ΓΝΩΜΕΣ : Ελλαδικό κράτος, ένα μεγάλο πρόβλημα

Του Σάββα Καλεντερίδη *

Το κράτος, που ενσαρ­κώνει την Εκτελεστική Ε­ξουσία με όρους και νό­μους που θεσπίζει η Νομο­θετική Εξουσία και επιτηρεί η Δικαστική Εξουσία, είναι ταυτόχρονα ένας μηχανι­σμός ισχύος. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που επιλέχθη­κε η συγκεκριμένη λέξη, α­φού κράτος στα αρχαία ελ­ληνικά σημαίνει ισχύς! 

Πέραν του κλασικού προβλήματος που χαρακτη­ρίζει το ελληνικό πολιτικό σύστημα, που είναι η σχε­δόν καθολική εκτροπή από την αρχή της διάκρισης των εξουσιών (εκτροπή που ε­πηρεάζει τη λειτουργία του κράτους), υπάρχει και έ­να άλλο εξαιρετικά σημα­ντικό ζήτημα που σχετίζε­ται με το θέμα, το οποίο θα προσπαθήσουμε να θίξου­με στο παρόν άρθρο. 
Όπως αναφέρει ο ιστο­ρικός Κωνσταντίνος Φωτιά­δης, γνωστός για τις έρευ­νες, τις μελέτες και το συγ­γραφικό του έργο για τη Γενοκτονία, το φθινόπω­ρο του 1923, όταν είχε πε­ράσει στην Ελλάδα μεγάλο μέρος του ελληνισμού του Πόντου, της Μικράς Ασί­ας και της Θράκης, η ηγεσί­α των προσφύγων της Αθή­νας αποφάσισε να κάνει έ­να μνημόσυνο για τα θύμα­τα της γενοκτονίας των Ελ­λήνων από τους Νεότουρ­κους και τους κεμαλικούς. Την ώρα που είχαν παραθέ­σει τα κόλλυβα και είχε αρ­χίσει η θρησκευτική τελετή, παρουσία κόσμου, στη Μη­τρόπολη των Αθηνών, εισέ­βαλε η αστυνομία, διέκο­ψε το μνημόσυνο, υποχρέ­ωσε τον κόσμο να μαζέψει τα κόλλυβα και συνέλαβε τους υπευθύνους, τους ο­ποίους προσήγαγε στο τμή­μα με το αιτιολογικό της α­πόπειρας διατάραξης των σχέσεων της Ελλάδας με ξένη χώρα. 
Προφανώς είχε προηγη­θεί διάβημα της τουρκικής πρεσβείας, και η ελληνική κυβέρνηση, αποδεχόμενη το περιεχόμενο του διαβή­ματος, έβαλε το ελληνικό κράτος να κυνηγήσει τους ξεριζωμένους πρόσφυγες που είχαν υποστεί τα πάν­δεινα, τα προηγούμενα δέ­κα χρόνια, από τους μηχα­νισμούς του τουρκικού κρά­τους. 
Με την πράξη του αυτή το κράτος έδωσε ένα διπλό μήνυμα. 
Στους πρόσφυγες το μή­νυμα ήταν «δεν έχετε το δι­καίωμα ούτε να θυμόσαστε ούτε να μνημονεύετε τα θύματα της τουρκικής βαρ­βαρότητας», και στην Τουρ­κία το «σφάξε με πασά μου ν’ αγιάσω», που μεταφράζε­ται σε «συνεχίστε τις σφα­γές σε όσους απέμειναν, κι εμείς είμαστε εδώ. Δεν πρόκειται κανείς να βγάλει τσιμουδιά!». 
Γι’ αυτό και το τουρκικό κράτος συνέχισε να βιαιο­πραγεί, να αρπάζει και να σφάζει τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου, α­φού προηγουμένως λεηλά­τησε τις ανταλλάξιμες πε­ριουσίες των Ελλήνων με την επαίσχυντη συμφωνία του 1930. Στη λογική αυτή έγιναν τα αίσχη του Βαρλίκ Βεργκισί του 1942, των Σε­πτεμβριανών του 1955, οι απελάσεις του 1964. 
Το δόγμα «σφάξε με πα­σά μου ν’ αγιάσω» ήταν σε πλήρη εφαρμογή και το κράτος λειτουργούσε δια­χρονικά στον αντίποδα των εθνικών μας συμφερόντων και σε αναντιστοιχία με τη λαϊκή βούληση. 
Στις 9 Μαΐου 1956, και ε­νώ ο αγώνας της ΕΟΚΑ ήταν σε εξέλιξη, οι Άγγλοι αποι­κιοκράτες αποφάσισαν να απαγχονίσουν τους αγω­νιστές της ΕΟΚΑ Μιχαλάκη Καραολή και Ανδρέα Δημη­τρίου. Την ίδια μέρα έγιναν ογκώδεις διαδηλώσεις δια­μαρτυρίας στην Αθήνα ενα­ντίον της βάρβαρης απόφα­σης της αγγλικής κυβέρνη­σης. Τότε η ηγεσία της α­στυνομίας, προφανώς φο­βούμενη πορεία των δια­δηλωτών προς την αγγλι­κή πρεσβεία, έδωσε εντο­λή και οι αστυνομικές δυ­νάμεις άνοιξαν πυρ εναντί­ον των διαδηλωτών. Από τα πυρά έχασαν τη ζωή τους ο 21χρονος Ιωάννης Κων­σταντόπουλος, ο 23χρο­νος Φραγκίσκος Νικολάου, ο 28χρονος Ευάγγελος Γε­ρόντης και ο αστυφύλακας Κώστας Γιαννακούρης... Η κυβέρνηση την επομένη έ­ριξε την ευθύνη σε «αναρχι­κά στοιχεία», όμως σημασία έχει ότι το αίμα το έχυσε το ελλαδικό κράτος, την ίδια μέρα που το αγγλικό κρά­τος απαγχόνιζε τους δυο α­γωνιστές στην Κύπρο. 
Στη συνέχεια είδαμε και άλλες δράσεις του ελλαδι­κού κράτους που ήταν σε αναντιστοιχία με τα εθνικά μας συμφέροντα αλλά και με τη βούληση του λαού. 
Και ο γράφων είχε την α­τυχία να γίνει μάρτυρας τέ­τοιων δράσεων, στην υπό­θεση της παράδοσης του η­γέτη των Κούρδων στους Τούρκους, στο Ναϊρόμπι της Κένυας, αλλά και αργότερα, όταν ο υπουργός Εξωτερι­κών έκανε τα χατίρια των Τούρκων, προσπαθώντας να ακυρώσει την παρουσί­αση του βιβλίου του Μου­ράτ Καραγιλάν Η ανατομί­α του πολέμου στο Κουρ­διστάν, στο Πολεμικό Μου­σείο. Ας είναι καλά ο τότε πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς που επενέβη και είπε «Δεν θα κάνουν κου­μάντο οι Τούρκοι τι θα γί­νεται στην Ελλάδα. Ο Σάβ­βας να κάνει την εκδήλωση στο Πολεμικό Μουσείο», και η εκδήλωση έγινε. 
Ακολούθησε η επιχεί­ρηση αμφισβήτησης και α­κύρωσης στην πράξη των νόμων με τους οποίους α­ναγνωρίστηκε η Γενοκτο­νία των Ελλήνων του Πό­ντου και της Μικράς Ασίας, μέσω πονηρών αναφορών στο «Αντιρατσιστικό», που αποτράπηκε στο παραπέ­ντε μετά από πρωτοβουλί­α του βουλευτή Σάββα Ανα­στασιάδη. 
Τώρα είναι σε εξέλιξη μια ανάλογου είδους συμπερι­φορά της κυβέρνησης και του ελλαδικού κράτους, σε σχέση με το Σκοπιανό. Τη στιγμή που η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων, όπως φάνηκε στις δυο δια­δηλώσεις, είναι αντίθετη με οποιαδήποτε συζήτηση γύ­ρω το θέμα της παραχώρη­σης με οποιονδήποτε τρό­πο του ονόματος της Μα­κεδονίας, η κυβέρνηση και το κράτος κινούνται σε α­ντίθετη κατεύθυνση και πα­ζαρεύουν τα αδιαπραγμά­τευτα. 
Το έχουμε ξαναγράψει ότι η Ελλάδα είναι μια χώ­ρα χωρίς δίχτυ ασφαλείας, με θεσμούς διαβρωμένους, που δίνουν τη δυνατότητα σε πολιτικούς, κυβερνήσεις και ξένες πρεσβείες να κά­νουν ανενόχλητοι την αν­θελληνική δουλειά τους. 
Για όσους θεωρούν ό­τι στην παραπάνω πρότα­ση υπάρχει το στοιχείο της υπερβολής, ας ρίξουν μια ματιά στη νεότερη ελληνι­κή ιστορία. 
Το μόνο δίχτυ ασφαλεί­ας είναι οι πολίτες, τους ο­ποίους δεν ορρωδεί να πυ­ροβολεί το κράτος, άλλο­τε με πραγματικές σφαίρες και άλλοτε με λίβελλους ε­ξωνημένων πολιτικών και δημοσιογράφων. Ορισμέ­νοι έχουμε ακόμα τα ση­μάδια πάνω μας από αυτές τις σφαίρες και τους λίβελ­λους. 
Αυτή η κατάσταση πρέ­πει να αλλάξει και η ευθύ­νη αυτή πέφτει στις πλάτες των πολιτών και κυρίως της νεολαίας. 
Ας το προσπαθήσουμε για να σώσουμε την Ελλά­δα.

* Ο κ. Σάββας Καλεντε­ρίδης, είναι Ανώτ. Αξ/κός ε.α. και αρθρογράφος στη «δ».