η Πρωτοβουλί­α μια “προοδευτική παρένθε­ση”. Να αποκτήσουν και πά­λι αναφορά στην κοινωνία και να ανακτήσουν τη χαμέ­νη τους ισχύ βαθιά συντηρη­τικές δυνάμεις.
Είναι προφανές ότι ο Γιάν­νης Μπουτάρης κουράστηκε και κούρασε.
Έχει επιλέξει τον εμμονικό και μοναχικό του δρόμο και έ­χει πάψει προ πολλού να α­σχολείται με την πόλη και να ακούει ό,τι τον ενοχλεί.
Δεν επιθυμώ να νομιμο­ποιώ, έστω και με την κριτι­κή μου στάση, διοικητικές πρακτικές και συμπεριφορές τις οποίες, με προσωπικό κό­στος, αγωνίστηκα να ανατρέ­ψω.
Θεωρώ αξιοπρεπή και ε­πιβεβλημένη πολιτική στά­ση την αποχώρησή μου – α­κόμη και αν αυτή σημαίνει ότι εγκαταλείπω το “αυτοδιοικη­τικό παιδί” μου. Έχει γίνει α­γνώριστο στη μεταλλαγμένη του εκδοχή.
Είμαι βέβαιος ότι οι περισ­σότεροι από τους συναδέλ­φους μου συμμερίζονται τους προβληματισμούς μου.
Οφείλω, όμως, πρωτίστως να σεβαστώ όλους τους αν­θρώπους που ανιδιοτελώς με τιμούν επί χρόνια με την ε­μπιστοσύνη τους».