Header Ads

Πολιτική : Τέρμα στην κριτική εκ του ασφαλούς


Του ΚΩ/ΝΟΥ ΔΟΥΒΗ *
Ανήκω στη γενιά του ’80 και μπορώ να θυμηθώ δύο πράγματα από τα παιδικά/ εφηβικά μου χρόνια: 
Πρώτον ότι ζήσαμε καλά και γεμάτα παιδικά χρόνια και δεύτερον το 2010 που έσκασε η κρίση νιώσαμε να χάνουμε τη Γη κάτω απ’ τα πόδια μας. 
Και τότε, σαν ανακλα­στικό, ξεκίνησαν οι δικαιο­λογίες. 
Στην αρχή έφταιγε η γε­νιά του Πολυτεχνείου, η ο­ποία εξαργύρωσε τη στάση της εναντίον της Χούντας κι ύστερα γαντζώθηκε στις καρέκλες κι έφερε τη χώρα εδώ που είμαστε τώρα. 
Οι πρώτες ευθύνες ανα­ζητήθηκαν εκεί, όμως ο ε­χθρός ήταν πολύ συγκε­χυμένος, οπότε έπρεπε να κάνουμε το επόμενο βήμα. 
Στη συνέχεια λοιπόν, προχωρήσαμε στη Βουλή όπου «μπαίνουν όλοι για τη μάσα» και «κοιτάνε την τσέπη τους κι όχι το λα­ό», αγνοώντας επιδεικτικά το δικαίωμα ψήφου που έ­χουν όλοι οι Έλληνες πο­λίτες. 
Και το καλύτερο που α­κούω είναι «Δεν πάω να ψηφίσω, αυτοί έτσι κι αλ­λιώς θα βγουν»! 
Προφανέστατα, αν εσύ που διαφωνείς δεν πας να ψηφίσεις, αυτός που συμ­φωνεί με τον ασκούντα την εξουσία θα πάει κι έτσι θα ξαναβγεί! 
Επομένως έπρεπε να α­νακαλυφθεί ένας καινού­ριος εχθρός πιο κοντινός προς εμάς. 
Έτσι έφτασε η εύκολη κριτική στους Δήμους. 
Όλοι ασκούν κριτική στον εκάστοτε Δήμαρχο για όλες τις παραλείψεις του. 
Όταν βέβαια κάνει κάτι που έχει υποσχεθεί ακού­με το «Και τι θέλει; 
Να τον συγχαρούμε που κάνει τη δουλειά του;». 
Ακούμε συνεχώς πως «Ο Δήμος δεν έχει καθαριότη­τα» και στο τέλος της φρά­σης πετάμε τη συσκευασί­α απ’ τα τσιγάρα που μόλις αγοράσαμε στο δρόμο. 
Ακούμε φράσεις όπως «Και τι κάνει ο Δήμος για ό­σους παρανομούν;» κι όταν γράφουν κάποιον που έχει παρκάρει σε θέση Α.Μ.Ε.Α. ή σε ποδηλατόδρομο λένε «Τόσα σας λείπανε ε;». 
Όταν τους λες ότι πρέ­πει να γίνει η πόλη μας σύγχρονη, η απάντηση εί­ναι «Ποιος απ’ αυτούς μω­ρέ θα το κάνει;». 
Εσύ φίλε μου… 
Και τότε έρχεται η ώρα που ο πολίτης πρέπει να κάνει το επόμενο βήμα. 
Να σκεφτεί όπως πο­λύ σωστά το είχε θέσει ο J.F.Kennedy: 
«Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου». 
Τότε όμως έρχεσαι πρό­σωπο με πρόσωπο με τον καθρέφτη και πρέπει να α­ναλάβεις την ευθύνη που σου αναλογεί. 
Κι αυτό είναι το σημείο όπου οι περισσότεροι κά­νουν πάλι ένα βήμα πίσω και φταίνε για άλλη μία φο­ρά «οι άλλοι». 
Λυπάμαι κύριοι… 
Έχει έρθει η ώρα να α­ναλάβουμε τις ευθύνες που μας πρέπουν. 
Όσο αφήνουμε τη ζωή μας στα χέρια τρίτων δε δι­ατηρούμε το δικαίωμα στη διαμαρτυρία. 
Εύκολη η κριτική εκ του ασφαλούς. 
Το δύσκολο είναι να κα­ταθέσουμε προτάσεις, να προτείνουμε λύσεις, να πά­ρουμε στα χέρια μας το τι­μόνι της ζωής μας, της πό­λης μας και τέλος της χώ­ρας μας. 
Η άποψη ότι εμείς οι ίδιοι φτιάχνουμε τη ζωή μας δεν είναι καινούρια. 
Κι όμως οι περισσότεροι το αρνούμαστε, γιατί αν το δεχθούμε θ’ αναγκαστού­με ίσως ν’ αλλάξουμε. 
Φοβόμαστε να διακινδυ­νεύσουμε και να πειραμα­τιστούμε με μικρή βεβαιό­τητα για τις συνέπειες λη­σμονώντας ότι το έχουμε ήδη κάνει με τεράστια επι­τυχία. 
Όταν ήμασταν έφηβοι! 
Το κύριο κέρδος του πα­ρελθόντος είναι ότι μπορεί απλώς να χρησιμεύσει σαν πηγή μάθησης μέσα από την εμπειρία. 
Κύριες και κύριοι οι ε­πιλογές που ανοίγονται μπροστά μας είναι δύο: 
Ή θα δημιουργήσουμε ένα Σύστημα 
ή θα σκλαβωθούμε από ένα κάποιου άλλου. 
Διεκδικήστε τη ζωή σας και καλή δύναμη! 

* Ο κ. Κωνσταντίνος Δουβής είναι Υποψήφιος Διδάκτωρ Οικονομικών Ε­πιστημών από το Κιάτο. 

Δεν υπάρχουν σχόλια